Μελέτη για το ασφαλιστικό
Kύριε διευθυντά
Ηστάση της Νέας Δημοκρατίας στο ασφαλιστικό διαιωνίζει μια τακτική αντιπολίτευσης που φανερώνει έμμεσα παραδοχή οργανωτικής αδυναμίας. Εστιάζεται στο να καταγγέλλει τον Τσίπρα και τον ΣYPIZA για τα ψέματα που λέει, τις εν γνώσει τους ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, την ανεπάρκεια και ασχετοσύνη των κυβερνώντων που είναι όλα γνωστά και κανείς δεν τα αμφισβητεί, αλλά δεν παρουσιάζει μια μελετημένη, κοστολογημένη και αξιόπιστη εναλλακτική λύση αντί της αρνητικής αντιπολίτευσης. Eτσι, ο συριζαίος ψηφοφόρος που γνωρίζει τα χάλια της κυβέρνησής του αναρωτιέται; Οι άλλοι τι μου προτείνουν; Και η έλλειψη θετικής απάντησης οδηγεί στη σκέψη τουλάχιστον οι δικοί μου, το βλέπεις, διακηρύττουν συνεχώς ότι έχουν στόχο να καλυτερεύσουν την κατάστασή μας. Και η περίπτωση του υπουργού που έσκιζε τα ιμάτιά του στη Βουλή ότι δεν θα εφαρμόσει τον νόμο που ψήφισε, γεγονός που θα μείνει διεθνώς αξέχαστο, για τη γελοιότητά του, μπορεί να έχει και μια άλλη ανάγνωση για τους συριζαίους. Oτι οι υπουργοί του ΣYPIZA ακόμη και παρανομούν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του λαού. Σε αυτά τα προπαγανδιστικά τερτίπια η απάντηση δεν είναι ο χλευασμός ή η καταγγελία αλλά η πρόταση και η υποστήριξη άλλης λύσης. Στην περίπτωση του ασφαλιστικού που είναι και θέμα επιβίωσης της οικονομίας και του κράτους, η Ν.Δ. πρέπει να δράσει σαν επιχειρηματίας μπροστά σε ένα σοβαρό πρόβλημα. Να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για την εκπόνηση μελέτης για το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας. Μια τέτοια μελέτη δεν θα έχει την προχειρότητα και τον κομματισμό ενός ντόπιου μαθητευόμενου μάγου αλλά το κύρος ενός αρμόδιου διεθνούς οργανισμού, θα είναι σεβαστή και αποδεκτή από όλους τους σκεπτόμενους Eλληνες, όπου και αν ανήκουν. Για την αντικατάσταση του Δεληβορριά στο Μουσείο Μπενάκη προκηρύχθηκε διεθνής διαγωνισμός, για το μείζον θέμα του ασφαλιστικού η Ν.Δ. εάν θέλει να είναι σύγχρονο κόμμα θα πρέπει να σκέφτεται και να δρα ανάλογα.
Μενελαος Μπατρινος – Ομ. Καθηγητής Ενδοκρινολογίας
Η Μάχη της Κρήτης
Ι
Κύριε διευθυντά
Eχει αρχίσει σιγά σιγά να φουντώνει η συζήτηση γύρω από το βιβλίο του Γερμανού ιστορικού Heinz A. Richter, Η Μάχη της Κρήτης (Αθήνα, 2011) ύστερα από την αγωγή που κατέθεσε στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου ο τέως ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Πενθερουδάκης. Εχω διαβάσει την τοποθέτηση του συνεργάτου σας κ. Κασιμάτη (11.12.2015 και την επιστολή του αναγνώστου σας κ. Κακκαλάκη (5/1/2016). Είμαι αρκετά παλιός, ώστε να έχω πρωτογενείς αναμνήσεις αλλά και αναμνήσεις από συζητήσεις που έγιναν όταν ήμουν ακόμη νέος. Φυσικά οι συμπατριώτες μου αμύνονταν του πατρίου εδάφους με όπλα που ως επί το πλείστον αποκτούσαν από τους αλεξιπτωτιστές που εξόντωναν με τσουγκράνες και χασαπομάχαιρες στο πεδίο της μάχης. Εως εδώ δεν μπορούν οι εισβολείς να τους πουν ότι παραβίαζαν το διεθνές δίκαιο του πολέμου. Ηταν civilians με κάποιο περιβραχιόνιο οι πιο πολλοί. Από τη στιγμή όμως που εκτέλεσαν αιχμαλώτους γιατί δεν είχαν τι να τους κάνουν, διέπρατταν έγκλημα πολέμου. Τα αντίποινα των Γερμανών που ακολούθησαν ήταν και αυτά έγκλημα πολέμου. Το ότι εκτελέστηκαν αιχμάλωτοι είναι αδιαμφισβήτητο, όπως είναι και τα αντίποινα που ακολούθησαν από τους εισβολείς με την εκτέλεση αθώων. Θυμούμαι τον διμοιρίτη μας στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στο Ηράκλειο που μας είπε στο μάθημα το 1958 –θυμάμαι πάντα το όνομά του γιατί του χρωστώ πολλά–: Εδώ στα Δύο Αοράκια έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές, τους συλλάμβαναν οι δικοί μας, τους οδηγούσαν ανατολικότερα στο ρέμα του Καρτερού ποταμού και τους εκτελούσαν. Στο βιβλίο «Μαρτυρίες 1940-41» ο Κ. Χατζηπατέρας και η Μαρία Φαφαλιού αναφέρουν το ρίψιμο ζωντανών αιχμαλώτων σε βάραρθρο του νομού Χανίων (γνωστή μέθοδος εφαρμοσθείσα και σε άλλα μέρη της Ελλάδος προκειμένου περί αντιφρονούντων). Εχω όμως να καταθέσω και τη μαρτυρία Χανιώτη ιατρού (1958), ο οποίος μου διηγήθηκε ότι παιδί 17 ετών είχε καταφύγει στις κατακόμβες κάτω από τον λόφο του Πλατανιά, όταν είδε να μπαίνουν Νεοζηλανδοί Μαορί με περιδέραια από ανδρικά γεννητικά όργανα. Εδώ οι Νεοζηλανδοί διέπρατταν ωμότητες, άρα έγκλημα πολέμου. Αργότερα ο Γερμανός στρατηγός Στούντεντ, αρχηγός των εισβολέων, γινόταν επίτιμο μέλος των Νεοζηλανδών παλαιών πολεμιστών της Μάχης της Κρήτης.
Πρέπει κάποτε να μάθομε να διαβάζομε την επιστημονική ιστορία, η οποία δεν χαρίζεται σε κανένα. Να βλέπομε τα πράγματα αντικειμενικά. Δυστυχώς ό,τι μας θίγει είναι ανακριβές, ξενοπληρωμένο, προσχεδιασμένο από τους εχθρούς μας. Εμείς οι Κρητικοί, εμείς οι Eλληνες μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων μας, αλλά να μάθομε να αναγνωρίζομε αυτά που δεν κάναμε σωστά, όχι μόνο στους πολέμους αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Θα μας βοηθήσει για ένα καλύτερο μέλλον. Αναμένω με πολύ ενδιαφέρον –αν βέβαια γίνει– τη δίκη Ρίχτερ στο Ρέθυμνο. Και επειδή εδώ δεν είναι Σαουδική Αραβία, όπου όποιος επικρίνει τους κυβερνώντες ή τους θρησκευτικούς ηγέτες πηγαίνει στο εκτελεστικό απόσπασμα, νομίζω ότι θα κατατεθούν έγκυρα στοιχεία και θα υπάρξει μια υπεύθυνη και ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή.
Δρ Δημητριος Γ. Καστρινακης
ΙΙ
Kύριε διευθυντά
Στα φύλλα στις 13 και 16 Δεκεμβρίου 2015 δημοσιεύτηκαν επιστολές του στρατηγού Παραγιουδάκη και του υποναύαρχου Γεωργιάδη. Οι επιστολές αυτές, πλήρεις αγανάκτησης, απαντούσαν με ντοκουμέντα στο βιβλίο του Γερμανού ιστορικού κ. Ρίχτερ Χ. «Η Μάχη της Κρήτης», καταγγέλλοντας κάθε πληροφορία του κ. Ρίχτερ που αφορά τη στάση των αιφνιδιασμένων Κρητών απέναντι στη βιαιότητα των Γερμανών εισβολέων. Ο συγγραφέας καταγγέλλει τους αμυνόμενους και άμαχους Κρήτες για κτηνωδία, παραποιώντας κάθε πληροφορία και αλήθεια για να καλύψει τη βαρβαρότητα και την αδίστακτη συμπεριφορά των βαριά οπλισμένων κατακτητών σε βάρος ενός αθώου λαού. Η κτηνωδία του 24χρονου υπολοχαγού Τρέμπες, που δολοφόνησε 23 άοπλους χωρικούς στις 2 Ιουνίου του ’41 στο χωριό Κοντομαρί του Ηρακλείου, δεν είναι παρά ένα μόνο παράδειγμα της φρικαλεότητας των Γερμανών εγκληματιών. Σήμερα, με τη Γερμανία να αρνείται τις πολεμικές αποζημιώσεις και να διαχειρίζεται τις μοίρες της Ευρώπης αυταρχικά, είμαστε υποχρεωμένοι εμείς οι Eλληνες να ανασηκώσουμε φωνή διαμαρτυρίας και να απαιτήσουμε μια δίκαιη κατανομή ευθυνών στο οδυνηρό και πρόσφατο παρελθόν μας. Κλείνοντας θέλω να απευθυνθώ στον κ. Σόιμπλε και στην κ. Μέρκελ. Η μνήμη σας είναι χαλαρή, αλλά εμείς δεν ξεχνάμε.
Nικος Κουνδουρος
Μεταρρυθμιστές ενωθείτε!
Κύριε διευθυντά
Ηθριαμβευτική εκλογή του Κυριάκου Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ., και δη παρά το λυσσαλέο πόλεμο τον οποίο υπέστη εντός και εκτός παράταξης, συνιστά, αναμφίβολα, την τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας για παραγωγική ανασυγκρότηση και για έξοδο από την κρίση. Αυτό διότι ο Κυριάκος αποτελεί ηγέτη μεγάλου πολιτικού διαμετρήματος, που θέλει αλλαγές.
Εάν ο –αδικημένος ιστορικά– Μητσοτάκης πατήρ υπήρξε ο πρώτος που ξεκίνησε τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές (π.χ. ο περίφημος νόμος «Σιούφα-Σουφλιά» το 1992 για το ασφαλιστικό), ο υιός του είναι αυτός που μπορεί να τις ολοκληρώσει, καθώς συνδυάζει αποφασιστικότητα, δεινές εκτελεστικές δυνατότητες και ειλικρινή μέριμνα για το δημόσιο συμφέρον: αριστούχος απόφοιτος των καλύτερων πανεπιστημίων (Stanford, Harvard), έχει να επιδείξει σπουδαία εργασιακή εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα και δη σε οίκους όπως η McKinsey και η Chase Investment Bank.
Επιπλέον, δεν έχει διστάσει να έλθει σε σύγκρουση ακόμη και με τη «γραμμή» της παράταξης, όταν αυτό επιβάλλεται από το δημόσιο συμφέρον: θυμίζω την αντίθεσή του στην επαίσχυντη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία των δασών. Ο ίδιος επίσης είχε αποστείλει –το 2006– επιστολή στους βουλευτές να προσυπογράψουν την αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών (αν και μόνο 11 είχαν ανταποκριθεί τότε).
Στην ουσία, λοιπόν, ο Κυριάκος ενσαρκώνει τον αντίποδα της καταστροφικής πολιτικής του λαϊκισμού, η οποία, δυστυχώς, κυριάρχησε σχεδόν απόλυτα στην πολιτική ζωή του τόπου μετά το 1981 (με εξαίρεση την περίοδο 1990-93) και μας οδήγησε στη σημερινή οικονομική κρίση, τα σπέρματα της οποίας μπορούν να ανιχνευθούν πολύ πριν το πρώτο μνημόνιο του 2010. Μόνο ο τεχνοκράτης Κυριάκος δύναται να θέσει εκ νέου τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά μέσω των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες, βεβαίως, ενέχουν σοβαρό πολιτικό κόστος. Γιατί η Ελλάδα, σε αντίθεση με το τι πιστεύουν πολλοί, δεν υποφέρει τόσο από πρόβλημα δημόσιου χρέους, όσο από βαθύ αναπτυξιακό πρόβλημα, συνυφασμένο με τον απαρχαιωμένο κρατισμό και το μίσος κάποιων για την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για πρόβλημα διεθνούς ανταγωνιστικότητας, όπως δείχνει η χαμηλή εισροή άμεσων ξένων επενδύσεων (FDI).
Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να το επιλύσει ο λαϊκισμός, ο οποίος ακόμη και σήμερα εννοεί να αντιμετωπίζει την πολιτική διαδικασία με επικοινωνιακούς όρους, είτε αριστερός είτε και δεξιός. Ειδικά, δε, ο δεξιός λαϊκισμός, συνασπισμένος πίσω από τον εμβληματικό αρχηγό της μάλλον αποτυχημένης πενταετίας 2004-2009, «έδωσε τα ρέστα του» προκειμένου να μην εκλεγεί ο Κυριάκος αρχηγός, αλλά δεν τα κατάφερε.
Πλέον οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες: όχι μόνο η Ν.Δ. θα μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά και τα υγιή στοιχεία όλων των παρατάξεων θα σπεύσουν να στηρίξουν τον Κυριάκο. Το Ποτάμι, πιθανότατα, θα διαλυθεί, καθώς δεν έχει πλέον κανένα λόγο ύπαρξης. Ακόμη και στελέχη του κεντροαριστερού χώρου χωρίς αγκυλώσεις και συμφέροντα, λ.χ. από το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1996-2004, θα μετακινηθούν προς τα κεντροδεξιά.
Μια μεγάλη μεταρρυθμιστική συμμαχία γεννιέται, με στόχο την αναπτυξιακή ανόρθωση της χώρας. «Η Δύναμη –επιτέλους– Ξυπνά», για να θυμηθούμε την ανάρπαστη κινηματογραφική ταινία των τελευταίων ημερών…
Βασιλειος Σιταρας – Post-Doc Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου