Περί ηγετών

Περί ηγετών

Κύριε διευθυντά

Ο συνεργάτης σας κ. Στ. Κασιμάτης στο φύλλο της 5ης Ιουνίου αναφερόμενος εις την εκλογή νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε την κ. Φ. Γεννηματά ως «το απόλυτο τίποτε». Ο κ. Θ. Πάγκαλος πριν από χρόνια χαρακτήριζε τον παρ’ ολίγον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως τον «κύριο τίποτα». Ο εκλεκτός συνεργάτης σας καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς χαρακτήριζε κατ’ επανάληψη στις επιφυλλίδες του τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου «θλιβερά ολίγιστο».

Και αναλογιζόμενος την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, διερωτώμαι με τέτοιες επιδόσεις των ηγετών του πώς να επιβιώσει αυτός ο τόπος; Από την άλλη πλευρά, έντιμοι πολιτικοί, κατά τεκμήριον επιτυχημένοι εις την διαδρομή τους και μάλιστα σε υπουργεία που βρίσκονται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα, όπως οι κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννης Παλαιοκρασσάς, Τάσος Γιαννίτσης κ.ά. έχουν «αποβληθεί» από το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Και την κρίσιμη αυτή στιγμή «των οικιών ημών εμπιπραμένων» οι πολιτικοί αρχηγοί διαγκωνίζονται στη Βουλή ποιος θα πει το πιο επιτυχημένο ευφυολόγημα, ρίχνοντας πάντα την ευθύνη στους άλλους, αντί να ομοψυχήσουν για την αντιμετώπιση της κρίσης.Αλλά τι να διδάξουν αυτοί που δεν ήσαν ικανοί να διαχειριστούν τα του οίκου τους και άντλησαν από τις κρατικές τράπεζες, με αμφιβόλου αξίας εγγυήσεις, εκατοντάδες εκατομμύρια; Αλήθεια, τι έγινε με τα χρέη αυτά των κομμάτων; Τέλος, ένα αρχαίο γνωμικό για τον καθηγητή κ. Βαρουφάκη: «Σιγάν κρείττον».

Γιωργος Παπανικολαου – Νέα Ερυθραία

H δίκη των έξι

Κύριε διευθυντά

Μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με την επιστολή του αν. καθηγητού του Ποινικού Δικαίου στο ΔΠΘ κ. Στυλ. Παπαγεωργίου – Γονατά («Κ» της 23-06-2015 ).

Hδη ο συνεργάτης σας κ. Μιχάλης Ν. Κατσίγερας έδωσε μια πρώτη απάντηση στο τμήμα της επιστολής του όπου γίνεται λόγος για «την κάθαρση που επήλθε μέσα από τη δίκη και καταδίκη των πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής».

Εύστοχα ο συνεργάτης σας διερωτάται («Κ» της 24-6-2015) πώς καθηγητής του Ποινικού Δικαίου δεν προβαίνει στην παραμικρή νύξη «για τις συνθήκες της δίκης, καταδίκης και εκτέλεσης της απόφασης του Δικαστηρίου».

Ως προς εμέ, περιορίζομαι να υπενθυμίσω στους αναγνώστες της αγαπητής «Κ» κάτι που παρέλειψε να μνημονεύσει ο επιστολογράφος.

Oτι δηλαδή η κατάπτυστη απόφαση, που πρόσβαλε βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα και της οποίας η εκτέλεση προκάλεσε αποτροπιασμό σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ακυρώθηκε με την ιστορική 1675/2010 απόφαση του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, που συμπλήρωσε την προηγούμενη απόφαση 1533/2009 του αυτού Τμήματος.

Ο Aρειος Πάγος, με την απόφασή του αυτή, αποκατέστησε τα αθώα θύματα της δικαστικής αυτής παρωδίας και έκρινε ότι οι κατηγορούμενοι πολιτικοί άνδρες και ο αρχιστράτηγος ήταν αθώοι της βαρύτατης, και αισχρής θα προσέθετα, κατηγορίας περί εσχάτης προδοσίας(!!), που τους απέδωσε η διατεταγμένη απόφαση.

Στον κ. αν. καθηγητή υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, κατά την περίοδο διεξαγωγής της δίκης, Σωτήριος Κροκιδάς, υφηγητής του Εμπορικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, «προβλέπων την επικειμένην καταδίκην των δικαζομένων πολιτικών και μη θέλων να υπέχη, έστω και εμμέσους ευθύνας, υπέβαλε την παραίτησήν του» και έτσι την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Στυλιανός Γονατάς (Στυλ. Γονατά: «Απομνημονεύματα», σελ. 258).

Υπενθυμίζω επίσης τις πρωτοφανείς συνθήκες που επικράτησαν για τον ορισμό της συνθέσεως των μελών του εκτάκτου στρατοδικείου, που καταλύουν κάθε έννοια δικαίου, ως και ότι ο Δημήτριος Γούναρης, τ. πρωθυπουργός και ιδρυτής του ιστορικού Λαϊκού Κόμματος, ο και επιφανέστερος των κατηγορουμένων, με τεράστια ακτινοβολία στο σύνολο του ελληνικού λαού για την ηθική ακεραιότητά του και τις πρωτοποριακές προοδευτικές του ιδέες, ασθενών βαρύτατα, δεν απελογήθη, οι συνθήκες δε της εκτέλεσής του αποτελούν όνειδος για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο.

Τέλος, επισημαίνω ότι στους κατηγορουμένους απαγορεύτηκε η χρήση εγγράφων τα οποία θα ενίσχυαν τη θέση τους και έτσι, μέχρι τέλους της δήθεν αυτής «δίκης» δεν μπόρεσαν να παρακάμψουν το εμπόδιο αυτό, στερηθέντες σπουδαίου μέσου υπερασπίσεως, πράγμα που πρώτος επεσήμανε ο αείμνηστος Δημήτριος Γούναρης, κορυφαία νομική προσωπικότητα της εποχής του, στο προς την ανακριτική επιτροπή έγγραφό του, που, λόγω της ασθενείας του, χρησίμευσε τελικά και ως απολογία.

Το ζήτημα τούτο ανακινήθηκε πάλι κατά την πρόοδο της δίκης από τον παραπεμπόμενο, και τελικώς εκτελεσθέντα, τ. υπουργό των Εξωτερικών Γεώργιο Μπαλτατζή, ο οποίος τόνισε, στην εισαγωγή της απολογίας του, ότι η μη χορήγηση των διπλωματικών εγγράφων ή και η απαγόρευση της ελεύθερης και πλήρους χρήσεως των όσων προσκομίσθηκαν στο Δικαστήριο, τον έκαμε, προς στιγμήν, να σκεφθεί να αρνηθεί να απολογηθεί. (Σπ. Β. Μαρκεζίνη: «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος. Η Σύγχρονος Ελλάς» – τόμος Β΄, σελ. 139).

Αυτά τα ολίγα, εντελώς ενδεικτικά, για μία από τις μελανότερες σελίδες της νεώτερης δικαστικής ιστορίας της χώρας μας.

Iωαννης K. Θεοδωροπουλος – Δικηγόρος

Mένουμε Eυρώπη

Ι

Κύριε διευθυντά

Βλέποντας την πρόσφατη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γεννήθηκαν στο μυαλό μου κάποια ερωτήματα σχετικά με το αν αξίζει να μείνουμε στην Ευρώπη, και αν ναι, σε ποια Ευρώπη. Στη χώρα, οι πολίτες δυστυχώς έχουν σήμερα διχαστεί στους ευρωπαϊστές και στους ευρωσκεπτικιστές. Το τέλος του διχασμού έγκειται κατ’ εμέ στις ομιλίες κάποιων Ελλήνων ηγετών. Αναφέρομαι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος στις 12.6.1976 στη Βουλή ανέφερε χαρακτηριστικά: «…Η Ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά ανήκει στη Δύση. Διαπραγματεύεται την ένταξη στην Ευρώπη, γιατί κατοχυρώνει τη δημοκρατία της, ενισχύει την ασφάλεια, επιταχύνει την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη…». Ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες, το 1995, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στον βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας, στον βωμό των κρίσεων και συμφερόντων… μηδενοποίηση των δημοκρατικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που δίνει το διευθυντήριο», και αναγνώρισε εκ των υστέρων ότι η θέση μας είναι στην Ευρώπη και πρέπει να δώσουμε μάχες για να την αλλάξουμε. Eχοντας τις ομιλίες αυτές ως πολιτική παρακαταθήκη, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, είναι η οικογένειά μας. Oμως σίγουρα η Ευρώπη αυτή δεν έχει καμία σχέση, ή προφανώς ελάχιστη, με την Ευρώπη που οραματίστηκαν οι θεμελιωτές της και μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων οι Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Μιτεράν, Κωνσταντίνος Καραμανλής κ.ά., οι οποίοι οραματίστηκαν μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού, της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης, της ευημερίας, της ανάπτυξης. Σήμερα, κάποιοι πιθανόν να θέλουν να επιβάλουν μια Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, των οικονομικών ζωνών και του νεοφιλελευθερισμού. Θα τους αφήσουμε ή θα τους διευκολύνουμε με την τυχόν έξοδό μας; Φυσικά όχι! Θα μείνουμε στην Ευρώπη και θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο να την αλλάξουμε, εμπνεόμενοι από τα οράματα των ιδρυτών της και τις αξίες που πράγματι ενσαρκώνει το ευρωπαϊκό όραμα…

Αλεξανδρος Κριτσικης – Δικηγόρος, υπ. Δ.Ν.

ΙΙ

Κύριε διευθυντά

Ουπογράφων έχει υποστηρίξει συχνά (με δημόσιο γραπτό και προφορικό λόγο) ότι δεν μπορεί να συνιστά «ολιστικό δόγμα» για κανένα πολιτικό σχηματισμό στην Ελλάδα η αποκαλούμενη «πολιτική ενοποίηση», ειδικώς της Βορειοδυτικής Ευρώπης, διότι είναι αβυσσαλέοι οι ιστορικοί, γεωπολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί ανταγωνισμοί συμφερόντων ανάμεσα στους Βορειοδυτικούς, με κυριότερο λόγο των ανταγωνισμών αυτών το αδυσώπητο γεγονός ότι αυτοί υπήρξαν περισσότερο αποικιοκράτες σε πλανητικό επίπεδο και λιγότερο «εστιακοί» εντός Ευρώπης. Ποιο λόγο έχει, φερ’ ειπείν, η Αγγλία να ενδιαφέρεται περισσότερο για «ευρωπαϊκή πορεία» όταν κυβερνά από μακρού ολόκληρο τον κόσμο –ιδίως, πλέον, με τη γλώσσα της…– από δύο δε έως τρεις αιώνες τώρα και μέσω του απολύτως πολλαπλασιαστικού συντελεστή της πραγματικότητας αυτής που αποκαλείται ΗΠΑ; Δεν νομίζουν οι λιγωμένοι «ευρω-ενωσιακοί» ότι και μόνον η πιθανότητα θετικής έκβασης του προγραμματισμένου στην Αγγλία αντιενωσιακού δημοψηφίσματος είναι αναγκαίος και ικανός λόγος για να πάψουμε και εμείς εδώ κάτω (ιδίως οι φιλελεύθεροι δεξιοί πολίτες και οι πολιτικοί φορείς που τους εκπροσωπούν…) να γονατίζουμε ως ενώπιον θρησκευτικών βωμών και εστιών, όταν αναφερόμαστε σε «ενωσιακά» οράματα και θάματα που είχαν οι… καρλομαγνικοί και άλλοι πολλοί (μετα-ναπολεόντειοι!) μακαρίτες πολιτικοί μας; Και εάν, ας πούμε, η Γαλλία αναδείξει (για… δεύτερη φορά, και, μάλιστα, πάλι σε δεύτερο γύρο!) υποψήφιο πρόεδρο προερχόμενο απο την οικογένεια Λεπέν, τι λόγο θα είχαμε εμείς να μη χαμογελάμε με αυτήν την εξέλιξη; Αλλά και η Γερμανία, τι ηθικό λόγο θα είχε να εξακολουθεί να παίζει δήθεν «ενωσιακό» παιχνίδι αν έπαιζε και πάλι σε αυτό εντελώς μονότερμα (το επίρρημα «και πάλι» ο νοών νοείτω!) χωρίς Γαλλία καί Αγγλία;

Οι ανωτέρω σκέψεις συνιστούν τον μόνο σοβαρό λόγο για τον οποίο ο υπογράφων απεχθάνεται τον θρησκευτικό χαρακτήρα που έχει προσδοθεί από τους Eλληνες φιλελευθέρους στο δόγμα «Μένουμε… Ευρώπη», με τον τυφλό, εννοείται, προσδιορισμό ότι «Ευρώπη» θεωρείται η ομοταξία των βορειοδυτικών αποικιοκρατικών συμφερόντων, ενώ εξαιρείται ο αληθής ιστορικός ομφαλός της Ηπείρου, που είναι, φυσικά, η Ανατολική Μεσόγειος Θάλασσα!

Κατά τα λοιπά, φυσικά και δεν συμφωνώ να αρχίσει το… ξήλωμα του πουλόβερ από εμάς, όσο κι αν προθυμοποιείται προς τούτο περίπου παρορμητικώς η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδος, με φορέα των σχετικών σαλπίγγων και ταμπούρλων τον κ. Λαπαβίτσα ή τον κ. Λαφαζάνη. Aν έκαναν οι συμπαθείς παρορμητικοί λίγη υπομονή, το πράγμα νομίζω ότι θα ερχόταν ομαλότερα από αλλού, με την Ελλάδα να έχει, τότε, το επάνω χέρι στις νέες ισοτιμίες που θα προέκυπταν!

Δημητρ. Κ. Σεργιος – Δικηγόρος Α.Π.- συγγραφέας

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή