Εξυπηρέτηση του πολίτη
Kύριε διευθυντά
Την 16η/9/2015 χρειάστηκα τις υπηρεσίες του μεταφραστικού τμήματος του υπουργείου Εξωτερικών. Συμβουλεύθηκα τις οδηγίες της σχετικής ιστοσελίδας, αλλά παρά ταύτα μου ήταν αναγκαίες μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες. Ετσι προσπάθησα να επικοινωνήσω με την υπηρεσία αυτή τηλεφωνικά, μέσω των πολλών αριθμών τηλεφώνου που υπήρχαν στη σχετική ιστοσελίδα. Μάταιος κόπος. Ολα τα τηλέφωνα είτε δεν απαντούσαν είτε ήσαν σε κατάσταση τεχνικής βλάβης (κατεβασμένα).
Οταν ανακάλυψα την ηλεκτρονική διεύθυνση της υπηρεσίας, έστειλα ένα email ρωτώντας πώς μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.
Η απάντηση που έλαβα ήταν εν περιλήψει: «…λόγω φόρτου εργασίας και μειωμένου αριθμού υπαλλήλων δεν απαντάμε σε όλα (δηλαδή σε κανένα) τα τηλεφωνήματα… σας παραπέμπουμε στην ιστοσελίδα μας…».
Ας σημειώσουμε τη νέα κατάκτηση της Δημόσιας Διοίκησης, που δεν ντρέπεται να δηλώνει γραπτώς ότι δεν μπορεί να ασχολείται με τους πολίτες. Πόρωση; Διάλυση; Και τα δύο;
Κάποιος έλεγε ότι η καλύτερη λύση ενός προβλήματος είναι η κατάργησή του. Κρίμα που το ΥΠΕΞ εφαρμόζει την αρχή μόνο στο μεταφραστικό τμήμα!
Ας τα θυμόμαστε όλα αυτά όταν ψηφίζουμε.
Γιαννης Βογιατζης – Ψυχικό
Το δημοψήφισμα
I
Kύριε διευθυντά
Σου γράφω με αφορμή την Επιφυλλίδα της 19/20 Σεπτεμβρίου 2015 του κ. Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Να ζούμε, να τη θυμόμαστε».
Κατ’ αρχάς αντιγράφω από το κείμενό του: «Ειδικότερα στη συνείδηση του 38% των Ελλαδιτών, που ψήφισαν “ναι” στους οποιουσδήποτε όρους υποτέλειας, αρκεί να παραμείνει νόμισμα της Ελλάδας το ευρώ» και παρακάτω «Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Επιτελεύτια θα παραμείνει η εικόνα των συλλαλητηρίων που οργανώθηκαν για την υποστήριξη του “ναι”: “η καλή κοινωνία” των Αθηνών, κομμωτηριασμένη, μακιγιαρισμένη, σικάτη, με υψωμένες τις δαχτυλιδοφορτωμένες γροθίτσες των κυριών, να τσιρίζει υστερικά: E-βρώ-πη, Ε-βρώ-πη! Ευρώπη σημαίνει χρήμα, πακέτα επιδοτήσεων, “προγράμματα” για τις κομματικές ατσίδες – Ευρώπη λοιπόν, και ας πάει το παλιάμπελο, η Ελλάδα». Αυτά λοιπόν είδε, άκουσε και κατάλαβε ο ορθόδοξος χριστιανός θεολόγος και καθηγητής της Φιλοσοφίας κ. Χρ. Γιανναράς για όσους εψήφισαν «ναι» στο Δημοψήφισμα. Και με αυτούς τους χαρακτηρισμούς στολίζει, ο κατά τα άλλα κοπτόμενος για το ήθος κ. Χρ. Γιανναράς, όσους ατυχείς τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αυθεντία του και να ψηφίσουν διαφορετικά από αυτόν. Και πάλι καλά, γιατί θα μπορούσαν να οδηγηθούν και στην πυρά!
Φαίνεται ότι ο κ. Χρ. Γιανναράς είναι κάτοχος του περίφημου Ελληνόμετρου και σύμφωνα με τις μετρήσεις του οργάνου του κατέταξε τους ψηφίσαντες «ναι» στους Ελλαδίτες, κρατώντας προφανώς για τον εαυτό του και για όσους κομίζουν το κατά «Γιανναράν» ήθος και πολιτισμό τον τίτλο του Eλληνα και της Ελληνίδας.
Τα γραφόμενα από τον επιφυλλιδογράφο μου θύμισαν τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο που μιλούσε για «ευρωλιγούρηδες». Oπως θα θυμάστε, ο μακαριστός κατά την περίοδο 1967-1974 «διάβαζε». Αναρωτιέμαι τι να έκανε ο κ. Χρ. Γιανναράς κατά την ίδια χρονική περίοδο. Βέβαια, ο κ. Χρ. Γιανναράς έδωσε, λίγο αργότερα από αυτήν την περίοδο, σκληρή μάχη για να γίνει καθηγητής Πανεπιστημίου στο ελλαδικό κρατίδιο, στο Ελλαδέξ και να σιτίζεται από τους φόρους αυτών που καθυβρίζει.
Θα παρακαλέσω την αγαπητή «Καθημερινή» να διατηρήσει όσο περισσότερο μπορεί στη θέση του τον κ. Χρ. Γιανναρά, γιατί τα γραφόμενά του θα αποτελούν οδηγό αποφυγής της εμπάθειας και του μεσαιωνικού διαχωρισμού σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς», καθώς και του νεότερου σε «εθνικώς φρονούντες» και σε «μιάσματα».
Τέλος, όσον αφορά τον τίτλο της Επιφυλλίδας, εύχομαι να ζούμε σε μια Ελλάδα άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπόλοιπη Ευρώπη και πραγματική και να πάει και να μη γυρίσει η Ελλάδα της μισαλλοδοξίας και των φαντασιόπληκτων.
Κωνσταντινος Ταλφανιδης
II
Kύριε διευθυντά
Xρησιμοποιώντας την ίδια φρασεολογία του κ. Γιανναρά επισημαίνω τις «εξηλιθιωμένες» απόψεις του της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015 στην επιφυλλίδα της «Kαθημερινής», ότι το 38% των Eλλαδιτών που ψήφισαν «Nαι» στο δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015 είναι υποτελείς στους Eυρωπαίους.
Bέβαια, το ψηφοδέλτιο αναφερόταν σε δύο ενότητες, που συγκροτούν την ενιαία πρόταση: αφενός την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και αφετέρου την προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους, δηλαδή εάν συμφωνούμε να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις προς διευκόλυνση σταδιακής εξόφλησης του ελληνικού δημοσίου χρέους, το οποίο η σημερινή γενιά δημιούργησε σε καιρό ειρήνης, και όχι να το μεταφέρουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.
Tο «Nαι» ψηφίστηκε από υπεύθυνα άτομα που αγωνιούν για το μέλλον της Eλλάδας και όχι, όπως αναφέρει ειρωνικά ο κ. Γιανναράς, από άτομα κομμωτηριασμένα, μακιγιαρισμένα, σικάτα, με υψωμένες τις δακτυλιδοφορτωμένες γροθιές των.
Eρώτημα πρώτο: Aπό πού προκύπτει η υποτέλεια, την οποία αναφέρει;
Aναφέρει στην ίδια επιφυλλίδα τον σεβασμό των συνομολογημένων με το κράτος μισθών (των δημοσίων υπαλλήλων) και συντάξεων, βρέξει – χιονίσει, και παρέρχεται το αυτονόητο ότι αυτές οι δαπάνες πρέπει να καλύπτονται από εθνικούς πόρους και όχι από εξωτερικό δανεισμό, τον οποίο θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές, δηλαδή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Eρώτημα δεύτερο: Eίναι απαραίτητο να δίδεται δημόσιο βήμα σε τέτοιες απόψεις;
Στεφανος Σ. Kαμπουροπουλος
Aπάντηση
Θα μου επιτρέψει ο κ. Σ.K. να ισχυριστώ ότι στην προ εβδομάδων επιφυλλίδα μου διάβασε αυτά που θα ήθελε να είχα γράψει (για να δικαιολογήσει την οργή του) και όχι αυτά που έγραφα. Mας κρίνουν οι νοήμονες αναγνώστες και τους δυο.
Xρηστος Γιανναρας
Προσέλκυση επενδύσεων
Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους αριστερούς υπουργούς της σημερινής κυβερνήσεως και κυρίως σε αυτούς του οικονομικού επιτελείου, πολλούς ακόμη ξενοφοβικούς, κρατικιστές, εχθρικούς προς την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις ξένες επενδύσεις, ότι σε έναν εξέχοντα αριστερό οφείλεται η εντυπωσιακή μας οικονομική ανάπτυξη μετά τις καταστροφές της Κατοχής και της εμφύλιας διαμάχης.
Ο αείμνηστος Γεώργιος Καρτάλης, που πέθανε 49 ετών νεότατος, βαθύς γνώστης της ελληνικής οικονομίας, υπουργός πρώτα Οικονομικών και μετά Συντονισμού επί κυβερνήσεως Πλαστήρα το 1951, είναι αυτός που μερίμνησε για τη συμπερίληψη στο Σύνταγμα του 1952 μιας διάταξης για ειδικό νόμο για την προσέλκυση και συνταγματική προστασία ξένων επενδύσεων. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, που τον διαδέχθηκε στην κυβέρνηση Παπάγου στο ίδιο υπουργείο, την εφήρμοσε αρχικά με τον Νόμο 2687/53.
Μετά το 1954, με την υποτίμηση της πληθωριστικής δραχμής, ζήσαμε μέχρι και το 1980 μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη, τη δεύτερη ταχύτερη στις χώρες του ΟΟΣΑ με πληθωρισμό 2% και μικρά δημοσιονομικά ελλείμματα.
Μια αρχική, χρονικά περιορισμένη, σταθερή ευνοϊκή φορολογία και η συμφωνία προσφυγής σε διεθνή διαιτησία ex aequo et bono στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο, προς αποφυγήν του αργού ρυθμού απονομής της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, προσείλκυσε κυρίως Eλληνες του εξωτερικού και ξένους επενδυτές.
Ο ίδιος νόμος επαναπάτρισε και την υπό σημαίες ευκαιρίας ελληνόκτητο ναυτιλία και κατέστησε με τα εδώ γραφεία τους στον Πειραιά διεθνές ναυτιλιακό κέντρο. Δυστυχώς και αυτά με το εδώ εχθρικό προς τον εφοπλισμό κλίμα αρχίζουν και φεύγουν.
Το άρθρο του Συντάγματος και η σχετική νομοθεσία υπάρχουν και ισχύουν και σήμερα με το ισχύον Σύνταγμα:
«Aρθρο 107 1 Η πριν από την 21η Απριλίου 1967 νομοθεσία με αυξημένη τυπική ισχύ για την προστασία κεφαλαίων εξωτερικού διατηρεί την αυξημένη τυπική ισχύ που είχε και εφαρμόζεται και στα κεφάλαια που θα εισάγονται στο εξής.
Την ίδια ισχύ έχουν και οι διατάξεις των Κεφαλαίων Α΄ έως Δ΄ του τμήματος Α΄ του νόμου 27/75 «περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων».
Τι περιμένει η κυβέρνηση. Ο μόνος τρόπος για την αποπληρωμή του τεραστίου ελληνικού χρέους, εκτός από τη σωστή εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας, είναι η εκ νέου προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Στρατης Στρατηγης
Η πραγματικότητα
Κύριε διευθυντά
Είχα σημειώσει σε προηγούμενη επιστολή μου πως θα ήταν ανέντιμο να βγάλω συμπεράσματα συγκρίνοντας με τον αριθμό των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Διότι πρόκειται για έναν πλασματικό αριθμό, άσχετο με την πραγματικότητα. Το σύνολο των ενηλίκων, άρα των εχόντων δικαίωμα ψήφου Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με τα δεδομένα της απογραφής 2011, είναι κατά μέγιστη προσέγγιση οκτώ εκατομμύρια. Eκρινα λοιπόν ανέντιμη, εις βάρος της αλήθειας, την εξαγωγή συμπερασμάτων με βάση τους εκλογικούς καταλόγους. Το ίδιο ισχύει και για την αποχή 43,43% (ψήφισε το 56,57%), που δίνει το υπουργείο Εσωτερικών. Η πραγματική αποχή των πραγματικών Ελλήνων είναι 30,44% (ψήφισαν 5.566.295 από 8.002.244). Aρα δεν είναι η αποχή ο νικητής μεταξύ όλων των συντελεστών των εκλογών, όπως επικράτησε να χαρακτηρίζεται. Υψηλό βέβαια ποσοστό, αλλά μέσα στα όρια του φυσιολογικού. Συμπέρασμα: Hρθε ο χρόνος να αρχίσουμε να βαδίζουμε στην οδό της πραγματικότητας. Να ξέρουμε πού πάμε. Με όνειρα δεν βγαίνεις πουθενά. Και προσοχή: Το ελληνικό κράτος είναι αναξιόπιστο σε όλες του τις εκδηλώσεις. Και στις πιο απλές. Στη σύνταξη καταλόγων!
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος