Kύριε διευθυντά
Δύο εκπλήξεις μέσα σε μία χρονιά εμφάνισε η ελληνική κοινωνία σύμφωνα με τον καθηγητή Χρ. Γιανναρά στο «Ακέφαλη κοινωνία αντιστέκεται» του κυριακάτικου φύλλου της 27ης Μαρτίου. Πρώτη, η ευαίσθητη και ανθρώπινη αντίδραση της κοινωνίας προς τους πρόσφυγες, σε άρνηση των «πεφωτισμένων» της Ευρώπης, που απαιτούσαν τον πνιγμό τους. Δεύτερη, το 62% του «όχι» του δημοψηφίσματος έναντι του εκβιασμού της Ευρώπης των «Αγορών». «Εκπλήξεις» ασύνδετες, στην κάθε μία από τις οποίες μάλλον συμμετέχει διαφορετικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Αλλά πράγματι εκπλήξεις; Η πρώτη, κατά την άποψή μου, όχι. Ούτε ως προς την αντίδραση της κοινωνίας μας ούτε σε σχέση με τον λόγο που αντιδρά με αυτόν τον τρόπο (κατά τον Χρ. Γιανναρά, άρνησή της στα θέλω των «πεφωτισμένων» της Ευρώπης). Σε αυτό το θέμα, όμως, ίσως να μην είμαι και αντικειμενικός, καθώς μικρό παιδί έζησα αρκετά κοντά στα προσφυγόπουλα εκείνης της εποχής από την Αιθιοπία, το Ιράν και το Ιράκ, την Πολωνία, λόγω της εργασίας της μητέρας μου σε μια φιλανθρωπική οργάνωση. «Διχασμένη η τοπική κοινωνία στην Κω», έγραφε πριν από μερικές ημέρες η Ιωάννα Φωτιάδη. Ας ελπίσουμε και ας προσπαθήσουμε να μείνουμε εκεί. Για τη δεύτερη έκπληξη, το «όχι» του δημοψηφίσματος, μεγάλη κουβέντα. Eχω την αίσθηση ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου συνολικά (τόσο ως προς ερώτημα, το αποτέλεσμα, την εφαρμογή αυτού κ.λπ.) θα αποτελέσει, αργά ή γρήγορα, αντικείμενο μελέτης από τους ειδικούς και τότε θα δούμε. Oμως, ένα σχόλιο επ’ αυτού θα μπορούσε ίσως να πει κάποιος ότι δίνουν οι αναφορές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στη συζήτηση περί Δικαιοσύνης στη Βουλή: «…οι άνθρωποι αρχίζουν και συμβιβάζονται με αυτή την ισοπέδωση, αποδέχονται τη λογική ότι αυτή είναι η μοίρα μας… η κολακεία της μετριότητας και της αδαούς πλειοψηφίας, η πανηγυρική ισοπέδωση άξιων και ανάξιων είναι η χειρότερη μορφή διαφθοράς…». Δεν απαντήθηκε, δεν σχολιάστηκε ουσιωδώς. Ας το λάβουμε όμως υπόψη μας.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης
Το προσφυγικό
I
Κύριε διευθυντά
Η Ελλάδα και κυρίως ο λαός μας έκανε κάτι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι επιβάλλουν οι διεθνείς συνθήκες για τη διαχείριση και αντιμετώπιση προσφύγων. Δημιούργησε κέντρα υποδοχής προσφύγων δυναμικότητος 55 χιλ. περίπου ανθρώπων όπου εκεί βρίσκουν έστω και στοιχειώδη την αντιμετώπιση των βιοτικών αναγκών τους, οργανωμένη όμως και σταθερώς παρεχόμενη για ένα χρονικό διάστημα. Η Ειδομένη, το «Νταχάου» της χώρας, εκφεύγει της κρατικής εποπτείας μέριμνας αλλά και της εθνικής μας κυριαρχίας.
Ο ελληνικός λαός προσφέρει αγάπη, συμπαράσταση, φιλοξενία, ανθρωπισμό και αλληλεγγύη που υπερβαίνουν το μέτρο και απολήγουν σε ηρωική πράξη χριστιανικής αδελφοσύνης. Ομως η άρνηση των προσφύγων της Ειδομένης αλλά και του Πειραιά να μεταστεγασθούν σε οργανωμένα κέντρα υποδοχής συνιστά κατάχρηση δικαιώματος και πράξη α) αυτοπροσβολής της υγείας τους ακόμη και υπονόμευση της ίδιας της ζωής τους και β) προς την πλευρά της ανεχούσης χώρας όχι μόνο παραβίαση αλλά και ακύρωση της εθνικής της κυριαρχίας επί ελληνικού, εθνικού εδάφους.
Oσο και ισχυρά εάν είναι τα κοινωνικά και ανθρωπιστικά κριτήρια του προβλήματος της Ειδομένης, του Πειραιά, δεν μπορούν να κάμψουν αρχές και κανόνες εθνικής κυριαρχίας. Πλην της αναγκαιότητας ότι τα κατεχόμενα από τον ασυγκρότητο καταυλισμό της Ειδομένης εδάφη πρέπει να καλλιεργηθούν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση των αγροτών μας, και λόγοι δημοσίου συμφέροντος επιβάλλουν την αντιμετώπισή του το συντομότερο δυνατόν.
Η Ειδομένη κινδυνεύει να μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα με επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων της περιοχής. Τα κράτη της Ενωμένης Ευρώπης και η χώρα μας έχουν υπογράψει διεθνείς συνθήκες για τη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος. Ο ηθικός πολιτισμός της αγάπης και της συμπαράστασης που δείχνει ο υπέροχος λαός μας και αθόρυβα η Εκκλησία μας δεν μπορούν να διαχειρισθούν το πρόβλημα σε αυτή την έκταση. Πρέπει επομένως να πεισθούν οι πρόσφυγες της Eιδoμένης και του Πειραιά να μεταστεγασθούν στα κέντρα υποδοχής των και η τελευταία λύση –σε περίπτωση ανυποχώρητης άρνησής τους– να είναι ο καταναγκασμός τους ο οποίος θα ασκηθεί για το συμφέρον τους.
Ο τουρισμός στη χώρα μας που μαστίζεται από βαριά ανθρωπιστική κρίση προσφέρει κάθε χρόνο το 20% του ΑΕΠ και δεν πρέπει να καταστραφεί. Λύσεις υπάρχουν και είναι και δημοκρατικές και κοινωνικά ευαίσθητες και προπαντός συμβατές με τις διεθνείς συνθήκες περί προσφύγων, που έχει υπογράψει και η χώρα μας. Η θέση ότι οι πρόσφυγες «λιάζονται στην Ομόνοια» αποτελεί «τρικυμία εν κρανίω» και πολιτική ανοησία. Η εθνική κυριαρχία, το δημόσιο συμφέρον αλλά και η διεθνής υποχρέωση της χώρας είναι η μεταστέγαση των προσφύγων στα κέντρα υποδοχής.
Γ. Σταραντζης – Δικηγόρος