Γράμματα Αναγνωστών

Φορολογία ζημιών

Κύριε διευθυντά

Oποιος ασχολείται με επιχειρήσεις θα έχει εντυπωσιαστεί αρνητικά από τις επιπτώσεις του νόμου 4172/2013. Ο νόμος αυτός αποτελεί μνημείο αντιαναπτυξιακής νοοτροπίας και κακόβουλης διάθεσης απέναντι σε νέους και παλαιούς επενδυτές.

Βάσει αυτού του νόμου:

– Μειώνονται οι συντελεστές αποσβέσεων και καταργείται ο θεσμός του leasing, ώστε οι εταιρείες να αδυνατούν να ανανεώσουν τον εξοπλισμό τους.

– Ο φόρος για την πώληση μετοχών μεταξύ φυσικών προσώπων καθιστά απαγορευτική τη μεταβίβαση μετοχών επιτυχημένων εταιρειών σε τρίτους.

– Θεσπίζονται νέες γραφειοκρατικές διατάξεις.

– Καταργείται ο θεσμός της ανώνυμης εταιρείας!..

– Καταργείται η απόσβεση επισφαλών απαιτήσεων (με τη βοήθεια και της κ. Βαλαβάνη, βλ. ΠΟΛ. 1056/2015).

Προφανώς, το σκεπτικό των δύο ιδιοφυών οικονομικών υπουργών της Ν.Δ. και των μανδαρίνων που συνέταξαν τον νόμο ήταν ότι σε μια περίοδο κρίσης εσόδων, είναι καλή ιδέα να φορολογηθούν και οι ζημιογόνες επιχειρήσεις με κέρδη που δεν έχουν στην πραγματικότητα. Eτσι, οι πιο αδύνατες από αυτές θα κλείσουν σε 2-3 χρόνια και οι πιο ισχυρές θα ταλαιπωρούνται για χρόνια, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, από τη συνεχή αφαίμαξη. Σε μια χώρα που στερείται επενδύσεων, που έχουν καταργηθεί τα αφορολόγητα αποθεματικά (νόμοι 3220/2004 και 1892/1990), αυτός ο νόμος έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα, σε μια σειρά μέτρων με τα οποία οι συγκεκριμένοι υπουργοί και οι σύμβουλοί τους νομίζουν ότι θα κοροϊδέψουν κάποιους «κουτόφραγκους» επενδυτές με τον «δήθεν» φορολογικό συντελεστή του 25%, ο οποίος, στο «Ελλαδιστάν», καταλήγει πάνω από 45%. Και τους μεν παλαιούς «ιθαγενείς» ηλίθιους επενδυτές τους «έχουμε πια στο χέρι». Οι καινούργιοι, όμως; Θα πέσουν στην παγίδα; Πάντως, η απουσία επενδύσεων θα είναι η απάντηση της ελεύθερης αγοράς που οι δύο «θεωρητικοί οικονομολόγοι» νόμισαν ότι θα κοροϊδέψουν.  Γι’ αυτό παρακαλούνται οι δύο υπουργοί να ζητήσουν συγγνώμη από τις επιχειρήσεις που θα καταστραφούν, από τους ανέργους που δεν θα βρουν ποτέ δουλειά, αλλά και από το κόμμα τους που καταβαράθρωσαν ανεπιστρεπτί.

Χριστος Παπαζογλου – Επιχειρηματίας

«Oι νέες γενιές»

Κύριε διευθυντά

Οι νέες γενιές είναι αυτές που θα αλλάξουν ετούτο τον κόσμο, θα τον κάνουν καλύτερο, θα τροποποιήσουν το πολιτικό σύστημα έτσι ώστε να γίνει πιο λειτουργικό, θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το ρατσισμό, θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην ανάπτυξη, στην πρόοδο, στην ευημερία, θα, θα, θα…

Κακά τα ψέματα! Οι παραπάνω ελπίδες φλέγονται αυτές τις δύσκολες ώρες που βιώνει η πατρίδα μας. Και αυτό γιατί τα παραπάνω μοιάζουν ουτοπία βλέποντας κανείς αυτά που βιώνει σήμερα ο μέσος Eλληνας. Η κατάσταση είναι τραγική, ιδιαίτερα για τις νέες γενιές. Οι ελπίδες, λοιπόν, αρχίζουν να εξαφανίζονται, αφού οι νέες γενιές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν πολύ πιο πρακτικά προβλήματα, όπως αυτά της εξασφάλισης της ίδιας τους της τροφής. Δυστυχώς, οι προηγούμενες γενιές μάς παραδίδουν έναν κόσμο άθλιο, όσο σκληρό και εάν ακούγεται αυτό. Eναν κόσμο πολύ χειρότερο από αυτόν που παρέλαβαν εκείνοι από τους γονείς τους. Μια καθημερινότητα που δεν μοιάζει με αυτήν των γονιών μας, αλλά, αντίθετα, με εκείνη των παππούδων και των γιαγιάδων μας.  Διερωτώμαι, λοιπόν, πώς οι ίδιοι μας οι γονείς οραματίζονται για εμάς ότι τάχα θα αλλάξουμε τον κόσμο όταν μας έχουν παραδώσει μια ζωή στην οποία δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Το μεγάλο μου ερώτημα, ωστόσο, είναι άλλο. Μα καλά, δεν τους πέρασε από το μυαλό το 2004, το 2005, το 2006 μέχρι την εποχή της κρίσης το 2009, πού βρέθηκαν τόσα λεφτά; Από πού έρχονται και πού πάνε; Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα τα φάνε. Ζωή μεγάλη, ταξίδια, ακίνητα, ταβέρνες, εξωτερικό, ζωή με δανεικά. Λίγοι ήταν εκείνοι που ήταν πιο συγκρατημένοι  και έκαναν αποταμίευση.

Αυτά, λοιπόν, πληρώνουμε τώρα εμείς! Εχω και κάτι ακόμη που με προβληματίζει ιδιαίτερα. Στα χρόνια που ανέφερα πριν, οι γονείς μας έκαναν και ένα άλλο τεράστιο σφάλμα. Μας έμαθαν να ζούμε με όλες τις ανέσεις, να ζούμε με τα καλύτερα. Αυτό φυσικά είναι λογικό, καθώς κάθε γονιός επιθυμεί να προσφέρει όσο το δυνατόν περισσότερα στο παιδί του, όμως πώς θα αντιμετωπίσουμε εμείς τη σημερινή κατάσταση με αυτήν την ανατροφή; Πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχθώ ότι θα ξυπνήσω το πρωί και  θα πω στη μητέρα μου πως θέλω να φάω μπριζόλα το μεσημέρι και εκείνη θα μου απαντήσει ότι το μόνο που έχουμε είναι δημητριακά και μάλιστα η τελευταία συσκευασία. Iσως όλα αυτά να ακούγονται απαισιόδοξα από τα χείλη ενός δεκαοκτάχρονου, όμως, αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια. Σίγουρα θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να «συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα», αλλά δεν μπορώ να μην πω και τι νιώθω. 

Πετρος Φορος – Μαθητής Γ΄ Λυκείου

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή