Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας
Κύριε διευθυντά
Ποιος φοβάται τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Με ρώτησε η μικρή μου κόρη. Αλήθεια ποιος; O όψιμα αντιμνημονιακός, διχαστικός Μεϊμαράκης που στην τοποθέτησή του στον ΣΚΑΪ μιλούσε συνέχεια γι’ αυτόν και αντί να μας πει τις θέσεις / απόψεις του μάς είπε ότι θα αρνηθεί ένα διάλογο (dedate) μαζί του με την επιχειρηματολογία ότι τον προσβάλλει. Το «Κόμμα» που έχει πέσει σε κώμα και πάει με τον αραμπά, που δεν εννοεί να αλλάξει επειδή ιδεολογικά και ηλικιακά γέρασε και δεν αντέχει καινούργια πράγματα γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί να τα καταλάβει; Τα αποτυχημένα κουρασμένα παλικάρια που δήθεν εκπροσωπούν τον Κώστα Καραμανλή που σιωπά και τι να πει, αφού οι τότε θέσεις του (αναδιάρθρωση του κράτους) είναι όμοιες με τις σημερινές του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δείλιασε, φοβήθηκε, δεν τον άφησαν, δεν γνωρίζω, αν όμως δεν έκανε τότε πίσω, σήμερα τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά, το κράτος δεν θα είχε σαπίσει σε τέτοιο βαθμό. Δεν τον ενοχλεί άραγε να τον χρησιμοποιούν σαν δεκανίκι, αυτόν που τόσο πολλά πρόσφερε στο μέγεθος που μπορούσε; Η δημοσιοϋπαλληλία που τρέμει την αξιολόγηση των χαραμοφάηδων (δεν φταίνε αυτοί) που την απαρτίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα φυσικά, αφού μέχρι τώρα του αφήσαμε την πρωτοβουλία των κινήσεων, παίζουμε στο γήπεδό του κι επόμενο είναι να φοβάται αυτόν που έχει απόψεις με επιχειρήματα και λύσεις και όχι σκέτες δηλώσεις, τύπου μας λέει ψέματα, μας εξαπατά κ.τ.λ.
Ανήκω σ’ αυτόν τον χώρο, φιλελεύθερο, αξιοκρατικό, προοδευτικό, στα ογδόντα μου χρόνια δύο φορές δεν τον ψήφισα (Πεσματζόγλου, Μάνος) και πονώ για την κατάντια του. Είμαι «μνημονιακός» και πιστεύω ότι τα μνημόνια δεν έφεραν αυτά που προσδοκούσαμε γαιτί δεν εφαρμόσαμε αυτά που συμφωνήθηκαν, κουτσά-στραβά όμως έσωσαν τη χώρα. Δεν ξέρω αν ο Θεός μπορεί να βάλει το χέρι του για να πάμε μπροστά, ο Κώστας Καραμανλής όμως μπορεί – θέλει;
Μαριος Χριστοφοριδης – Χίος
Δημόσιο συμφέρον
Κύριε διευθυντά
Eπί των ποταμών Bαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών.
Η εξομολόγηση του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ότι υπέγραψε «με πολύ πόνο» την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων σε ελληνογερμανική κοινοπραξία προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, διάφορες συνειρμικές συνδέσεις.
Εμένα μου έφερε στον νου την αρχή του περίφημου ψαλμού 137 (136), για τους Εβραίους σκλάβους που θρηνούν στις όχθες του Τίγρη και του Ευφράτη, αναπολώντας με πόνο τη χαμένη πατρίδα τους. Το βιβλικό επεισόδιο γέννησε, μεταξύ των άλλων, το πασίγνωστο χορωδιακό της όπερας Ναμπούκο του Βέρντι «O mia patria, si bella e perduta» αλλά και τα λόγια του τραγουδιού «Rivers of Babylon» πάνω σε τζαμαϊκανή μουσική ρέγκε. Στο Κοινοβούλιο, στη ζωή και στην τέχνη το κωμικό και το ταπεινό δεν απέχουν πολύ από το τραγικό και το υψηλό και εν πάση περιπτώσει το κωμικό υπάρχει επειδή συχνά παρωδεί το υψηλό.
Η αγόρευση του υπουργού στη Βουλή αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η χαμένη Σιών του υπουργού ονομάζεται «δημόσια περιουσία» και, ας είμαστε ειλικρινείς, ο θρήνος του εκφράζει μια βαθιά ριζωμένη, διακομματική αντίληψη ότι η δημόσια περιουσία είναι «ιερή» – αλλά όχι γιατί ανήκει στον ελληνικό λαό, όπως ισχυρίζονται.
Η έννοια του δημόσιου συμφέροντος ταυτίζεται εν προκειμένω με τα ιδιοτελή συμφέροντα ατόμων, ομάδων, κομμάτων και κυβερνήσεων. Ο υπουργός έκλαψε για λογαριασμό μιας ολόκληρης κοινότητας. Oλοι αυτοί γνωρίζουν ότι το αληθινό δημόσιο συμφέρον επιτάσσει την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλιώς δεν θα υπάρξει ανάπτυξη. Εντούτοις, επιλέγουν είτε να τη νέμονται οι ίδιοι είτε να την αφήνουν να ρημάζει και, όταν αναγκαστούν να την παραχωρήσουν για αξιοποίηση, αναλύονται σε κλαυθμούς και οδυρμούς.
Σαν τους Εβραίους του ψαλμού και του Βέρντι, οι δήθεν υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος θρηνούν στην πραγματικότητα για τους αδιόριστους ημετέρους, για τα κονδύλια που δεν θα έλθουν, για το πλήγμα που δέχτηκαν οι πελατειακές τους σχέσεις, για τις χαμένες ψήφους, για τις ευκαιρίες που έφυγαν μέσα από τα χέρια τους.
Και αφού πρώτα εκδήλωσε τον πόνο της ψυχής του, ο υπουργός διαβεβαίωσε το Κοινοβούλιο ότι ο ίδιος, σε αντίθεση με κάποιους άλλους, θα συνεχίσει με πίστη και αποφασιστικότητα να υπηρετεί τον λαό. Eτσι με αναγκάζει να υπενθυμίσω και τη συνέχεια του ψαλμού: «εάν επιλάθωμαί σου, Iερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσά μου τω λάρυγγί μου, εάν μή σου μνησθώ».
Mιχαηλ Πασχαλης – Oμότιμος καθηγητής Kλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Kρήτης
Oρθόδοξη παράδοση
Kύριε διευθυντά
Eίναι κάποια ψήγματα, που μας συνδέουν από παλιά και μας κάνουν να κρατάμε ακόμη στα χέρια μας την «αγαπημένη» μας εφημερίδα, ειδικά τις Kυριακές, γυρνώντας στο σπίτι μας μετά τη Θεία Λειτουργία. Eίναι η νοσταλγία για την «E» της αείμνηστης Eλένης Bλάχου, η εκτίμηση για την άλλη Eλένη, τη συμπατριώτισσα Eλένη Mπίστικα, είναι ακόμη η γεμάτη αλήθειες επιφυλλίδα του Xρήστου Γιανναρά, τα πάντα προσεγμένα άρθρα του Kων. Zούλα και του K. Iορδανίδη, το καλαίσθητο και περιεκτικό αφιέρωμα στα Γράμματα και τις Tέχνες…
Nα εξηγήσω γιατί το «ακόμη»: Γιατί μας πονά ο αποχριστιανισμός της εφημερίδας. Nοσταλγούμε τα υπέροχα αφιερώματα στην Oρθόδοξη παράδοση ειδικά τις μεγάλες εορτές, μας λείπει το λεπτό εκείνο εορταστικό άρωμα που οδηγούσε την ψυχή μας ένα βήμα πιο πέρα από τα στεγνά, μονότονα και καταθλιπτικά οικονομικά προβλήματα, που μας ταλανίζουν, έτσι και αλλιώς, όλες τις ημέρες του χρόνου. Γιατί άραγε, κ. Aλέξη Παπαχελά;
Mαρια Φωτοπουλου
Σε ίση μοίρα
Κύριε διευθυντά
Σε απάντηση του πρωθυπουργού στην επερώτηση της κ. Μπακογιάννη για το προσφυγικό, διεφάνη η πρόθεσή του να κατατάξει τους Eλληνες και τους λαθρομετανάστες σε ίση μοίρα.
Oλα τα κράτη του κόσμου κατατάσσουν σε προέχουσα και διακεκριμένη θέση τους γηγενείς συμπολίτες τους, έναντι των εισερχομένων σε αυτά αλλοδαπών υπηκόων και δη των λαθρομεταναστών. Υπό την απαρέγκλιτη έννοια αυτή απέκτησε το κόμμα του την ισχνή (36%) και αμαρτωλή (εκ του ΠΑΣΟΚ) και κατά χάριν (50 βουλευτών, ως bonus) πλειοψηφία του, η οποία, εντούτοις, εξαρτάται από τρεις (μουσουλμάνους) βουλευτές. Βέβαια, τις «πολιτικές» προθέσεις του κ. Τσίπρα τις γνωρίζουμε, τόσο πριν από την πρωθυπουργία του, κατά την οποία ετίθετο επικεφαλής ή ευνοούσε κάθε διαμαρτυρία, ή διαδήλωση ή αναταραχή, αλλά και κατά τη διάρκεια της βουλευτείας του και δη ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, κατά την οποία συνέχιζε την, πολιτικά, αντεθνική του δράση και απαντούσε «όχι» σε κάθε «ναι» της κυβερνήσεως, όσο και κατά την πρωθυπουργία του, κατά την οποία η κυβέρνησή του έπασχε από το σύνδρομο της αντιπολιτεύσεως και καλούσε τους λαθρομετανάστες να μεταβούν στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία, διερχόμενοι διά της Ελλάδος, οι οποίοι και συνεχίζουν την αδιάκοπη και αυξημένη ροή των. Hδη, τώρα, αναγκάζεται να μετατρέψει ζωτικούς χώρους της Ελλάδος σε κέντρα φιλοξενίας των λαθρομεταναστών, οι οποίοι συνεχώς αυξάνονται και η συνεχής αύξησή των οδηγεί σε εθνική ασφυξία. Προβάλλουν, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το κόμμα του, ότι η κατάσταση αυτή είναι έκτακτη. Εντούτοις, δεν είναι έκτακτη. Διότι οι ίδιοι προσκαλούσαν τους λαθρομετανάστες να κατακλύσουν την Ελλάδα και, δι’ αυτής, την Ευρώπη ολόκληρη. Διότι οι λαθρομετανάστες, μουσουλμάνοι, υπακούουν στα κελεύσματα του ισχυρού αρχηγού των, του γείτονά μας σουλτάνου, ο οποίος προσδοκά να διαβρώσει την Ευρώπη με μουσουλμάνους, και ο ίδιος αμείβεται για τις διαβρωτικές πράξεις του με δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρώπη (!!!) Εύλογα ανακύπτει το ερώτημα, οι ιδικοί μας κυβερνώντες πολιτικοί από πού παρακινούνται και σε τι αποβλέπουν από την προκαλούμενη αλωτική ταλαιπωρία και την ανασφάλεια των Ελλήνων; Η απάντηση είναι από μία καταστροφική ιδεοληψία, η οποία απομακρύνεται από την πρωταρχική αρχή, τη ζωή και την τιμή του ανθρώπου, και από την ελληνική αρετή του μέτρου και της μεσότητας στον δημόσιο βίο. Η ιδεοληψία αυτή επικαλείται τη Δημοκρατία και το δικαίωμα του ανθρώπου, τις μέγιστες αξίες του Δυτικού πολιτισμού, προς τις οποίες ουδέποτε επίστευσε και ουδέποτε εσεβάστηκε ή τήρησε.
Κωνσταντινος Χ. Τρακας – Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου ε.τ.
Είναι καλό σημάδι;
Κύριε διευθυντά
Να μου επιτρέψετε να σχολιάσω το άρθρο του κ. Σταύρου Τζίμα (σελ. 19, «Κ» 20/11/15). Κατά τη γνώμη μας, δόθηκε η ευκαιρία στον Τ. Ερντογάν να δρέψει τις δάφνες των έργων του και να μην έχει την τύχη του Α. Μεντερές, ο οποίος οδηγήθηκε στην αγχόνη με την κατηγορία ότι ήταν υπαίτιος των γνωστών γεγονότων του 1955. Ο τουρκικός λαός πηγαίνει όπου τον οδηγούν οι ηγέτες του. Το ίδιο συνέβη στην περίπτωση του Α. Μεντερές. Ενώ μέχρι το 1955 ο ίδιος ο Α. Μεντερές κολάκευε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα με το γνωστό του «ο Πατριάρχης μας» κ.λπ., εν μια νυχτί οδήγησε τον τουρκικό όχλο στα γνωστά θλιβερά γεγονότα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου 1955.
Γράφουμε αυτό για να προλάβουμε τα θλιβερά γεγονότα, τα οποία θα επακολουθήσουν λόγω απληστίας για την εξουσία του Τ. Ερντογάν, ο οποίος παίζει με τη φωτιά, όταν δίνει εντολή να συντάξουν σχολικό βιβλίο για να διανομηθεί στα γυμνάσια της Τουρκίας, με θέμα «τα χριστιανικά δόγματα».
Δρ Παν. Γ. Φουγιας