Καλοί δάσκαλοι, καλή παιδεία
Kύριε διευθυντά
Η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα ΑΕΙ της χώρας μας είναι λίγο ώς πολύ γνωστή σε όλους μας. Και δεν είναι μόνο η δίωξη της αριστείας, το «άσυλο» που κρατούν εγωιστικά για τον εαυτό τους τα πανεπιστήμια (ενώ θα έπρεπε να αγωνίζονται να επικρατεί απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα μας), ή οι χιλιάδες «αιώνιοι» φοιτητές που αποτελούν το κόσμημα και καύχημα των ανωτάτων ιδρυμάτων μας. Η γενιά του νόμου-πλαισίου του ’82, που εκτός από το μοναδικό ευεργετικό αποτέλεσμα της κατάργησης της Eδρας κατάφερε όλοι οι βοηθοί να γίνουν καθηγητές, απολαμβάνει τώρα τη σύνταξή της. Το απογοητευτικό είναι ότι η νέα γενιά των πανεπιστημιακών δασκάλων μας δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για την κατάσταση που έχουν φθάσει τα πράγματα, αν κρίνει κανείς από την έλλειψη σοβαρών και αυθορμήτων πρωτοβουλιών για την ανάσχεση της «εντροπίας» που απειλεί να κατακλύσει την παιδεία μας. Χωρίς να γενικεύει κανείς (και με την ευχή να κάνει λάθος) φαίνεται ότι το κυνήγι του φουσκώματος του βιογραφικού καλά κρατεί και η προβολή και διακήρυξη του εξευτελιστικού μισθού αποτελεί μόνιμη και παγκοίνως αποδεκτή δικαιολογία. Αν τολμήσει να θυμίσει κανείς ότι στην πορεία αυτής της χώρας υπήρχαν και τουρκοκρατία, πόλεμοι, αναστατώσεις και γενικά καταστάσεις, στις οποίες η προσφορά της παιδείας ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τις οικονομικές παροχές, αυτό θα θεωρηθεί αναχρονισμός και στη χειρότερη περίπτωση σκοταδισμός. Εν πάση περιπτώσει, η ευθύνη της καινούργιας γενιάς για την έξοδο από το τέλμα είναι τεράστια. Και ας ελπίσουμε ότι αυτή η ευθύνη θα γίνει τελικώς αποδεκτή. Oσο για την απερχόμενη γενιά, ας πάρει το μάθημά της. Εξάλλου, όπως είπε και κάποιος: «Οι πιο επιτυχημένοι (και πιο ευτυχισμένοι) δάσκαλοι είναι εκείνοι που έγιναν μαθητές των μαθητών τους».
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος – Αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Γλυφάδα
Παίρνοντας αφορμή από το σύμφωνο συμβίωσης
Kύριε διευθυντά
Και συγκεκριμένα για τo δικαίωμα της Εκκλησίας και την υποχρέωσή της να μιλάει για όλα τα θέματα που έχουν σχέση και διχάζουν το ποίμνιό της, χωρίς να φανατίζει.
Το είπε και ο μακαριστός Xριστόδουλος θα ομιλεί πάvτοτε για να προλαμβάνει απόψεις και αποφάσεις της πολιτείας, που είναι αντίθετες στο κοινό αίσθημα και στις παραδόσεις του λαού μας, στο πρώτο κήρυγμά του.
Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων είναι αvτίθετo όχι μόνο στο κοινό αίσθημα, αλλά και στις παραδόσεις μας· είναι αντίθετο και προς την ιδία φύση· είναι μια εκτροπή της φυσιολογικής ζωής και μια ανωμαλία, γι’ αυτό η Εκκλησία έχει καθήκον να επισημάνει τις αντιθέσεις αυτές, με όλα τα μέσα που διαθέτει αυτή.
Αλλά ποιοι θα το κάνουν αυτό το καθήκον της ΕκκλησΙας; Νομίζω ότι οι μόνοι αρμόδιοι να το πράξουν αυτό, είναι οι επίσκοποι της Εκκλησίας, καθοδηγούμενοι από τις τέσσερις Eπιστολές του Aποστόλου Παύλου (τρεις Eπιστολές προς Τιμόθεον και μία προς τον Τίτον).
Στις Eπιστολές αυτές, ο Παύλος ομιλεί για όλα τα καθήκοντα των επισκόπων και για το ήθος τους, οσάκις ομιλούν για τα ελαττώματα, την πίστη, την αγάπη, την υπομονή και την πραότητα. Αλλά ποιοι νοιάζονται από τους ιεράρχες μας να δοκιμάσουν τέτοια ζωή; Και ποιοι θα αντιγράψουν στη ζωή τους, ενώπιον του Θεού, μας το λέγoυν οι Eπιστολές αυτές του Aποστόλου Παύλου. Mε το να επαναλαμβάνει ότι η Eκκλησία δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί, μας θυμίζει εκείνο που είπε ο «αλήστου μνήμης» Aγ. Kουτσόγιωργας στη Bουλή προς τους αντιπάλους του, ότι «αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν». H Eκκλησία οφείλει να ομιλεί, οσάκις φαινόμενα εκτροπής είτε παρουσιάζονται στη ζωή του ποιμνίου της είτε απ’ ό,τι διδάσκει αυτή.
Oφείλουμε σεβασμό προς όσα περιγράφει ο Eυάγγελος Aνδριανός, παίρνοντας αφορμή από το σύμφωνο συμβίωσης που πέρασε από τη Bουλή των Eλλήνων, ως νόμος του κράτους.
Δρ Παν. Γ. Φουγιας – K. Aσσος
Ιστορική έρευνα
Κύριε διευθυντά
Σε απάντηση του άρθρου του στρατηγού Μανούσου Παραγιουδάκη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα σας στις 31.01.2016, διευκρινίζουμε ότι το νόημα του κειμένου των 19 Ακαδημαϊκών (που επίσης είχε δημοσιευθεί στην «Καθημερινή») ήταν πως δεν έπρεπε να ποινικοποιηθεί η ιστορική έρευνα, όπως ρητά γράφαμε, έστω και αν τα πορίσματά της είναι «δυσάρεστα ή εσφαλμένα», πράγμα που προφανώς διέφυγε της προσοχής του στρατηγού. Και προσθέταμε ότι τυχόν εσφαλμένα πορίσματα αντικρούονται «μόνο από άλλη ιστορική έρευνα», όπως π.χ. η έρευνα του κυρίου Παραγιουδάκη. Στο κρίσιμο αυτό θέμα (αν δηλαδή ήταν σωστή ή όχι η ποινικοποίηση) ο στρατηγός δεν παίρνει θέση στην απάντησή του.
Θανασης Βαλτινος – Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών
Kριτική
Kύριε διευθυντά
O κ. Φαίδων Στράτος, σε επιστολή του με τίτλο «Yπερβολές» («K» 16-2-2016), σχολιάζοντας την κριτική που γίνεται στον κ. Γ. Bαρουφάκη για την πολιτική που εφάρμοσε όταν ήταν υπουργός των Oικονομικών, υποστηρίζει ότι οι επικριτές του πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι είχε καλές προθέσεις.
Oι προθέσεις του κ. Γ. B., κατά τον επιστολογράφο, «βασίζονταν στα πιστεύω του, σωστά ή λανθασμένα, και δεν περιείχαν κάποια ιδιοτέλεια ή αρνητικές προθέσεις για την πατρίδα μας».
Πιστεύω ότι όταν κάποιος είναι δημόσιο πρόσωπο και ασκεί εκτελεστική εξουσία υπόκειται σε διαρκή κριτική από την αντιπολίτευση, τα MME, και κάθε πολίτη που έχει άποψη, όταν η πολιτική του αποτυγχάνει εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων, παραπληροφόρησης ή ανικανότητας. Στη δημοκρατία κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. H επίκληση καλών προθέσεων δεν αποτελεί άλλοθι γιατί όλοι οι πολιτικοί, στρατιωτικοί κτλ. ηγέτες που αποτυγχάνουν στην πολιτική τους και γίνονται αίτιοι μιας καταστροφής, κατά τη γνώμη τους είχαν καλές προθέσεις και ήθελαν το καλό της πατρίδος· π.χ. ο δικτάτορας Iωαννίδης, όταν έκανε το πραξικόπημα στην Kύπρο και έφερε την καταστροφή, είχε καλές προθέσεις και πίστευε ότι βοηθούσε την πατρίδα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έπρεπε να πάρει παράσημο. Aκόμη και ο Δον Kιχώτης, ο ήρωας του Θερβάντες, όταν ορμούσε εναντίον των υποθετικών του αντιπάλων, με το ταραγμένο μυαλό του πίστευε στις καλές του προθέσεις. Tα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων.
Γεωργιος Aραμπατζης – Ιατρός Xολαργός
Πολιτεία αγαθή και πολιτεία φαύλη
Κύριε διευθυντά
Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία αποτελεί τον χρυσό οδηγό στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας και ιδιαίτερα της νομοθετικής, σε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Ο Αριστοτέλης, στα ηθικά Νικομάχεια (Β1.1103α34), παραδίδει στις επόμενες γενεές τις απόψεις του: «Οι τα μεν δίκαια πράττοντες δίκαιοι γινόμεθα, τάδε σώφρονα σώφρονες, τα δ’ ανδρεία ανδρείοι, μαρτυρεί δε και το γινόμενον εν τους πόλεσιν· οι γαρ νομοθέται τους πολίτας εθίζοντες ποιούσιν αγαθούς, και το μεν βούλημα παντός νομοθέτου τουτ’ εστίν, όσοι δε μη ευ αυτό ποιούσιν αμαρτάνουσιν, και διαφέρει τούτω πολιτεία πολιτείας αγαθή φαύλης». Περαιτέρω (Β51106b,24) «η μεν υπερβολή αμαρτάνεται και η έλλειψις ψέγεται, το δε μέσον επαινείται και κατορθούται».
Κατά τον Αριστοτέλη, η θέληση και η επιδίωξη κάθε γνήσιου νομοθέτου είναι να συνηθίζουν τους πολίτες να γίνονται αγαθοί, με μέτρο τη μεσότητα, η οποία πάντοτε επαινείται και κατορθώνεται. Eνα υποκειμενικό στοιχείο, ο άξιος νομοθέτης, ο οποίος ασκεί πολιτική εξουσίας, κι ένα αντικειμενικό, η θεμελιώδης αρχαία ελληνική αρετή του μέτρου, η αποτελούσα τον λόγο, την αιτιολογία της Δημοκρατίας.
Ο φορέας πολιτικής εξουσίας, είτε ως νομοθέτης, είτε ως κυβερνήτης, είτε ως Πρόεδρος Δημοκρατίας, είτε ως κυβερνήτης, είτε ως υπουργός, είτε ως βουλευτής, πρέπει να διακρίνεται για το ήθος και την αλήθεια ως αντιπρόσωπος του λαού και του έθνους, και πρέπει πάντοτε να πολιτεύεται προς προαγωγή του γενικού και του εθνικού συμφέροντος. Η εκλογή του κάθε πολιτικού αξιωματούχου πρέπει να γίνεται από τη γνώση της ιστορίας του και από τα δείγματα περί της προσωπικότητάς του. Και πρέπει να υπάρχει αρμονία μεταξύ των πολιτικών εξαγγελιών και πράξεών του ως πολιτικού αξιωματούχου. Aλλως, όταν υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ πολιτικών εξαγγελιών και πράξεών του, ως πολιτικού αξιωματούχου, καταπίπτει σε απροκάλυπτο δικτάτορα. Αυτό συνέβη δύο φορές στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας και της πολιτικής φιλοσοφίας, τη μία φορά επί καταστροφικής «πολιτικής» ΠΑΣΟΚ και την άλλη, υπό άλλη κομματική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μεταξύ των πολλών ασχημιών του παρεκάλεσε τους λαθρομετανάστες να διέλθουν διά της Ελλάδας προκειμένου να μεταβούν στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.
Αλλά το σύνδρομο της αντιπολιτεύσεως, καίτοι, πλέον ως κυβέρνηση, υποστρέφει στους ίδιους, με τον σχεδόν βέβαιο κίνδυνο να κλείσουν τα σύνορα της Ελλάδος και να μας μείνουν, ως αποθήκη, το ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, με ό,τι κακό συνεπάγεται για την ευκολόπιστη χώρα μας.
Η ευθύνη δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και αστική και προπαντός ποινική, για τους συγκυβερνώντες.
Κωνσταντινος Χ. Τρακας – Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου ε.τ.
Η χυδαιότης με το γάλα
Kύριε διευθυντά
Οταν χιλιάδες Ελληνες, και κυρίως παιδιά, στερούνται βασικά τρόφιμα, είναι απαράδεκτο οι αγρότες, όποιες και αν είναι οι διεκδικήσεις τους, να πετάνε επιδεικτικά μπροστά στις τηλεοράσεις ποσότητες γάλακτος και άλλα αγροτικά προϊόντα, αντί να τα διαθέτουν σε εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Κάθε άλλο σχόλιο είνα περιττό.
Γ. Μελισσινος