Δικαιοσύνη
Kύριε διευθυντά
Μια συζήτηση στη Βουλή για θέματα δικαιοσύνης πάντοτε χρειάζεται. Είναι, δε, απογοητευτικό ότι η ομιλία επικεντρώθηκε στην παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στη Δικαιοσύνη και σε λοιπά θέματα εκτός ημερησίας διατάξεως και όχι στα ουσιώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει η απονομή της Δικαιοσύνης σήμερα.
Κανείς δεν αναφέρθηκε: 1) Στην απίστευτη πολυνομία, ώστε οι (συν)λειτουργοί της Δικαιοσύνης να μην προλαβαίνουν να ενημερωθούν, 2) στην τεράστια καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης. Στα ποινικά δικαστήρια, μεγάλο ποσοστό κρατουμένων κατηγορουμένων χάνουν τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, ακριβώς γιατί η ποινή που τους επιβλήθηκε αρχικά έχει ήδη εκτιθεί, καθιστώντας έτσι την κατ’ έφεση δίκη άνευ ουσιαστικού αντικειμένου, 3) στο υψηλό κόστος πρόσβασης στη Δικαιοσύνη, όπως επί παραδείγματι στις φορολογικές υποθέσεις όπου θα πρέπει να καταβληθεί το μεγαλύτερο μέρος του προστίμου για να μπορέσει ο πολίτης να καταφύγει κατά του υπολοίπου, 4) στην τρίμηνη απεργία των δικηγόρων και τα συνακόλουθα προβλήματα: τα δημόσια ταμεία δεν θα εισπράξουν ΦΠΑ στο τέλος του ερχόμενου μήνα, σχεδόν όλες οι δίκες αναβάλλονται και τα δικαστικά έσοδα του κράτους από ποινές και παράβολα δεν εισπράττονται.
Προφανώς, αυτές οι πρακτικές αγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας!
Τι πρέπει να κάνει η κάθε κυβέρνηση αν θέλει να ενισχύσει τη Δικαιοσύνη; Απολύτως τίποτα. Να την αφήσει να λειτουργήσει μόνη της, εντελώς ανεξάρτητη, όπως συνταγματικά ορίζεται, χωρίς πολιτικούς επιστάτες.
Ηλιας Σιδερης – Δικηγόρος Αθηνών
Ο νέος Θησέας
Κύριε διευθυντά
Σαν νέος Θησέας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξιφούλκησε κατά του Μινώταυρου, τον οποίο παρομοίωσε με τον «νεοφιλελευθερισμό» («Καθημερινή», 31 Μαρτίου 2016). Με όπλο του τους θεσμούς υποσχέθηκε να ανατρέψει όλες τις κακοδαιμονίες της χώρας, συντρίβοντας τον κακό δαίμονα της εποχής, που δεν είναι άλλος από τις ελεύθερες αγορές και τον δημοκρατικό καπιταλισμό!
Είναι προφανές πως ο Πρόεδρος μπήκε σε ιδεολογικά χωράφια που δεν αρμόζουν στην υπερκομματική, θεωρητικά, ιδιότητά του. Εξίσου όμως έκανε φανερό πως η ανάλυση των οικονομικών δεδομένων δεν αποτελεί τομέα επιστημονικής του δεξιότητας. Είναι ολοφάνερο πως δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι και τι πρεσβεύει ο νεοφιλελευθερισμός.
Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους προήλθε από τις δυσθεώρητες δαπάνες του δημόσιου τομέα που προκάλεσε η πολιτική διαδοχικών κυβερνήσεων με την εκτός λογικής αύξηση μισθών και συντάξεων, αλλά και με τη διόγκωση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα (με σημαντική μάλιστα και τη δική του συμμετοχή ως υπουργού κυβερνήσεων της Ν.Δ.). Ο χαρακτηρισμός της υπερμεγέθυνσης του Δημοσίου για εξυπηρέτηση πελατειακών βασικά σκοπιμοτήτων σαν «επιλογή νεοφιλελεύθερη» -μιας θεωρητικής τάσης δηλαδή που υποστηρίζει με φανατισμό το μικρότερο κράτος, τη μείωση των φόρων και την απαλλαγή οικονομίας και κοινωνίας από δημόσιες παρεμβάσεις- συνιστά, στην καλύτερη περίπτωση, πλάνη και, στη χειρότερη, σκόπιμη διαστρέβλωση.
Με ποιον τρόπο πάλι σήμερα ένα πολιτικό περιβάλλον εξοντωτικών φορολογικών επιβαρύνσεων και ασφυκτικών ελέγχων κάθε σχεδόν οικονομικής ή άλλης δραστηριότητας βαφτίζεται επιλογή «ελευθερίας της αγοράς» (!) μόνο βιαστές της λογικής θα μπορούσαν να το φανταστούν. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, σαν θεραπεία του φαινομένου, οραματίζονται και άλλες κανονιστικές ρυθμίσεις και πυκνότερες θεσμικές διαδικασίες.
Για να βρει ο τόπος περπατησιά και να προσεγγίσει ένα αναπτυξιακό μέλλον, οφείλει να εγκαταλείψει ακριβώς τέτοιες λογικές. Διαφορετικά, τα αδιέξοδα θα γίνονται όλο και μεγαλύτερα και πυκνότερα…
Ανδρεας Ανδριανοπουλος
Στο επέκεινα της περιαυτολογίας
Kύριε διευθυντά
Στις 28 του περασμένου μήνα έγραψα (και την επομένη προσέθεσα κάποια συμπληρώματα) κείμενο με τον τίτλο «Επιχείρηση Sea Storm». Ωσπου να δακτυλογραφηθεί, να διορθωθεί και λοιπή διαδικασία, τα πρώτα e-mail απεστάλησαν (στην «Καθημερινή» π.χ.) στις 2· τα υπόλοιπα ώς τις 5 Φεβρουαρίου.
Eγραφα να επιδιωχθεί η εμπλοκή των Ηνωμένων Εθνών ή της Ατλαντικής Συμμαχίας στην αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης ροής προσφύγων από την Ασία και Αφρική προς την Ευρώπη· ειδικότερα διά του Αιγαίου. Εχαρακτήρισα την άποψή μου αυτή ως «παράκαιρα σχόλια» και «παραλογική φαντασίωση».
Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω πως κανένας από τους τόσους και τόσους αξιωματούχους και εμπειρογνώμονες των ενδιαφερόμενων κρατών δεν είχε σκεφτεί να προτείνει κάτι τέτοιο στα σοβαρά. Και να, ξαφνικά, λίγες μόλις ημέρες αργότερα, στις 8 ετούτου του μήνα, Μέρκελ και Νταβούτογλου συμφώνησαν να ζητήσουν τη συνδρομή του ΝΑΤΟ στον έλεγχο της διακινήσεως προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο.
Τα λέω αυτά, περιαυτολογώ δηλαδή, για να δικαιολογήσω την αποκοτιά των διαλογισμών, που θα παραθέσω εν συνεχεία. Επήραν τα μυαλά μου αέρα! Eχουμε, λοιπόν, και λέμε. Eγραφα στις 7 Δεκεμβρίου 2015 (πριν από την πρόκληση της περιαυτολογίας): «Eτσι επιβεβαιώνει (ο Αλέξης Τσίπρας) την άποψη, που έχω διατυπώσει και σε άλλη περίπτωση, ότι ξεκίνησε την πρωθυπουργία του με σκοπό να αντικαταστήσει το αστικό δημοκρατικό μας καθεστώς με κάποιου τύπου νοτιοαμερικανική (π.χ. Βενεζουέλας) ψευδο-δημοκρατία.
Oταν εσκόνταψε στην ακαμψία του Σόιμπλε… έκαμε μια άνευ προηγουμένου σε έκταση και σε βάθος αναστροφή (turnover, κωλοτούμπα, την εχαρακτήρισαν οι απρεπείς). Eθεσε την προσωπική του έπαρση και ιδιοτέλεια πάνω από μαρξισμούς, ιδεολογίες, προεκλογικές υποσχέσεις, προγραμματικές δηλώσεις, ηθικές αναστολές, κομματική νομιμοφροσύνη…».
Hταν μια απόπειρα ερμηνείας των πολιτικών εξελίξεων με όργανο τον διαθέσιμο κοινό νου.
Τώρα, στη μετα-περιαυτολογική φάση, ο κοινός νους δεν επαρκεί· ίσως μάλιστα και να κατευθύνει προς παραπλάνηση. Εδώ ισχύει η πέραν της παράνοιας λογική. Και εξηγούμαι: Είναι παρανοϊκά πολλά από όσα συμβαίνουν και διαπράττονται στον χώρο και στον τρόπο λειτουργίας της κυβερνήσεώς μας. Η οικονομία (ένδειξη το χρηματιστήριο) γκρεμοτσακίζεται. Η κοινωνία διχάζεται. Και το τελευταίο έκτακτο υπουργικό συμβούλιο ασχολείται με τις άδειες τηλεοράσεως!
Μία χωρίς τέλος σειρά συμβάντων δεν συνάδουν με την κοινή λογική. Δεν συνάδει υπουργός να προτείνει ψήφιση νομοθετικής διατάξεως και ταυτόχρονα να δηλώνει επισήμως ότι δεν θα την εφαρμόσει σε καμία περίπτωση· over his dead body. Να υπογράφεται συμφωνία πωλήσεως μετοχών του ΟΛΠ και ο αρμόδιος υπουργός να το αμφισβητεί.
Να έχει αποφασιστεί, ύστερα από διαγωνισμό, η παραχώρηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού σε ιδιωτική επιχείρηση και οι αρμόδιοι να κάνουν την πάπια. Να υπογράφεται συμφωνία για την πολυετή παραχώρηση της λειτουργίας των περιφερειακών αεροδρομίων και οι αρμόδιοι για την εκτέλεση της συμφωνίας να σφυρίζουν αμέριμνοι. Να έχει αποφασιστεί η πώληση του 30% των κρατικών μετοχών του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών και οι αρμόδιοι (με το συμπάθιο για την έκφραση· δεν βρήκα πιο ταιριαστή βλ. «Η Καθημερινή», 12 Φεβ.) να το κωλοβαράνε. Να εκδίδεται απόφαση του ΣτΕ για το χρυσωρυχείο στις Σκουριές και ο αρμόδιος υπουργός να προβάλλει νέους λόγους αναβολής.
Να καθυστερούν αποφάσεις και η εκτέλεση συμφωνημένων έργων σχετικών με το προσφυγικό πρόβλημα, υπαρξιακής σπουδαιότητας για τη χώρα. Eτσι που δίνεται ευχέρεια στην ανάπτυξη μαχητικών κινητοποιήσεων. (Μη σκέφτεστε πονηρά…) Δεν συνάδει με την κοινή λογική ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματική οργάνωση, «να μη χάνει ευκαιρία να χαιρετίσει “τους λαϊκούς αγώνες” εναντίον της κυβερνήσεώς του».
Δεν είναι συμβατό με την κοινή λογική να συμβαίνουν όλα αυτά και να παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους οι υπεύθυνοι υπουργοί (Σπίρτζης, Δρίτσας, Σκουρλέτης, Φίλης…) και oι άλλοι εμπλεκόμενοι παράγοντες. Να μην εκτελούνται συμφωνημένες με τους θεσμούς (ή τρόικα ή κουαρτέτο) σημαντικές αποφάσεις (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) που είναι λογικό να συναγάγει κανείς ότι, αν εκτελούνταν, θα ξαλάφρωναν τα δύσκολα. Αποφάσεις, εν πάση περιπτώσει, που δεν παρουσιάζουν εξωγενείς δυσκολίες για την εκτέλεσή τους.
Μία τελευταία παρατήρηση: Κυβέρνηση που να εφαρμόζει, εν επιγνώσει, πρόγραμμα, με το οποίο η ίδια είναι «κάθετα» αντίθετη, δεν έχει υπάρξει στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. ούτε υπάρχει σήμερα άλλη. Πρόκειται για κατάφωρη αντίφαση. Που σημαίνει πως κάτι άλλο πρέπει να έχουν στο μυαλό τους. Η σκέψη ενισχύεται από τις κυβερνητικές επιδιώξεις και πείσμονες ενέργειες στην εκπαίδευση (στόχος το πρότυπο του «νομοταγούς» Σοβιετικού πολίτη;) και στην επικοινωνία (ανοίγει η κομματικο-κρατική ΕΡΤ και κλείνουν τα ανεξάρτητα ιδιωτικά κανάλια).
Συμπέρασμα: Ο πρωθυπουργός, με τη στάση του, δεν υπηρετεί προσωπικές του φιλοδοξίες· δεν δρα με προσωπική ιδιοτέλεια, όπως πίστευα και υποστήριζα. Ούτε είναι από ανικανότητα. Κυριαρχεί η πέραν της παράνοιας λογική. Λες να πρόκειται για στρατηγικό σχεδιασμό; Eνα σχέδιο: Συντήρηση και παράταση της σύγκρουσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ· κατά τρόπον που να προκαλείται η εντύπωση πως για όλα φταίνε οι άλλοι· οι ξένοι (όπως το κατάφεραν με το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls).
Να προκληθεί μία μη πλήρως ελεγχόμενη έκρυθμη κατάσταση. Με κατάληξη… (το ότι σήμερα οι Βενεζουελανοί πεινάνε παραβλέπεται). Μήπως η σχεδόν προκλητική στάση της κυβερνήσεως έναντι των αγροτών οδηγεί προσχεδιασμένα προς τα εκεί; Προς κάποιας μορφής ανωμαλία; Μήπως πίσω απ’ όλα αυτά κινείται μεταμφιεσμένη η εφαρμογή του αρχικού σχεδίου (με τη συνεργασία Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.ά.) του ΣΥΡΙΖΑ (και του Τσίπρα); Το όραμα της «λαϊκής δημοκρατίας»!
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος