Απλά λογιστικά
Κύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο σας στην κυριακάτικη «Καθημερινή» και έμεινα έκπληκτος. Το ίδιο ακριβώς σκεπτόμουν χθες το βράδυ και σας παραθέτω τις σκέψεις μου.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με γνώσεις πεζοδρομίου, δηλ. μαθαίνοντας μια εργασία ή μια υπηρεσία, να καταφέρνει με μηδενικά κεφάλαια να επιβιώνει και να δημιουργεί πλούτο για τον εαυτό του και για τους υπαλλήλους του και το κράτος μας με όλη τη θεωρητική(!) γνώση και την αναγκαστική χρηματοδότηση των πολιτών μέσω παντοίων φόρων (εισόδημα, ΦΠΑ, τέλη, εισφορές, κτλ.) να αναγκάζεται σε συνεχή δανεισμό και να φτάνει στα τραγικά σημερινά αποτελέσματα. Εξηγούμαι: Πριν από 30 χρόνια λόγω ανεργίας (με οικογένεια και τρία παιδιά δημοτικού) αποφάσισα να ανοίξω μια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών. Με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε, προσέλαβα 5 υπαλλήλους, δύο από τα παιδιά μου εργάζονται στην επιχείρηση, το τρίτο σπούδασε και σταδιοδρομεί σε πολυεθνική, αγόρασα δύο διαμερίσματα, αγόρασα γραφειακό χώρο 242 τ.μ. και υπάρχει και ένα μικρό ποσό για ώρα οικογενειακής ανάγκης. Μπορεί να μην είναι σπουδαία, αλλά αναλογιζόμενος ότι ξεκίνησα με 105.000 δραχμές, τον τελευταίο μισθό μου, πιστεύω ότι κατάφερα κάτι στη ζωή μου. Επαναλαμβάνω, έχουν οι περισπούδαστοι Δ.Υ. και τα κάθε φορά πολιτικά αφεντικά τους γνώση ότι πρέπει να λειτουργούν σαν μια επιχείρηση και να προσπαθούν με απλά λογιστικά (έσοδα-έξοδα) να δημιουργούν αξίες; Τελικά πώς μπορεί και επιβιώνει ο ιδιωτικός τομέας και αδυνατεί ο δημόσιος, αυτό είναι το ερώτημα που χρειάζεται think tank (όχι φυσικά από Δ.Υ., πολιτικούς ή περισπούδαστους καθηγητές) για να απαντηθεί.
Ι. Γραψας
Κόμμα εθνικής σωτηρίας
Κύριε διευθυντά
Στην παρούσα προεκλογική περίοδο ο σχηματισμός και η συμμετοχή στις εκλογές ενός κόμματος εθνικής σωτηρίας θα αποτελούσε την ιδανική λύση. Στο κόμμα αυτό θα συμμετείχαν Ν.Δ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Δράση, αλλά και «άστεγα» ικανότατα πολιτικά στελέχη. Ενδεικτικά, Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιαννίτσης, Διαμαντοπούλου, Μάνος, Μπένος και άλλοι πολλοί. Βέβαια ένα τέτοιο κόμμα στις εκλογές θα ερχόταν πρώτο. Θα συγκέντρωνε ένα ποσοστό 40%-45% και με το bonus των 50 εδρών θα σχημάτιζε μια ακλόνητη κυβέρνηση 170-185 βουλευτών.
Το κόμμα αυτό στους κόλπους του θα περιέχει τα πιο έμπειρα και δοκιμασμένα στελέχη που διαθέτει η Ελλάδα. Ταυτόχρονα, τα στελέχη αυτά θα έχουν ήδη συνεργαστεί με τους κορυφαίους Ευρωπαίους εταίρους και τεχνοκράτες. Θα έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους. Ολα τα ανωτέρω εδραιώνουν τη σταθερότητα της χώρας, εμπνέουν εμπιστοσύνη στην Ευρώπη και στις αγορές. Δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για επενδύσεις και ανάπτυξη. Το ευτύχημα είναι, ότι τα πιστεύω και τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό.
Μεταρρυθμίσεις: Επρεπε να είχαν γίνει πριν από δεκαετίες. Ο λαϊκισμός, το πολιτικό κόστος, ο αδίστακτος – ασύδοτος συνδικαλισμός, η λυσσαλέα αντιπολίτευση για κομματικό κέρδος κατέστρεφαν κάθε τέτοια προσπάθεια.
Επενδύσεις: Εδώ και πολλά χρόνια επενδύσεις πολλών δισ. ευρώ και δημιουργίας χιλιάδων θέσεων εργασίας (Ελληνικό, αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.) καταγγέλλονται από την εκάστοτε αντιπολίτευση ως ξεπούλημα του θησαυρού της Ελλάδος που δηλώνει ότι κάθε τέτοια συμφωνία θα ακυρωθεί από την επερχόμενη κυβέρνηση.
Αναθεώρηση του Συντάγματος: Συμφωνούν σε πάρα πολλά π.χ. εκλογίκευση του εκτρωματικού bonus των 50 εδρών. Δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ριζική τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Παιδεία: Αξιολόγηση, αξιοκρατία, αριστεία, πρότυπα σχολεία, κατάργηση νόμων Μπαλτά – Κουράκη. Ισοδύναμο του 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Πανεπιστήμια: Αξιολόγηση καθηγητών, διοίκηση πανεπιστημίων, πανεπιστημιακό άσυλο, αιώνιοι φοιτητές, εκλογή πρυτάνεων, καταλήψεις.
Αγροτικό, Ασφαλιστικό, Εργατικό: Υπάρχουν σε αυτή την κυβέρνηση οι κατάλληλοι υπουργοί και τεχνοκράτες οι οποίοι θα βρουν τις κατάλληλες ισοδύναμες λύσεις που θα γίνουν αποδεκτές από τους Ευρωπαίους εταίρους.
Οταν το κόμμα εθνικής σωτηρίας σώσει, σταθεροποιήσει και αναγεννήσει την πατρίδα μας, τότε τα κόμματα της συνεργασίας, εάν θέλουν, μπορούν να επανακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Το μεγαλύτερο από αυτά θα αποτελέσει μια αυτοδύναμη ισχυρή κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα κόμματα θα αποτελέσουν μια πατριωτική και όχι κομματική αντιπολίτευση. Φυσιολογικά, όταν γίνουν εκλογές, μπορεί να διεκδικήσουν και να αποτελέσουν τη νέα κυβέρνηση.
Μαριος Παναγιωτης Τσουκατος – Αθήνα
Το ντέρμπι μεταξύ νέου και παλαιού
Κύριε διευθυντά
Ο πρωθυπουργός διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού ισχυριζόμενος ότι εκπροσωπεί το νέο και άρα το άφθαρτο, το ηθικό, το δίκαιο, το προοδευτικό. Oμως ο ισχυρισμός αυτός δεν επιβεβαιώνεται από τα πεπραγμένα της επτάμηνης διακυβέρνησής του, αφού με δυσκολία θα εντοπίσει κάποιος θετικές πτυχές στο κυβερνητικό έργο. Το μεγαλύτερο στοίχημα του κυβερνητικού επιτελείου ήταν η επιτυχής διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την αντιμετώπιση πρωτίστως της ανθρωπιστικής κρίσης αλλά και για τον τερματισμό της λιτότητας. Κατά την επαναλαμβανόμενη διατύπωση του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, η κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε σκληρά με τους δανειστές, με τη γνωστή όμως ατυχή έκβαση του τρίτου και επαχθέστερου μνημονίου, την οποία ομολογεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αφού υπόσχεται προεκλογικά την επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνηθέντων. Η διαπραγμάτευση, όπως έγινε φανερό, κατέληξε να γίνει σκληρή αφού η επίμονη αξίωσή μας για παροχή χρηματοδότησης χωρίς όρους και έλεγχο της διοχέτευσης των κονδυλίων προκάλεσε την άκαμπτη στάση των δανειστών, διότι δεν επρόκειτο περί διαπραγματευτικής τακτικής αλλά συμπεριφοράς εφήβου που ζητάει χαρτζιλίκι από τους γονείς του, για να το ξοδέψει όπως εκείνος επιθυμεί, χωρίς να τους δώσει λογαριασμό. Στον ευαίσθητο και πολύπαθο τομέα της εκπαίδευσης, ενδεικτική των προθέσεων της κυβέρνησης αποτέλεσε η εξαγγελία του υπουργού Παιδείας να καταργήσει τις εξετάσεις στα Πειραματικά και Πρότυπα Σχολεία με προφανώς ομολογημένο στόχο του οι επιδόσεις των άριστων μαθητών να προσεγγίσουν αυτές των μετρίων, αφού, όπως δήλωσε ο υπουργός, η αριστεία είναι ρετσινιά. Πράγματι η ανάδειξη άριστων μαθητών είναι περιττή, αφού η στελέχωση της ξεχαρβαλωμένης κρατικής μηχανής εξακολουθεί να μη γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με γνώμονα την κομματική νομιμοφροσύνη, τις συγγένειες και τους φιλικούς ή άλλους δεσμούς. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής διακυβέρνησης, που αρχικά ήταν όχι μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο το διακριτό στοιχείο της από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, άρχισε να εξανεμίζεται με την επίδειξη ανοχής σε πρακτικές ορισμένων κυβερνητικών στελεχών που εμπεριείχαν έναν βαθμό ιδιοτέλειας.
