Κύριε διευθυντά
Στις 13 Απριλίου 2013 υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της άνανδρης και δολοφονικής βομβιστικής επίθεσης που έλαβε χώρα στη γραμμή του τερματισμού του Μαραθωνίου της Βοστώνης, καθώς το διάστημα εκείνο διέμενα στην πρωτεύουσα της Μασαχουσέτης, κάνοντας μέρος της ειδικότητάς του στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Tufts. Tότε βρισκόμουν μόλις δύο τετράγωνα από το σημείο της τραγωδίας. Στη σκέψη μου κρατώ πάντοτε τα τρία θύματα του τρομοκρατικού αυτού χτυπήματος, καθώς και τις δεκάδες των τραυματιών που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί από εμένα. Η τρομοκρατία, από τους αδερφούς Τσερνάγεφ στον ISIS και από τη Βοστώνη στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, δεν θα νικήσει. Γιατί, όπως είχα γράψει και τότε, σε ανοικτή μου επιστολή από τη Βοστώνη, η γόνιμη πολυπολιτισμική σύνθεση, εκπεφρασμένη ως η ύψιστη αρετή της δημοκρατίας, στο τέλος θριαμβεύει πάνω στη βαρβαρότητα, στην επιθετικότητα και στη μισαλλοδοξία, και ο Φειδιππίδης, αυτό το προαιώνιο παράδειγμα αντοχής (ψυχολογικό μέγεθος που από εκείνες τις ημέρες, στη Μασαχουσέτη, γεμίζει τα στόματα των Βοστωνέζων ως resilience), θα καταφέρνει –διαχρονικά– να φτάνει στη γραμμή του τερματισμού, μεταφέροντας το νικηφόρο μήνυμα της επικράτησης απέναντι στις ορδές της κάθε βάρβαρα επιχειρούμενης κατάκτησης. Είτε αυτή μετέρχεται στρατιωτικών, πολεμικών, τρομοκρατικών, οικονομικών ή ηθικών μέσων. Γιατί αυτό που θέλανε να πετύχουν οι αδερφοί Τσερνάγεφ ήταν η επικράτηση της τυφλής δαιμονοποίησης και της κυριαρχίας της απροσδιόριστης απειλής ενάντια στην πρόοδο, στην ισότητα και στην ατομική και συλλογική προκοπή. Γι’ αυτό αφαίρεσαν και απείλησαν ζωές αθώων, ανάμεσά τους και τη δική μου. Αλλά τελικώς «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ».
Χριστος Χ. Λιαπης MD, MSc, PhD – Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών