Kύριε διευθυντά
Ενδιαφέρον έχει να δει κανείς τους συσχετισμούς που δημιουργήθηκαν κατά την ψήφιση των τριών μνημονίων από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Το πρώτο μνημόνιο ψηφίστηκε στις 6.5.2010 επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου από 172 βουλευτές από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ (2 από τα 5 κόμματα που συμμετείχαν τότε στη Βουλή). Το δεύτερο μνημόνιο ψηφίστηκε από την ίδια Βουλή επί κυβερνήσεως συνεργασίας (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. – είχε αποχωρήσει ο ΛΑΟΣ) Λ. Παπαδήμου στις 13.2.2012 από 199 βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία (2 από τα 5 κόμματα που συμμετείχαν τότε στη Βουλή – με απώλειες και για τα δύο κόμματα). Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε στις 14.8.2015 από 222 βουλευτές, τους κυβερνητικούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (με απώλειες) και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, αλλά και πρώτη φορά από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης: της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ (δηλ. 5 από τα 7 κόμματα της Βουλής, όπου τα 5 αυτά κόμματα μόλις στις εκλογές της 25.1.2015 είχαν λάβει συνολικό ποσοστό 88,25%!). Για άλλη μία φορά λοιπόν επαναβεβαιώθηκε (βεβαίως έπειτα από διεργασίες, δημοψήφισμα κλπ. που μεσολάβησαν) σε ποιο πλαίσιο θα κινείται η χώρα. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί έπρεπε να γίνουν εκλογές για να συνεχίσει η χώρα την πορεία της στο ίδιο πλαίσιο. Οι αριθμοί –εκ των υστέρων βεβαίως– δείχνουν ότι έγιναν εκλογές προκειμένου το πλαίσιο αυτό να στηρίζεται από περισσότερους αριθμητικά βουλευτές και περισσότερα κόμματα (άγνωστο ακόμα πώς αυτό θα επηρεάσει τη στήριξη του πλαισίου από τους ψηφοφόρους – πολίτες). Για τον λόγο αυτό ίσως και το Eurogroup της 14.8.2015 φάνηκε να έχει τελικά διαδικαστικό χαρακτήρα. Από τους εσωτερικούς συσχετισμούς και διεργασίες θα κριθεί, μεταξύ άλλων βεβαίως, και το θέμα του χρέους τους επόμενους μήνες.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης
«Σταυρός» και «λίστα»
Κύριε διευθυντά
Ο έγκριτος κ. Κωνσταντίνος Ζούλας, κλείνοντας το άρθρο του, στην «Κ» της Κυριακής, 7.2.2016, σ. 11, για τον «σταυρό προτίμησης» και τη «λίστα», σημειώνει ότι, αν ο κ. Τσίπρας αποφασίσει να διενεργήσει τις βουλευτικές εκλογές εντός 18 μηνών από τη διενέργεια των τελευταίων, δηλαδή με «λίστα», θα αποτρέψει την ανανέωση της Ν.Δ., στην οποία προσβλέπει ο κ. Μητσοτάκης. Υπονοεί προφανώς ότι η λίστα των υποψηφίων βουλευτών της Ν.Δ. θα πρέπει να καταρτισθεί με βάση την προτίμηση των εκλογέων κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι τέτοια δέσμευση δεν υφίσταται: «Επί διενέργειας πρόωρων βουλευτικών εκλογών, και συγκεκριμένα εντός 18 μηνών από τις προηγούμενες, ανατίθεται στα κόμματα η ευθύνη καθορισμού της σειράς ανακηρύξεως των υποψηφίων βουλευτών, χωρίς να υπάρχει κατά νόμο δέσμευση ο καθορισμός αυτός να γίνεται με τη σειρά επιτυχίας των υποψηφίων στις αμέσως προηγούμενες βουλευτικές εκλογές». Αυτό έχει γίνει δεκτό με την απόφαση 12/2012 του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, η νομολογία του οποίου σπανιότατα μεταβάλλεται, ιδίως όταν είναι ορθή. Επομένως ο κ. Μητσοτάκης, αν κατά το καταστατικό της Ν.Δ. είναι ελεύθερος να καταρτίζει τη λίστα των υποψηφίων, μπορεί να ανανεώσει τη Ν.Δ. κατά το δοκούν.
Φιλιππος Κ. Σπυροπουλος – Κηφισιά
Aπάντηση
Ο έγκριτος συνταγματολόγος ορθώς αναδεικνύει τη δικαστική απόφαση για τη μη υποχρέωση των κομμάτων να σεβαστούν τη σειρά εκλογής των βουλευτών με σταυρό, όταν αυτές διεξάγονται με λίστα. Από πλευράς μου, ωστόσο, επισήμανα ότι τις δύο φορές που οι εκλογές έγιναν προσφάτως με λίστα (Ιούνιος 12, Σεπτέμβριος 15) οι αρχηγοί των κομμάτων δεν αποτόλμησαν να αξιοποιήσουν αυτή τη δικαστική απόφαση. Και τούτο διότι γνώριζαν προφανώς ότι ακόμη και μια μεμονωμένη παρέμβασή τους στη σειρά εκλογής των βουλευτών θα άνοιγε τον Ασκό του Αιόλου για δεκάδες ανάλογα αιτήματα και πιέσεις. Γι’ αυτό και είμαι βέβαιος ότι ο κ. Σπυρόπουλος θα συμφωνούσε με την αναγκαιότητα να διορθωθεί ο ασαφής νόμος (άρθρο 10 – 3231/2004), προκειμένου οι βουλευτές να συναινέσουν –έστω τώρα– με την ψήφο τους στην αυτονόητη δυνατότητα των ψηφοφόρων να τους επανεκλέξουν με σταυρό (μετά την πάροδο του 18μήνου από τις προ έτους εκλογές), λύνοντας έτσι και τα χέρια των πολιτικών αρχηγών.
K.Z.
Τα παιδιά τα καλομαθημένα
Kύριε διευθυντά
«Το σκυλί και το παιδί όπως το μάθεις» λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Η χώρα δυστυχώς βουλιάζει αλλά δεν αλλάζει. Στο ασφαλιστικό το μερίδιο ευθύνης κατανέμεται αναλογικά χωρίς καμία εξαίρεση σε όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης αλλά και στα συνδικάτα και στις συντεχνίες. Το ένα τρίτο του χρέους, κοντά στα εκατό δισ. προκύπτει από την αστοχία και την ασωτία της διαχείρισης του ασφαλιστικού χώρου μόνο στη δεκαετία από το 2000 έως το 2010. Δεν βάλαμε μόνο το χέρι στο μέλι αλλά φάγαμε και το κουβέλι (κυψέλη). Σήμερα αντί τα κόμματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των ευθυνών τους και να προτείνουν βιώσιμες μακροχρόνιες λύσεις, αναλώνονται σε μια στείρα φαυλοκρατία για το ποιος έπραξε τα χειρότερα, προκαλώντας έτσι όλο και μεγαλύτερη απέχθεια των πολιτών προς τα κοινά.
Το άλλο μεγάλο θέμα που ταλανίζει την οικονομία είναι το αγροτικό ζήτημα και η βιωσιμότητα του ΟΓΑ. Tα πράγματα φαίνεται ότι οδηγούν σε αδιέξοδο, σε μια αδιαλλαξία που έχουν προτάξει οι αγρότες και δεν δέχονται να αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς, οι αγρότες συνήθισαν να μην πληρώνουν τίποτα και στο τέλος να τους χαρίζονται και όποιες υποχρεώσεις, όπως τραπεζικά δάνεια και ταμεία. Τον χορό των εξαιρέσεων τον ξεκίνησαν οι Απριλιανοί δικτάτορες που για να γίνουν αρεστοί τους χάρισαν όλα τα δάνεια. Αργότερα ήρθε η μεταπολίτευση που για να γίνουν κι αυτοί αρεστότεροι τους χάιδεψαν ακόμα περισσότερο. Στη δεκαετία του ’60 οι αγρότες συνταξιοδοτήθηκαν από το ταμείο του κράτους χωρίς να έχουν προσφέρει ούτε μία δραχμή. Αν είχαμε προνοήσει να βάλουμε κάποιες βάσεις από τότε ώστε όλοι να συμβάλουν με τον οβολό τους, σήμερα δεν θα οδηγούμαστε σε μια αβασίλευτη ανασφάλεια. Το δέντρο δεν κόβεται με μια τσεκουριά αλλά θέλει χρόνο και ρέγουλα. Εάν το ’81 ο Ανδρέας Παπανδρέου άφηνε τον Μανώλη Δρεττάκη να εφαρμόσει τον φόρο ακίνητης περιουσίας με το ελάχιστο τίμημα, σήμερα το ΕΝΦΙΑ θα ήταν φορολογική ρουτίνα. Επιπλέον θα είχε επικρατήσει το μέτρο ως προς την ποσότητα αλλά και τα τετραγωνικά των ακινήτων. Κανένας δεν είπε στους αγρότες ότι οι αδούλευτες επιδοτήσεις που έπαιρναν όλα αυτά τα χρόνια από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Eνωσης είχαν και ανάλογες υποχρεώσεις στην προσαρμογή και αναβάθμιση του αγροτικού χώρου. Αντί αυτού έγιναν μεζονέτες, διαμερίσματα στις πόλεις για τα παιδιά τους και ακριβά αυτοκίνητα. Γνωρίζαμε από την εποχή του Μάαστριχτ ότι το 48% της αγροτικής μας απασχόλησης θα έπρεπε να περιοριστεί στο 17%. Προσαρμοστήκαμε σε κάποιες επιβεβλημένες αλλαγές ή μείναμε στην εύκολη λύση των επιδοτήσεων και του δεν πληρώνω τίποτα;
Δημητρης Μαυραειδοπουλος – Αθήνα