Επίσης, η επιδίωξη της άρσης των αδικιών που προϋποθέτει μεταξύ άλλων τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών αντιστρατεύεται προφανώς η πρόσφατη αύξηση των έμμεσων φόρων που επιβάλλονται σε όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως του ύψους του εισοδήματός τους, και πλήττουν ασφαλώς τους οικονομικά ασθενέστερους και όχι τους κατέχοντες, που ήταν ένα από τα σημεία αιχμής της ρητορείας του κυβερνώντος κόμματος. Εντέλει το νέο που ευαγγελίζεται η αριστερή διακυβέρνηση είναι μάλλον οπισθοδρομικό και κακέκτυπο της διακυβέρνησης των παλαιών κομμάτων.
Από την άλλη πλευρά, το παλαιό, το οποίο δεν πρέπει να υποτιμά κανείς διότι αποδεικνύεται και με τις διάφορες μεταλλάξεις του ότι είναι ανθεκτικό, δίνει μεν την εντύπωση ότι αδρανεί διά της συναινέσεως, αλλά μάλλον καραδοκεί για να καρπωθεί με την πρώτη ευκαιρία ξανά την εξουσία και να διαμοιράσει τα διάφορα κονδύλια στους «ημετέρους».
Εντέλει το εκλογικό ντέρμπι μεταξύ παλαιού και νέου είναι πράγματι αμφίρροπο, διότι το νέο δεν αποδείχθηκε τόσο νέο όσο θέλει να φαίνεται και το παλαιό σε σύγκριση με το υποτιθέμενο νέο δεν είναι τόσο παλαιό όσο του καταμαρτυρούν ότι είναι, αλλά παλαιό και νέο τείνουν να καταστούν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κορώνα ή γράμματα, θα αποφασίσει ο λαός.
Νικηφορος Παναγοπουλος
Πιστεύετε στα ζώδια;
Kύριε διευθυντά
Η είδηση ότι γνωστός εκ της επαγγελματικής του ιδιότητας πολιτευτής, με βραχεία θητεία σε υπουργείο, δεν θα περιλαμβάνεται στα ψηφοδέλτια του κόμματός του θα πρέπει να προκάλεσε βαθιά απογοήτευση σε πλήθος κόσμου. Γι’ αυτό και το κόμμα φρόντισε να μας παρηγορήσει με την εξαγγελία ότι μετεκλογικώς θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια ο εν λόγω πολιτευτής να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Κατόπιν τούτου, αισθάνθηκα ότι είχα κάθε λόγο να εγκαταλείψω το στρατόπεδο των αναποφάσιστων. Πώς θα μπορούσα να υπονομεύσω μια τέτοια προοπτική; Φευ, η ευδαιμονία της απόφασής μου δεν διήρκεσε πολύ. Στην «Καθημερινή» της 4ης/9 ο κ. Γεωργακόπουλος μας πληροφορεί ότι πέρα από τα άκρα δεξιά, τα άκρα αριστερά και όλα τα ενδιάμεσα, οι πολιτευτές μας μπορούν να χωριστούν σε αυτούς που πιστεύουν και σε αυτούς που δεν πιστεύουν στα ζώδια. Βρίσκω αυτή τη διάκριση πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ πιο πληροφορική για την αξία του πολιτευτή από το χρώμα του κόμματός του και τις ιδεολογίες του. Θεωρώ ότι ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος θα αισθάνεται ακριβώς σαν και μένα: ότι είναι αδιανόητο να δώσω την ψήφο μου σε κάποιον που πιστεύει στα ζώδια, στην αστρολογία και στις χαρτορίχτρες. Και όχι μόνον. Κατά πόσον, αλήθεια, διαφέρει η πίστη στις χαρτορίχτρες από κάποιες ιδεοληψίες που έχουν κοινό και βασικό χαρακτηριστικό τους την περιφρόνηση και την παραγνώριση της πραγματικότητας; Γι’ αυτό προτείνω στους συντονιστές των τηλεσυζητήσεων, μέσα στα πολλά και ανιαρώς επαναλαμβανόμενα περί ιδεολογιών, πολιτικών πεποιθήσεων και κοσμοσωτήριων οραμάτων, να ρίχνουν τον προβολέα τους και προς αυτήν την πλευρά της προσωπικότητας των πολιτευτών που φιλοξενούν. Θα έχουν τότε προσφέρει μια όντως σημαντική υπηρεσία στους τηλεθεατές τους και θα έχουν επιτέλους συγκεράσει, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Λευτερης Ζουρος – Ομότιμος καθηγητής Παν/μίου Κρήτης