Η Αντιγόνη και ο κ. Τσίπρας
Κύριε διευθυντά
Ο πρωθυπουργός των Ελλήνων αναφέρθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και συγκεκριμένα στο χωρίο 454-455, χωρίς βέβαια να το κατονομάσει, χωρίο όπου φέρεται το περίφημο «άγραπτα κασφαλή θεών νόμιμα», αποδίδοντάς το ο Eλληνας πρωθυπουργός, με ρητορική μάλιστα έμφαση και μεγάλο στόμφο, ως «είναι υπέρτερα του νόμου τα δικαιώματα των ανθρώπων».
Ο Σοφοκλής αναφέρεται ευνοήτως στους αιώνιους, απαράβατους και ακατάλυτους κανόνες του φυσικού δικαίου –και όχι του θετικού, νομοθετικού ή εθιμικού, δικαίου–, στους κανόνες δηλαδή που απορρέουν από τη φύση, από τη λογική του αριστοτελικού «λόγον έχοντος όντος» – και όχι από τη βούληση ή επιθυμία ή το συμφέρον ενός «θυμόν έχοντος συλλόγου ή ατόμου». Οι Ευρωπαίοι, ή αρκετοί από αυτούς, έχουν ικανή κλασική παιδεία. Εκτέθηκε με την πρωθυπουργική αμάθεια στα μάτια τους η σημερινή οικονομικά άλλωστε και πολιτικά μετεξεταστέα –και θέλουμε όχι απορριπτέα– Ελλάδα. Το μείζον δεν είναι, σημειωτέον, η λατινική (ευρωπαϊκή) oeconomia, αλλά είναι η ελληνική οικονομία, η οικονομία της λογικής νομιμότητας.
Η. Π. Νικολουδης
Αθήνα «α-πολίτης-τη» πόλη
Kύριε διευθυντά
Σχετικά με πρόσφατο άρθρο του κ. Βατόπουλου για τις «έξυπνες πόλεις» και την Αθήνα, θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής: Κάθε πόλη αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας της, όπως αυτή συγκροτείται από τις διοικητικές της δομές και το ανθρώπινο δυναμικό της. Η σημερινή Αθήνα είναι προϊόν της μεταπολεμικής εμπορευματοποίησης του αστικού της χώρου και της ιδιωτικοποιημένης διαμόρφωσης του δομημένου περιβάλλοντός της μέσα από το επινόημα της πολυκατοικίας της αντιπαροχής. Οι διοικητικές δομές και οι αντίστοιχες πολιτικές προτεραιότητες που κυριάρχησαν δεν θέλησαν να ελέγξουν (απεναντίας προώθησαν) την κυριαρχία του άκρατου κερδοσκοπισμού και της οικονομικής υπερεκμετάλλευσης, ενώ το κοινωνικό σύνολο βαθμιαία αλλοτριώθηκε μέσα από μια καταναλωτική φρενίτιδα, στον βωμό της οποίας αλώθηκαν ιστορικές γειτονιές, δάση, παραλίες, ποτάμια και υποβαθμίστηκαν το περιώνυμο αττικό τοπίο και ο ουρανός του, αλλά και η μνήμη και τα ίχνη του απώτερου παρελθόντος του. Η θεσμοθετημένη καθ’ ύψος «παράγκα» της πολυκατοικίας, αλλά και η πρωτογενής αυθαίρετη μορφή της απανταχού του δημοσίου χώρου, κάλυψαν τη διαθέσιμη γη και πλημμύρισαν κυριολεκτικά το Λεκανοπέδιο. Η Aθήνα σήμερα θυμίζει όλο και περισσότερο το Κάιρο ή την Nτάκα του Μπανγκλαντές.
Με τις παραπάνω προτεραιότητες στην πρωτεύουσα, που λειτούργησε και σαν «πρότυπο» για όλες τις ελληνικές πόλεις, δεν υπήρξε χώρος για εμπνευσμένη διοίκηση (ο τελευταίος εκπρόσωπος της υπήρξε ο Α. Τρίτσης), ενώ ταυτόχρονα η πόλη, με την επικράτηση της ιδιοτέλειας, έμεινε ορφανή και από την ίδια την ψυχή της, δηλαδή τους πραγματικούς της πολίτες.
Είναι ως εκ τούτων προφανές ότι η όποια αναφορά στον σύγχρονο όρο των smart cities σε σχέση με την Αθήνα ακούγεται τουλάχιστον οξύμωρη.
Αν θέλαμε όμως παρά ταύτα να εκτιμήσουμε τις ελλείψεις της σχετικά με την πρόσφατη λογική των «έξυπνων πόλεων», πιστεύω ότι από το σύνολο των παραμέτρων που λαμβάνονται συνήθως υπόψη στην αξιολόγηση τους (οικονομία, ποιότητα ζωής, περιβάλλον, κινητικότητα, διοίκηση, πολίτες κ.λπ.) οι δύο τελευταίες, δηλαδή της διοίκησης και των πολιτών, είναι οι σημαντικότερες, αφού σε μεγάλο βαθμό ως έμψυχες καθορίζουν όλες τις άλλες. Και σε αυτές για τους λόγους που περιέγραψα, η Αθήνα υστερεί δραματικά. Ας ελπίσουμε ότι προς αυτήν την κατεύθυνση, η πόλη θα καταφέρει να εκθρέψει στην επόμενη γενιά της μια νέα, μαχητική και συνειδητοποιημένη κοινωνία πολιτών, της οποίας ψήγματα ήδη διαφαίνονται, εμπνευσμένη και πλαισιωμένη από την ανάλογη στήριξη ενός αφυπνισμένου, με γνώση, βούληση και αποφασιστικότητα πολιτικού και επιστημονικού επιτελικού δυναμικού.
A. Δ. Τριποδακης – Αρχιτέκτων
Τα ελευθέρια των Σερρών (29/6/ 1913)
Κύριε διευθυντά
Η πόλις των Σερρών, την οποία ο Ηρόδοτος αναφέρει με το όνομα Σίρρις η Παιονική, επανειλημμένως κατεστράφη από τους εχθρούς της πατρίδος μας, αλλά πάντοτε ανασυγκροτείτο, αναλάμβανε και συνέχιζε την ανοδική της πορεία. Καθ’ όλη δε τη διάρκεια της μακραίωνης δουλείας της, ήτοι από της αλώσεώς της το 1383 από τους Τούρκους μέχρι της απελευθερώσεώς της, την 29η Ιουνίου 1913, υπήρξε ακλόνητη θρησκευτική και εθνική έπαλξη του ελληνισμού και το μεγαλύτερο πνευματικό και εκπαιδευτικό κέντρο της Ανατολικής Μακεδονίας.
Οι Σέρρες ήταν κυριολεκτικά ανέκαθεν αληθινή εθνική έπαλξη και φράγμα ανασχετικό στην προσπάθεια των Σλάβων να κατέλθουν στο γαλανό Αιγαίο. Σε ολόκληρο τον μακεδονικό χώρο, οι Σέρρες ήταν σύμβολο έντονης ελληνικής παρουσίας και επίκεντρο εκπολιτιστικής και πνευματικής ακτινοβολίας.
Yστερα από σκλαβιά 530 χρόνων υπό τον τυραννικό ζυγό των Τούρκων και των Βουλγάρων, οι Σέρρες απελευθερώθηκαν την 29η Ιουνίου 1913 υπό του ενδόξου Ελληνικού Στρατού της 7ης Μεραρχίας υπό τον συνταγματάρχη Ναπολέοντα Σωτήλη, ο οποίος την 28η Ιουνίου 1913 εξέδωσε σχετική προκήρυξη –που έμεινε στην ιστορία– με την οποία τερματίστηκαν τα δεινά τόσων και τόσων σερραϊκών γενεών. Εκατόν δύο χρόνια πέρασαν από την ευλογημένη εκείνη ημέρα της 29ης Ιουνίου 1913, κατά την οποία η πόλις των Σερρών απελευθερώθηκε. Η ζωή της, όμως, δεν υπήρξε αδιατάρακτη, διότι έκτοτε δύο φορές ακόμη οι βάρβαροι ξανάρθαν και έφυγαν. Αλλά και στις νέες αυτές δοκιμασίες οι Σερραίοι άντεξαν αξιοθαύμαστα.
Και σήμερα, λαμπρότερη και ωραιότερη, η πόλη των Σερρών συνεχίζει την ανοδική της πορεία και με έντονο παλμό δραστηριότητας δίδει το «παρών» σε όλους τους τομείς.
Το ιστορικό γεγονός της απελευθερώσεως της πόλεως των Σερρών την 29η Ιουνίου 1913 –που είναι ορόσημο διαχρονικής σημασίας γι’ αυτήν– έχουμε χρέος να το εορτάζουμε μεγαλοπρεπώς όλοι οι απανταχού Σερραίοι και να τιμούμε τη μνήμη όλων των αγωνιστών που με τη θυσία τους μας χάρισαν το πολυτιμότερο αγαθό της ελευθερίας, διαβεβαιούντες αυτούς ότι δεν θα υστερήσουμε εκείνων:
«Αμές δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες!».
