O Aλέξανδρος Δουμάς και η Δραπετσώνα
Kύριε διευθυντά
Ενώ ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας ήθελε να περάσουν 20 χρόνια για να περιγράψει τη ζωή τους, τις τραγωδίες μέσα από τις πολιτικές που επικρατούσαν στη χώρα τους, οι «κομματικοί σωματοφύλακες» στη νεότερη Ελλάδα χρειάστηκαν 25 χρόνια για να αποφανθούν για το μέλλον της Δραπετσώνας.
Αυτά τα 25 χρόνια διορίστηκαν διάφορα διοικητικά συμβούλια κατασπαταλώντας σημαντικά ποσά σε αμοιβές και μελέτες και συγχρόνως καταδικάζοντας σε ανεργία εκατοντάδες κατοίκους της περιοχής.
Επειδή επανειλημμένως στο παρελθόν η «Καθημερινή» επισήμανε αυτή την καθυστέρηση και την αλόγιστη σπατάλη, θα ήθελα περιληπτικά να θυμίσω ότι υπήρχε σχέδιο προτού κομματικοποιηθεί το θέμα που προέβλεπε:
1. Τη διατήρηση σε περιορισμένο χώρο της παραγωγής λιπασμάτων
2. Τη διακοπή παραγωγής οξέων για την προστασία του περιβάλλοντος
3. Τη μετατροπή του εργοστασίου σε μονάδα ανάμειξης και ενσάκισης στερεών λιπασμάτων, διεθνώς «μονάδος BLENDING», είδος μονάδων που στο εξωτερικό λειτουργούν κοντά ή και μέσα σε αστικά κέντρα χωρίς καμιά ενόχληση του περιβάλλοντος.
Η παραπάνω λύση αφενός θα εμπόδιζε την περαιτέρω αποβιομηχανοποίηση της χώρας, αφετέρου δεν θα άνοιγε μια σημαντική πόρτα εισόδου για την αγορά της Νότιας Ελλάδος στις διεθνείς εταιρείες λιπασμάτων. Αυτές όμως οι προτάσεις βρήκαν αντίθετη τη δημαρχιακή ηγεσία της Δραπετσώνας -ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ- με τη συμπαράσταση της τότε Κυβέρνησης και της Εθνικής Tράπεζας. Η δημαρχιακή ηγεσία ως προεκλογικό λάβαρο υποστήριξε να περιέλθει όλη η περιοχή στη δική τους αρμοδιότητα, υποσχόμενη διάφορες ουτοπικές λύσεις, και κυρίως την εξασφάλιση θέσεων εργασίας σε όλους τους απολυόμενους εργάτες, υποσχέσεις που προφανώς δεν τηρήθηκαν, με αποτέλεσμα η περιοχή να έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στη χώρα.
Γ. Μελισσινος – Πρώην Διευθύνων Σύμβουλος Λιπασμάτων Δραπετσώνας
Φάρμακα και γιατροί
Kύριε διευθυντά
Mε αφορμή το άρθρο του συνεργάτη σας κ. Μανδραβέλη, σας απευθύνω αυτήν την «τρικυμισμένη» επιστολή. Η επικεφαλίδα και η φωτογραφική λεζάντα προδιαθέτουν σε μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, δεν υπάρχει αμφιβολία. Oμως, προχωρώντας κανείς περαιτέρω, αισθάνεται στροβιλιζόμενος στη σύγχυση που του προκαλεί η άγνοια μάλλον του δημοσιογράφου για το θέμα το οποίο πραγματεύεται, αλλά και στην κεντρική ιδέα που το άρθρο φιλοδοξεί να αναδείξει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, η συνωμοσιολογία και η παράθεση αριθμητικών μεγεθών με το χρώμα του χρήματος έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κοινωνικά και πολιτικά.
Oταν πρόκειται για θέματα που αφορούν τον χώρο των φαρμακευτικών εταιρειών, αχαρτογράφητο χώρο καθώς φαίνεται για τον κ. Μανδραβέλη, κανείς θα όφειλε να αρθρογραφεί ζυγίζοντας με προσοχή κάθε λέξη του, με την ενσυναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης του δημοσιογράφου.
Δεν αμφισβητώ τις οικονομικές πληροφορίες που παραθέτει, ασφαλώς θα τις στηρίζει σε έγκυρες πηγές, τις οποίες κακώς δεν αναφέρει. Γνωρίζοντας σαφώς περισσότερα, όντας στον ιατρικό χώρο τα τελευταία 25 χρόνια, υποχρεούμαι να τον πληροφορήσω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ανεξέλεγκτα και ότι οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες λειτουργούν βάσει αυστηρών κανονισμών νομοθεσίας που διέπει Ευρώπη και Αμερική και ότι κατά καιρούς πληρώνουν αδρά για ελάχιστες παρεκκλίσεις από τους κανόνες ακόμη και μεμονωμένων υπαλλήλων τους.
Το κέρδος τους είναι προφανής στόχος, όμως εκτός από την έρευνα για την κατασκευή φαρμάκων τελευταίας τεχνολογίας που σώζουν ζωές, χρηματοδοτούν την έρευνα σε κράτη και πανεπιστήμια και η οποία είναι μακρόχρονη, επίπονη και κοστοβόρα. Παρεμπιπτόντως, χωρίς την έρευνα δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη στην ιατρική. Συμμετέχουν επίσης σε προγράμματα εξάλειψης νοσημάτων όπως η ελονοσία σε χώρες της Αφρικής, χορηγώντας εμβόλια δωρεάν ή σε χαμηλό κόστος και σε συνεργασία με οργανισμούς μη κερδοσκοπικούς, όπως π.χ. το Iδρυμα Μπιλ Γκέιτς.
Σε άρθρο που πραγματεύεται τέτοια θέματα, δεν δικαιολογείται η άγνοια όρων όπως το μάρκετινγκ. Να θυμίσω ότι η κάλυψη συμμετοχής ιατρών σε συνέδρια από εταιρείες είναι απολύτως νόμιμη και διέπεται από διατάξεις που εφαρμόζονται αυστηρά στη χώρα μας. Αυτή η παροχή προβλέπεται από τις λειτουργικές διατάξεις και των εταιρειών παγκόσμια, πόσο μάλλον στη χώρα μας, όπου η πλειονότητα των ιατρών αντιμετωπίζει θέμα αξιοπρεπούς επιβίωσης.
Για τούτο, ο όρος «λάδωμα» που χρησιμοποιεί ο κ. Μανδραβέλης είναι επιεικώς απρεπής!
Oσον αφορά την κατακλείδα του άρθρου, όπου εντελώς ταχυδακτυλουργικά, μεταπίπτει από Ρομπέν κατά των εταιρειών σε κυνηγό της ιατρικής –και πάλι– ιδιότητας, θα παραθέσω τα εξής: η θεραπεία από τους αρχαίους χρόνους συντελείται από τους ιατρούς. Αυτοί έχουν ενυπόγραφα και σύννομα την ευθύνη, τόσο για τα σκευάσματα όσο και για τις άλλες θεραπείες που χορηγούν. Για τα γενόσημα ή τα πρωτότυπα, η επιλογή δεν μπορεί να ανήκει στον ασθενή, στον φαρμακοποιό ή στον εκάστοτε κυβερνητικό υπάλληλο ή επιπόλαιο κριτή.
Ας μη συγχέουμε την Ιατρική με τις πατέντες και τα κέρδη. Φυσικά και υπάρχουν θλιβερές εξαιρέσεις, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο τα αναμειγνύει όλα, σε ένα εκρηκτικό μείγμα, όπου παρουσιάζεται ο γιατρός σαν ένα πιόνι των εταιρειών που «λαδώνεται», εις βάρος του ασθενούς.
Μια πιο μετριοπαθής τοποθέτηση, από καλύτερα πληροφορημένη πένα, θα ήταν σαφώς περισσότερο διαφωτιστική και λιγότερο επικίνδυνη.
Μαρια Κουλουρη – Ιατρός, διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Τα κόμματα στις πρόσφατες εκλογές
Κύριε διευθυντά
Ενδιαφέρον το κείμενο του κ. Γεωργίου Σ. Μπουρδάρα με τίτλο «Χωροταξία με “οδηγό” την ιδεολογία στη Βουλή» («Καθημερινή» 27.9.2015). Αναφέρεται σ’ αυτό ότι «η παραδοσιακή σκηνοθεσία των πολιτικών δυνάμεων, αναλόγως των ιδεολογικών καταβολών τους, ως προς τη θέση που καταλαμβάνουν απέναντι από το προεδρείο, δεν θα αλλάξει θεαματικά». Τα πρόσθετα στοιχεία του (ποσοστά, έδρες, πρόσωπα) διακοσμούν τη σκηνοθεσία και οδηγούν ευχάριστα τον αναγνώστη σ’ όλη τη διαδρομή του κειμένου.
Αν όμως, σήμερα, η ιδεολογική καταβολή των κομμάτων καθορίζει τη θέση τους στη Βουλή, παλαιότερα, η θέση των κομμάτων που κατέλαβον στη Βουλή, προσδιόρισε την ιδεολογία τους. Στη Συντακτική Συνέλευση της Γαλλίας, 11.9.1789, οι οπαδοί της απόλυτης μοναρχίας πήραν θέση «δεξιά του Προέδρου», ενώ οι οπαδοί της μετριοπαθούς μοναρχίας τοποθετήθηκαν αριστερά. Κι αμέσως, οι όροι υποδήλωσαν τους οπαδούς της συντήρησης, «Δεξιά» και τους οπαδούς της προόδου, «Αριστερά». Μία «αριστερά», τριάντα χρόνια πριν από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Αργότερα ανεφύη το κέντρο –ως μέσον των δύο άκρων– κι ακολούθησε μεγαλύτερος διαχωρισμός κομμάτων, ως προς την ιδεολογική τους έκφραση.
Στις εκλογές της 20.9.2015 έλαβαν μέρος δεκαεννέα (19) κόμματα. Εισήλθον στη Βουλή οκτώ (8). Δεν απέχει πολύ της ακριβείας, η θεώρηση, ότι τα οκτώ κόμματα οριοθέτησαν τρεις ξεχωριστούς χώρους εντός των οποίων αναπτύσσονται «τρεφόμενα» από την εκάστοτε διασπορά των ψηφοφόρων. 1oς χώρος: Δεξιά, άκρα Δεξιά, Κέντρο, Κεντροδεξιά. 2oς χώρος: Κεντροαριστερά, Αριστερά, Ριζοσπαστική Αριστερά. 3oς χώρος: Κόμματα Κομμουνιστικής Κοσμοθεωρίας. Από τον χώρο αυτόν εισήλθε ένα κόμμα στη Βουλή το ΚΚΕ, τρία άλλα Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ), ΟΚΔΕ κ.λπ. παρέμειναν εκτός.
Περαιτέρω παρατήρηση διαπιστώνει, πως σε κάθε χώρο υπάρχουν κόμματα, με δυνατότητα συνθέσεως –όχι συναίνεσης– σ’ ένα νέο κόμμα. Η παρατηρούμενη «πολυμέρεια», «τα προς πολλά κατατείνειν», χαρακτηριστικό της φυλής μας, έχει επισημανθεί από παλαιά, από την προσωκρατική περίοδο, «… του λόγου δ’ εόντος ξυνού, ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν» (Ηράκλ. 23), ενώ δηλαδή ένας είναι ο κοινός λόγος, ένα το κριτήριον, οι πολλοί ζουν, με τον καθένα από αυτούς, να ’χει δική του γνώμη. Εδώ διαπιστώνεται η πολυμέρεια, όχι η αιτία που τη δημιουργεί. Η αιτία της πολυμέρειας προσδιορίσθηκε, κατά την κλασική περίοδο, ως αξιολόγηση δυσμενών ιστορικών γεγονότων (Πελοποννησιακός πόλεμος), παρουσιάσθηκε δε, ως διδαχή –για την ανάγκη της ενότητος των Ελλήνων– αντλώντας στοιχεία από τους μύθους. Η αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, θα όξυνε τα πνεύματα των πολιτών και η διδαχή δεν θα εκπληρούσε τον σκοπό της. Και είναι η αιτία, η «Θεά της φιλαρχίας» (Ευριπ. Φοιν.), προς αυτήν σπεύδουν πολλοί, κομίζοντες «δώρα λαμπρά» εγκαταλείποντας δηλαδή φίλους, συναγωνιστάς… προσδοκώντας εξουσία. Σήμερα, στους κρίσιμους καιρούς για τη χώρα μας, με την πολυμέρεια και την αιτία της, ανάγκη συνθέσεως κομμάτων του αυτού χώρου και συναίνεση μεταξύ των «συνθετικών κομμάτων». Θα βελτιωθεί η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, θα επέλθει προαγωγή του κοινού συμφέροντος.
Χαραλ. Π. Παναγιωταρεας – Παπάγου
«Kούρεμα» καταθέσεων
Κύριε διευθυντά
Κατά καιρούς γίνεται λόγος από κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από βουλευτές των άλλων κομμάτων (ο καθένας βέβαια ανάλογα με την πολιτική του θέση) για «κούρεμα» καταθέσεων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Οι ανωτέρω πολιτικοί θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να κάνουν λόγο για επιβράβευση όλων των εναπομεινάντων μικρών κυρίως καταθετών, που άφησαν τα χρήματά τους στην Ελλάδα και κινείται κάπως η οικονομία. Η επιβράβευση μπορεί να γίνει με αύξηση του επιτοκίου των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες. Οι ανωτέρω πολιτικοί θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να κάνουν λόγο για «κούρεμα» των καταθέσεων που έγιναν σε ξένες τράπεζες εν μέσω Μνημονίων… Είναι μεγάλη η ευθύνη του πολιτικού κόσμου, που δεν υπήρξαν «capital controls» σε προγενέστερο χρόνο. Το εν λόγω «κούρεμα» (με άλλο όνομα «φόρος ανάγκης») θα σχετίζεται με τη γενικότερη οικονομική κρίση της Ελλάδας.
Θανος Θανασης – Τοπογράφος Μηχανικός ΕΜΠ