Ενημέρωση για το ασφαλιστικό
Κύριε διευθυντά
Είναι πολύ σημαντική η επιστολή του καθηγητού κ. Μ. Μπατρινού, που δημοσιεύθηκε στην «Κ» της 15ης/1/2016. Η επιστολή προτρέπει τη Ν.Δ. να παύσει να διαιωνίζει την τακτική της τυφλής άρνησης σε μεταρρυθμιστικές προτάσεις, εν προκειμένω επί του ασφαλιστικού, αλλά να αιτιολογήσει την απόρριψη και να αντιπροτείνει τεκμηριωμένη αντιπρόταση.
Οι φράσεις-κλισέ για «δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ» ή «συναίνεση α λα καρτ» είναι, κατά τη γνώμη μου, ξεπερασμένες γιατί είναι εκτός ουσίας. Αν προ 15 ετών η τότε Ν.Δ. και πολλοί άλλοι είχαν γίνει το «δεκανίκι» των κ. Τ. Γαννίτση και Κ. Σημίτη, θα είχε αντιμετωπισθεί το πρόβλημα μέχρι το 2030 με πολύ λιγότερες θυσίες από αυτές που απαιτούνται σήμερα.
Κραυγές ακούγονταν και το 2001, κραυγές ακούγονται και σήμερα. Ο χρόνος απέδειξε ότι οι κραυγές του 2001 ζημίωσαν το δημόσιο συμφέρον. Οι σημερινές κραυγές είναι για καλό ή για κακό: είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι ξέρουν και μπορούν να δώσουν τεκμηριωμένη απάντηση. Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει. Η πληροφόρησή μας βασίζεται σε ποιοτικές κρίσεις (δηλαδή σε συνθήματα) και όχι σε ποσοτικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα (δηλαδή με αριθμούς). Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει η επίμαχη μεταρρύθμιση; Ποιος ακριβώς είναι ο στόχος της; Για πόσο χρόνο θα εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα του συστήματος;
Είναι δυνατόν να απαιτείται νέα μεταρρύθμιση μετά το 2018; Ποιες ο δημοσιοοικονομικές επιπτώσεις της; Και πολλές ακόμη απορίες.
Μέχρι στιγμής ούτε ο Tύπος ούτε η τηλεόραση (ειδήσεις, συζητήσεις κ.λπ.) έχουν φωτίσει το ζήτημα. Σίγουρα κάποιος πρέπει να αναλάβει το δύσκολο έργο της τεχνοκρατικής μας ενημέρωσης.
Γιαννης Βογιατζης
«Νεοφιλελευθερισμός»
Kύριε διευθυντά
«62άτομα κατέχουν πλούτο 3,6 δισ. πτωχών». Δεύτερο θέμα στην ειδησεογραφία της «Καθημερινής» την Τρίτη 19 Ιανουαρίου. Περιγραφή των δυσμενέστατων επιπτώσεων στη διαβίωση της ανθρωπότητας. Προκλητικά παράξενη είδηση! Θέτει το μυαλό του αναγνώστη (τουλάχιστον το κεφαλονίτικο δικό μου) σε λειτουργία διερευνήσεως. Τι παραπάνω μπορεί να κάνει ένας που έχει $70 δισ. από έναν που έχει $10; Τα παραπάνω $60 δισ. ασφαλώς είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες, επενδυμένα σε μετοχές ή ακίνητα· δεν κρύβονται κάτω από το στρώμα του δισεκατομμυριούχου. Oπως και τα $10. Συμμετέχουν, δηλαδή, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι· στην παγκοσμιοποίηση!
Eτσι δεν άργησε να μου κατεβεί μια «φαεινή» ιδέα: «Μακάρι να είχαμε κι εμείς μερικούς δισεκατομμυριούχους. Δεν θα αντιμετωπίζαμε ως κοινωνία και ως χώρα τις παρούσες υπαρξιακές δυσκολίες». Πίσω από αυτήν την ιδέα πρέπει, λέω, να βρίσκεται το ιστορικό των πρόσφατων εξελίξεων στις δύο πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου. Οι αγαθές συνέπειες της μεταβάσεως από την κατάσταση της σοσιαλοκομμουνιστικής «ισότητας» στην του «νεοφιλελεύθερου» (κατά το τσιπροκαμμενικό ιδίωμα) κοινωνικού χάσματος. Ακολουθούν κάποιοι σχετικοί αριθμοί και διαπιστώσεις.
Κίνα: Πληθυσμός 1.393.800.000 (εκτίμηση για 2015). Μεταξύ των 62 κροίσων οι Κινέζοι Li Ka-shing ($28,6 δισ.)· Wang Jianlin ($26,4 δισ.)· Lee Shankee ($22,2 δισ.)· Jack Ma ($21,8 δισ.)· Ma Huateng ($16,8 δισ.)· και Cheng Yu-tung ($13,9 δισ.). Eως πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο πρόεδρος της χώρας, ο διαβόητος Μάο (Τσετούνγκ), εισηγητής του κομμουνιστικού κλάδου του γνωστού ως «μαοϊσμός», επιχειρεί να αναμορφώσει την κινεζική κοινωνία. Ανατριχιαστικό αποτέλεσμα: 35.000.000 νεκροί (σε εκατομμύρια: Περίοδος ενσωματώσεως 8,42· το «Μεγάλο Aλμα Μπροστά» 7,47· Λιμός 10,73· η «Πολιτιστική Επανάσταση» 7,73· τελευταία φάση 0,85. – βλ. R.J. Rummel: China’s Bloody Century, 1991).
Το 1978 αναλαμβάνει την εξουσία ο Deng Xiaoping. Και η κοινωνική ανισότητα, σύμφωνα με τον δείκτη (coefficient) Gini, ανεβαίνει από 0,31 (επίπεδο Γερμανίας) σε 0,45 (επίπεδο ΗΠΑ). Δημιουργούνται οι δισεκατομμυριούχοι. Παράλληλα νούμερα: Ακαθάριστο κατά κεφαλήν εισόδημα (στο εθνικό νόμισμα yuan): 142 το 1953· 382 το 1978· 46.629 (=$7.595· σε ισοτιμία αγοραστικής δυνάμεως, PPP, $12.547) το 2014. Η φτώχεια (κάτω του $1,25 την ημέρα) από 85% του πληθυσμού το 1981 κατέβηκε σε 13,1 το 2008. 600.000.000 Κινέζοι πέρασαν την πόρτα εξόδου από τη φτώχεια. Προσδόκιμο ζωής: 66,5 έτη το 1980· 75,8 το 2014. Σχολική εκπαίδευση: 8,4 χρόνια το 1980· 13,1 το 2014. Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές.
Και λίγα για την Ινδία. Πληθυσμός 1.210.193.422 (απογραφή 2011). Τέσσερις δισεκατομμυριούχοι. Eως το 1991 οι ινδικές κυβερνήσεις εφάρμοζαν κρατικιστική πολιτική, επηρεασμένες από τις σοσιαλιστικές ιδέες του Παντίτ Νεχρού και της κόρης του, Iντιρα Γκάντι. Μια οξεία κρίση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών το 1991 εξανάγκασε σε αλλαγή πολιτικής· σε απελευθέρωση της οικονομίας της χώρας· στην υιοθέτηση της («νεοφιλελεύθερης»!) οικονομίας της αγοράς. Αποτέλεσμα: διπλασιασμός της αμοιβής της εργασίας. 430.000.000 άφησαν τον χώρο της φτώχειας. Το ΑΕΠ από $329 το 1991 έφτασε σε $1.265 το 2010· υπολογίζεται στα $2,110 το 2016. Προσδόκιμο ζωής 68 έτη· από 58,5 το 1990. Eντονα θετικό, δηλαδή, πρόσημο. Κι ας ανέδειξε τον πιο χοντρόπετσο άνθρωπο της σύγχρονης εποχής παγκοσμίως. Ο πλουσιότερος Ινδός σήμερα είναι ο Mukesh Ambani ($23,3 εκατ.). Σε αυτήν τη χώρα, όπου ακόμα εκατοντάδες εκατομμύρια ψωμοζούν, έχτισε, για να μείνει αυτός με τη γυναίκα του, τα τρία τους παιδιά και την πεθερά του, την πιο ακριβή ιδιωτική κατοικία στον κόσμο (δεύτερη μετά το ανήκον στο δημόσιο Buckingham Palace). Yψος 170 μέτρων. Oροφοι 27. Προσωπικό 600 άτομα. Επίσημο κόστος κατασκευής ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Και το όνομα αυτής: Antilia.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Λογική απορία. Εξομολογούμαι: Προσωπικά θα αισθανόμουν πανευτυχής αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γενόμενος, κατά ευτυχή συγκυρία, πρωθυπουργός, εφάρμοζε τη «νεοφιλελεύθερη» (κατά την ακρο-αριστερο-δεξιά ορολογία) πολιτική του, που θα έδινε δουλειά στους μισούς έστω από τους σημερινούς ανέργους μας: σε καμιά εξακοσαριά χιλιάδες δυστυχείς συμπολίτες.
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος
Η Ροτόντα
Κύριε διευθυντά
Σε απάντηση του άρθρου του φίλου δημοσιογράφου Σταύρου Τζίμα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα στις 22 Ιανουαρίου 2016 με τον τίτλο « Eνα μνημείο μία ιστορία», θα ήθελα να τοποθετηθώ στο θέμα αυτό διότι είχα την τιμή να ηγηθώ της προσπάθειας αυτής ως πρόεδρος της επιτροπής το 1998 να λειτουργήσει κι ως ναός –Aγιος Γεώργιος (Ροτόντα)– με τη σύμπραξη των φορέων της πόλεως, επιμελητήρια, σύνδεσμοι βιομηχανιών, εμπορικών συλλόγων, πολιτιστικοί σύλλογοι, δήμοι κ.λπ. κ.λπ., που τελικά δικαιώθηκε η προσπάθειά μας με την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού τότε Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία ισχύει και σήμερα.
Στους 23 αιώνες της ιστορικής διαδρομής, η πόλη μας ευτύχησε να διατηρήσει μια πληθώρα κτισμάτων του παρελθόντος που αποτελούν δείγματα της ξεχωριστής θέσης της και του βαρύνοντος ιστορικού και πνευματικού ρόλου της. Μεταξύ αυτών κυρίαρχη θέση κατέχουν κτίρια που έγιναν τόποι χριστιανικής λατρείας – κέντρα Ορθοδοξίας για πολλούς αιώνες, από το 400 μ.X. από τον Μέγα Θεοδόσιο, και μετατράπηκαν σε τζαμιά στην περίοδο της τουρκοκρατίας και ανέκτησαν με την απελευθέρωση τον φυσικό ιστορικό ρόλο τους. Ιδιαίτερη θέση μεταξύ αυτών των ταυτισμένων με τη χριστιανική λατρεία μνημείων κατέχει ο ναός του Αγίου Γεωργίου – των Ασωμάτων ή Αρχαγγέλων ή Ροτόντα, μητρόπολη της πόλης μας για πολλά χρόνια και μετά την πτώση της Θεσσαλονίκης το 1430.
Στην πορεία του το ρωμαϊκό αυτό κτίσμα συνδέθηκε με τη χριστιανική λατρεία για πολλούς αιώνες, κάτι που αποτυπώνεται στις θαυμάσιες αγιογραφίες σε διάφορα σημεία του, συνδιαμορφώνοντας ως ναός τον βυζαντινό ορθόδοξο χαρακτήρα της Θεσσαλονίκης. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπιστεί σήμερα. Aρνηση του μακραίωνου λειτουργικού ρόλου του ως χριστιανικού ναού αποτελεί άρνηση της ιστορίας της πόλης.
Ταυτόχρονα οι λαμπροί αλλά και ταπεινοί ναοί του παρελθόντος αποτελούν μνημεία που κατέχουν ξεχωριστή θέση στην πολιτιστική κληρονομιά μας. Με σεβασμό στη διττή αυτή υπόσταση του Αγίου Γεωργίου και με αποφυγή ακροτήτων, η Θεσσαλονίκη θα ξαναβρεί την αναγκαία στους καιρούς μας ηρεμία και θα ανακτήσει έναν χώρο όπου η λατρεία του Θεού και ο θαυμασμός για την Ορθοδοξία θα ενισχύονται δευτερευόντως από πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα σέβονται την ιερότητα του ναού και θα υπηρετούν τους ανώτερους σκοπούς. Αλλωστε η Ορθοδοξία που, αντί τις αλλοδοξίες κηρύσσει την αγάπη, είναι πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά και ως κοινό αγαθό ανήκει σε όλους μας.
Θεοφιλος Ιωαννιδης
Aπλά μαθηματικά
Kύριε διευθυντά
Η τελευταία σκοτεινή και σύγχρονη «επταετία» της ύφεσης και της βαθιάς οικονομικής κρίσης ανάγκασε κάθε ενεργό άτομο της κοινωνίας να εντρυφήσει σε θέματα οικονομολογίας και μαθηματικών σε μια προσπάθεια κατανόησης των πολιτικών πρακτικών, οι οποίες εφαρμόζονται και επιβάλλονται. Το διαχρονικό εργαλείο για την πιο ορθή και πολύπλευρη απεικόνιση της οικονομίας μιας χώρας αποτελεί ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης). Συγκεκριμένα, τα πιο «εξειδικευμένα» μαθηματικά του ΟΟΣΑ αποκαλύπτουν εκτίναξη του δημοσίου χρέους από 120% του ΑΕΠ το 2008 στο 180% το 2014 και περαιτέρω αύξησή του στο τρέχον έτος. Δύο εξίσου σημαντικοί δείκτες που αντικατοπτρίζουν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και αποκαλύπτουν την οριακή κατάσταση της χώρας και κατ’ επέκταση των ανθρώπων, είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας και η ανεργία. Ο ρυθμός ανάπτυξης, ενώ είχε αποκτήσει θετικό πρόσημο το 2014, πλέον αγγίζει το μηδέν και ανά περιόδους του 2015 αποκτά αρνητικό, ενώ αντίστοιχα η ανεργία από το 8,4% το 2008 οδηγήθηκε στο 26,6% το 2014 με σταθερή ανοδική πορεία και φέτος.
Από τις παραπάνω «δύσκολες» αλγοριθμικές μαθηματικές εξισώσεις και πράξεις, και σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης των στατιστικών του ΟΟΣΑ, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως τα βασικά θεμέλια πάνω στα οποία θα έπρεπε να στηριχθεί η ελληνική οικονομία για να παρουσιάσει έστω και μια υποτυπώδη ανάκαμψη, δεν υφίστανται και προφανώς δεν διακρίνονται στον άμεσο ορίζοντα.
Kωνσταντινοσ Kωστασ