Καμιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Kύριε διευθυντά
Σήμερα βιώνουμε το βάλτωμα της θεσμικής εκπαίδευσης, αφού δεν υπάρχει κανένα συνολικό σχέδιο και το άμεσο μέλλον της είναι δυσοίωνο. Και να γιατί.
α) Για να υπάρξει ολοκληρωμένο σχέδιο για την εκπαίδευση, θα πρέπει να είναι μέρος ενός γενικότερου εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας και κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ούτε καν στα χαρτιά, γιατί πολύ απλά οι κυβερνώντες ποτέ δεν είχαν κάτι τέτοιο ούτε στο φαντασιακό μέρος της σκέψης των.
β) Δεν υπάρχει κανένας βασικός πυρήνας για το «ποια εκπαίδευση και τι σχολείο θέλουμε». Δεν υπάρχουν κεντρικές πολιτικές ιδέες για την παιδεία, ενώ την ίδια στιγμή η εκπαίδευση βουλιάζει στα απλά λειτουργικά προβλήματα.
γ) Η συγκυβέρνηση διατρέχεται από μια βαθιά αντίφαση. Θεωρητικολογεί επί μιας δήθεν άλλης ευρωπαϊκής πολιτικής, χωρίς να έχει όχι εθνικό σχέδιο για την παιδεία αλλά ούτε καν ένα αδρό πολιτικό. Γι’ αυτό και αρκείται σε αποσπασματικές κινήσεις.
δ) Δεν υπάρχει ούτε καν υποψία κοινωνικής δυναμικής, που θα μπορούσε να στηρίξει ένα ενδεχόμενο πρόγραμμα.
ε) Δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι –πέραν των ευρωπαϊκών προγραμμάτων– και η κρατική χρηματοδότηση υπολείπεται κατά πολύ από το να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων, πόσο μάλλον για να στηρίξει εκπαιδευτικές επενδύσεις.
στ) Η κυβέρνηση των άλλων είναι δέσμια και της θεωρητικής ρητορικής, που συσκοτίζει την όλη εικόνα της πολιτικής και της εκπαίδευσης. Παρουσιάζει ένα δήθεν «παράλληλο πρόγραμμα», μια κομματική φαντασίωση, για να χειραγωγεί τις υποταγμένες κομματικές συνειδήσεις ότι ασκεί ταξική πολιτική! Τα φληναφήματα του κ. Φίλη έχουν αρχίσει να εκδικούνται…
Νικος Τσουλιας – Π. πρόεδρος της ΟΛΜΕ (1996-2003)
Ο νόμος Κατσέλη
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της κυριακάτικης έκδοσης της 3/4/2016 δημοσιεύθηκε άρθρο του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαδογιάννη με τον πηχυαίο τίτλο «Καταφύγιο για στρατηγικούς και μη κακοπληρωτές έγινε ο νόμος Κατσέλη». Θα ήθελα να προβώ σε ορισμένες παρατηρήσεις που νομίζω ότι μπορούν να διευρύνουν τους ορίζοντες μιας καλόπιστης προσέγγισης.
1) Πράγματι, στα πέντε έτη εφαρμογής του νόμου έχουν υποβληθεί στο σύνολο των ειρηνοδικείων της χώρας 185.000 αιτήσεις. Το ίδιο χρονικό διάστημα στη Γερμανία (με πληθυσμό περίπου 80 εκατ.) έχουν κατατεθεί 611.000 αιτήσεις, ενώ στη Γαλλία (με πληθυσμό περίπου 63 εκατ.) οι σχετικές αιτήσεις υπερβαίνουν τις 900.000. Κανείς, ωστόσο, στις χώρες αυτές, που μάλιστα δεν εμφανίζουν συνθήκες οικονομικής κρίσης, δεν αντιμετωπίζει τον αντίστοιχο νόμο ως καταφύγιο κακοπληρωτών.
2) Η θέση ότι «35% των υποθέσεων μπορούν να χαρακτηριστούν αιτήσεις στρατηγικών κακοπληρωτών» διατυπώνεται προδήλως ως άγνοια. Οι απορριπτικές αποφάσεις εκδίδονται για πλήθος διαφορετικών λόγων (τυπικών ή ουσιαστικών). Το ποσοστό που επικαλείται ο συντάκτης διαψεύδεται, άλλωστε, από τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και των ίδιων των τραπεζών για τα δάνεια που βρίσκονται σε καθυστέρηση. Ο νόμος Κατσέλη διαθέτει τα απαραίτητα φίλτρα για την αποβολή κακοπληρωτών από τη διαδικασία.
3) Η κριτική για τις μακρινές δικασίμους είναι αναχρονιστική και, αν διατυπώνεται ενόψει των νέων ρυθμίσεων, πάντως πρόωρη. Ηδη οι δικάσιμοι που χορηγούνται μετά τις πρόσφατες τροποποιήσεις είναι εντός του έτους και για την προσωρινή ρύθμιση κατά κανόνα, εντός δύο-τριών μηνών. Με την επικείμενη δε πρόσληψη των 200 ειρηνοδικών, η κατάσταση θα βελτιωθεί περαιτέρω. Αλλωστε, προβλέπεται ο επαναπροσδιορισμός των πέραν της τριετίας υποθέσεων σε πλησιέστερη δικάσιμο. Ηδη κατ’ εφαρμογήν του νόμου επαναπροσδιορίζονται από το δικαστήριο σε πλησιέστερες δικάσιμους.
4) Ανακριβής είναι και η θέση ότι μέχρι να εκδικαστεί η αίτηση ο δανειολήπτης δεν αποπληρώνει τις υποχρεώσεις του. Καταρχήν τα αιτήματα προσωρινής ρύθμισης συχνά απορρίπτονται, ενώ η αναστολή των διωκτικών μέτρων, μέχρι την εκδίκαση της αίτησης, χορηγείται με την προϋπόθεση τήρησης ενός πλάνου αποπληρωμής.
5) Σε καμία από τις νομοθεσίες για την ατομική πτώχευση δεν υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια. Κρίσιμο κριτήριο είναι η μόνιμη αδυναμία πληρωμής στο πλαίσιο της οποίας ασφαλώς λαμβάνεται υπόψη και το εισόδημα του οφειλέτη. Εισοδηματικοί περιορισμοί προβλέπονται, πλέον ευθέως, όσον αφορά τη διάσωση της κατοικίας. Και μάλιστα τέτοιοι που τελικά καθιστούν ασφυκτική τη δυνατότητα αυτή για τον οφειλέτη.
6) Ας επισημανθεί, τέλος, ότι οι πρόσφατες αλλαγές έχουν καταστήσει έτσι κι αλλιώς -και έχουν επικριθεί γι’ αυτό- ακόμη πιο δύσκολη την πρόσβαση στη διαδικασία, κατεξοχήν μάλιστα για τους ανθρώπους που την έχουν περισσότερο ανάγκη.
Ο νόμος Κατσέλη δεν είναι, λοιπόν, καταφύγιο για κακοπληρωτές. Είναι, αντίθετα, το μόνο και τελευταίο καταφύγιο των υπερχρεωμένων. Αυτή η διάσταση, όμως, δεν ενδιαφέρει και δεν συγκινεί τον συντάκτη του άρθρου (ελπίζω, ωστόσο, την εφημερίδα σας). Θα ήταν, μάλιστα, χρήσιμο να παρατηρήσει κανείς την εφαρμογή που βρίσκει ο Κώδικας Δεοντολογίας από τις τράπεζες και τις «λύσεις» που στο πλαίσιό του προτείνονται. Ισως τότε και ο συντάκτης, τελικά, να αντιληφθεί ότι ο νόμος Κατσέλη δεν είναι «δυναμίτης στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος» αλλά θεμέλιο για την εξυγίανσή του.
Παναγιωτα Καλαποθαρακου – Δικηγόρος, γενική διευθύντρια της ΕΚΠΟΙΖΩ, μέλος του Δ.Σ. της ΠΟΜΕΚ «Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»
Ανέκδοτα…
Κύριε διευθυντά
Πριν από μερικά χρόνια είχα μια δυσάρεστη όσο και φαιδρή εμπειρία: Eπρεπε να βρω τον χρόνο θανάτου του Αλέξανδρου Σεφεριάδη, πρώτου εξαδέλφου του Γιώργου Σεφέρη και πράκτορα της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας SOE, στη διάρκεια της Κατοχής. Eτσι, επισκέφθηκα τη Γραμματεία του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών και ζήτησα να πληροφορηθώ τη θέση και τον αριθμό του τάφου του. Εκεί, όπως μου ζητήθηκε «αρμοδίως», συνέταξα σχετική αίτηση και την παρουσίασα στον διευθυντή, για να ακούσω σε λίγο την απάντησή του: Η αίτησή σας δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Πρόκειται για προσωπικά δεδομένα… Ουδέποτε ανέμενα ότι θα ξαναζούσα το ίδιο ανέκδοτο, μάλιστα δε, σε επαφή μου με σημαντικές κρατικές υπηρεσίες. Και όμως:
Στο πλαίσιο ιστορικής μου έρευνας για τα γεγονότα της εποχής, στις 25 Φεβρουαρίου τ.έ. κατέθεσα αίτηση προς την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών (αρ. πρωτ. 199/25.2.2016) ζητώντας την άδεια να συμβουλευθώ τα βιβλία της των μηνών Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου 1943, «για τον εντοπισμό βιαίων θανάτων από πυροβόλο όπλο». Μία εβδομάδα μετά, η πρώτη έκπληξη: Ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών, χωρίς να δηλώνει σχετικά αναρμόδιος, μου γνωρίζει εγγράφως πως για να αποκτήσω πρόσβαση στα βιβλία πρέπει να υποβάλω (νέα) αίτηση, αυτή τη φορά στο υπουργείο Δικαιοσύνης και δη στον γενικό γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, κ. Ευτύχιο Φυτράκη!
Τη νέα αίτηση (αρ. πρωτ. 638) κατέθεσα στις 15 Μαρτίου τ.έ., γεμάτος αισιοδοξία για την αποδοχή της. Αλλωστε, σκεπτόμουν, το 2012 και το 2015 είχαν κυκλοφορήσει δύο γνωστά ιστορικά έργα αριστερών συγγραφέων, με πλήθος σχετικών παραπομπών στα βιβλία της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών.
Υπήρχε, λοιπόν, προηγούμενο. Στη δική μου περίπτωση, μάλλον κάποιο λάθος θα είχε γίνει… Και τώρα το ανέκδοτο: Με έγγραφό του, από 21.3.2016, ο αξιότιμος κ. Φυτράκης παραπέμπει την αίτησή μου στην… Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ζητώντας, σχετικά, «την άποψή της». Αλήθεια, αγνοούν ο έμπειρος κ. Φυτράκης και οι υφιστάμενοί του ότι η προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αφορά άτομα εν ζωή και όχι τους νεκρούς, πολλώ δε μάλλον μια έρευνα «για τον εντοπισμό βιαίων θανάτων από πυροβόλο όπλο»;
Θεωρώ βέβαιο ότι η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα θα απαντήσει θετικά, οπότε όμως δεν αποκλείεται η παραπομπή της αίτησής μου αλλού, για μία ακόμα «άποψη». Iσως ερωτηθούν και οι δύο συγγραφείς που έκαναν ήδη εκτεταμένη χρήση των επιμάχων βιβλίων. Για ανέκδοτα μιλάμε…
Πετρος Στ. Μακρης – Σταϊκος
Μια ιστορία…
Kύριε διευθυντά
Σε 21 ημέρες από σήμερα η στήλη «49 χρόνια πριν» της 2ης σελίδας θα αλλάξει μορφή. Διότι, ως γνωστόν, η αείμνηστη Ελένη Βλάχου ανέστειλε την έκδοση της εφημερίδας αυτής για 7 χρόνια. Και θυμήθηκα τώρα τι έλεγε αργότερα ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο ηθοποιός και τραγουδιστής, το «παιδί του λαού».
Ο Νίκος Ξανθόπουλος μεγάλωσε (στην Κατοχή ήταν παιδάκι) μέσα σε συνθήκες στέρησης, απίστευτης φτώχειας. Πατέρας στο βουνό, η μάνα φυλακή κ.λπ. Αριστούχος ο Νίκος, σημαιοφόρος στο σχολείο. Μεγάλωσε όμως χωρίς παρωπίδες και διαβάζει τα πάντα, έχει μάλιστα μία απ’ τις μεγαλύτερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα. Και ανελλιπώς διαβάζει και την εφημερίδα σας.
Πήγε λοιπόν, μετά το ’74, σε μια επαρχία για κάποια εμφάνιση. Τον είχε καλέσει ο τοπικός σύλλογος. Τα βράδυ όμως στην εκδήλωση, κόσμος πολύς μεν, αλλά μερικά μπροστινά τραπέζια ήσαν επιδεικτικά άδεια.
Τι έγινε, ρε παιδιά; Συνέβη τίποτα;
Ε, ναι, κύριε Ξανθόπουλε, υπάρχει θέμα… Γιατί στο ξενοδοχείο σε είδανε να διαβάζεις την «Καθημερινή» (!) κι εμείς είμαστε, ξέρετε, «προοδευτικοί» άνθρωποι.
Σωπάτε, ρε! Για φαντάσου…
Τρελάθηκε ο Ξανθόπουλος. Τα γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Οσα θυμάμαι κι αγάπησα», εκδόσεις Aγκυρα, στη σελίδα 359. Μάλιστα, κύριε.
Η «Καθημερινή» έκλεισε επί χούντας με τεράστιο κόστος, ενώ άλλοι ήταν με όλες τις καταστάσεις, τους χαρίστηκαν αγροτικά χρέη, μετά έγιναν αγροτοσυνεταιριστές, αυτοδιοικητικοί κ.λπ. και τώρα ξέρουμε πού είναι. Τέλος πάντων.
Εύχομαι κι ελπίζω η εφημερίδα να υπάρχει όταν θα τη γράφουν και θα τη διαβάζουν κάποιοι που δεν γεννήθηκαν ακόμη.
Ντινος Μελαχρις – Αγρίνιο