Kωνσταντινος B. Xιωλος – Διδάκτωρ Νομικής – δικηγόρος
Πώς λειτουργεί το Μέγαρο Μουσικής;
Κύριε διευθυντά
Φυσικά αναγράφοντο από καιρό σε καιρό στον Τύπο σχόλια γι’ αυτό το «ίδρυμα πολιτισμού» της Ελλάδος και τα σχόλια αυτά, θετικά ως επί το πλείστον, συνέβαλαν και συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας σε γενικές γραμμές καλής γνώμης του κοινού της Ελλάδος και του εξωτερικού για τη λειτουργία και την ποιότητα των καλλιτεχνικών παραγωγών του Μεγάρου Μουσικής. Αυτή τη γνώμη λαμβάνουσα υπ’ όψιν της, υπέγραψε η σύζυγός μου Yvonne Naef (καλλιτεχνικό όνομα) ένα συμβόλαιο με το Μέγαρο Μουσικής και τραγούδησεν στις 10.10.14 στο πλαίσιο των μουσικών εκδηλώσεων για τον Wagner τον ρόλο της Sieglinde εν είδει κοντσέρτου. Ακολούθως, με έκπληξη διαπίστωσε ότι μέχρι σήμερα το Μέγαρο Μουσικής ούτε την εκ του συμβολαίου της συμφωνηθείσα αμοιβή κατέβαλεν, αλλά και ούτε την ενημέρωσε για το τι συνέβη ως ώφειλε (δηλ. ακολουθώντας τη δεοντολογία των πολιτισμένων χωρών, όφειλαν οι οργανωτές εξ ιδίας πρωτοβουλίας πλέον και με προσωπική των επιστολή να την ενημερώσουν για τους λόγους μη εκπλήρωσης των όρων του συμβολαίου που υπέγραψε με αυτούς!). Ως Ελλην της διασποράς εξεπλάγην και αισθάνθηκα ντροπή γι’ αυτήν τη συμπεριφορά των υπευθύνων του Μεγάρου Μουσικής και θεώρησα σκόπιμο να καταγγείλω τα συμβάντα στον υπουργό Πολιτισμού. Στις 03.06.15 απέστειλα συστημένη επιστολή προς τον υπουργό κ. Αριστείδη Μπαλτά, με ανάλογο προς την παρούσα επιστολή περιεχόμενο, χωρίς μέχρις στιγμής να έχω λάβει απάντηση. Πέραν τούτων όμως, καταδικάζω αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά των υπευθύνων του Μεγάρου απέναντι σε μια διεθνώς καταξιωμένη καλλιτέχνιδα και πιστεύω, όπως και όλοι οι πολιτισμένοι Ελληνες, ότι συμπεριφορές σαν αυτή των αντιπροσώπων του ελληνικού πολιτισμού χρήζουν δημοσιοποίησης και γενικής αποδοκιμασίας… Σ’ αυτήν τη συνέχεια εύχομαι και ελπίζω η εν λόγω συμπεριφορά του Μεγάρου να μην είναι ένα μέρος μιας λανθάνουσας την προσοχή του κοινού κατάστασης, δηλ. μιας γενικευμένα ανάρμοστης συμπεριφοράς των υπευθύνων του Μεγάρου και άλλων πολιτιστικών ιδρυμάτων της χώρας απέναντι στους καλλιτέχνες, όπως εύχομαι και ελπίζω να μην είναι αποτέλεσμα πολιτικών παρεμβάσεων.
Ιωαννης Φουμακης – Ελβετία
Τα «στημένα»
Κύριε διευθυντά
Τελευταίως, λόγω κυρίως και των γεγονότων της οικονομίας, έχει περάσει στα ψιλά των ειδήσεων το θέμα των «στημένων» αγώνων ποδοσφαίρου. Μάλιστα, κάποιοι το έχουν υποβαθμίσει σε μια καθαρά ποδοσφαιρική κομπίνα, προκειμένου να βοηθηθούν κάποιες ομάδες βαθμολογικά έναντι των αντιπάλων τους. Το πράγμα όμως δεν είναι τόσο απλό. Δεδομένου ότι οι «στημένοι» αγώνες περιλαμβάνονται στο ποδοσφαιρικό στοίχημα, οι συμμετέχοντες στην κομπίνα προσπορίζονται τεράστια κέρδη στοιχηματίζοντας αναλόγως σε αγώνες των οποίων γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι έχουμε ενώπιόν μας ένα σοβαρότατο οικονομικό έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος, το οποίο θα πρέπει η Δικαιοσύνη να ασκήσει όλη της την αυστηρότητα και να επιβάλει στους ενόχους τις μεγαλύτερες των προβλεπομένων ποινές.
Παναγιωτης Μουστακας – Αθήνα