Κύριε διευθυντά
Η στρατολόγηση της ατελείωτης χορείας των «σοφών» προθύμων, και ο επί μήνες βασανιστικός λιβανωτός για τον ρόλο, την επάρκεια, την ποιότητα, την πολιτιστική προσφορά και τις λοιπές «χάρες» της ΕΡΤ, όχι μόνο με κούρασαν, αλλά εξήντλησαν και τα τελευταία αποθέματα της υπομονής και της ανοχής μου. Κάποιες μάλιστα από τις μεγαλοστομίες που ακούγονται εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να τις αντιπαρέλθω.
Πολύ συχνά λοιπόν, όλο αυτό το παρατεταμένο διάστημα που η ΕΡΤ γιορτάζει τα πενήντα χρόνια της, οι αυτόκλητοι υμνητές, εκτός όλων των άλλων κολακευτικών σχολίων (ψεγάδι δεν βρέθηκε ποτέ), μας βεβαιώνουν ότι η ΕΡΤ και το προσωπικό της παράγουν πολιτισμό.
Προσοχή, αγαπητοί μου! Η παρουσίαση νέων, πολιτιστικής υφής, εγχειρημάτων ή και καθιερωμένων έργων δεν συνιστά παραγωγήν πολιτισμού. Παραγωγοί πολιτισμού είναι οι εμπνευσμένοι δημιουργοί των έργων αυτών (συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, γλύπτες, κατασκευαστές, μουσικοί κ.λπ.) και όχι η ΕΡΤ και το προσωπικό της, που μόνο τον ρόλο του διακινητού νομιμοποιούνται να διεκδικήσουν. Χρέος της ΕΡΤ είναι η προσεκτική επιλογή του πολιτιστικού προϊόντος που προωθεί από το βήμα της, με αδιαπραγμάτευτο βέβαια στόχο, όχι την ικανοποίηση των προτιμήσεων των τηλεθεατών της αλλά την προαγωγή του επιπέδου τους.
Αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ρόλος της ΕΡΤ, και είναι και πολύ σοβαρός και πολύ δύσκολος. Ειδικότερα για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ (τεχνικούς, δημοσιογράφους κ.λπ.) θεωρώ ότι η ευσυνείδητη και αντικειμενική διεκπεραίωση των επαγγελματικών τους καθηκόντων είναι υψηλότατος στόχος και δεν έχουν ανάγκη ρόλων και τίτλων που δεν τους ανήκουν.
Π. Ροζης – Μαρούσι
Η διακυβέρνηση επί ημερών Ν.Δ.
Κύριε διευθυντά
Θεωρώ πως ο έγκριτος καθηγητής και αρθρογράφος σας κ. Στάθης Καλύβας, με το άρθρο «Τι πρέπει να κάνει η Ν.Δ.» («Καθημερινή» 7-8 Μαΐου) διαπράττει ένα διπλό λάθος. Πρώτα-πρώτα γιατί υποβαθμίζει την αξία της διακυβέρνησης της περιόδου 1990-93, ενώ καταλογίζει έλλειψη «σθένους» και στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη, ο οποίος υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή του ένας γενναίος άνθρωπος και τολμηρός πολιτικός που «μπήκε στη φωτιά», εκεί που άλλοι πολιτικοί δίσταζαν ή οπισθοχωρούσαν. Συγκεκριμένα, ο τότε πρωθυπουργός εφάρμοσε έναν ισορροπημένο φιλελευθερισμό και υιοθέτησε γενναία μέτρα για την οικονομία, παρά το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διατηρούσε ήταν ισχνή. Κυρίως επιδίωξε να τιθασεύσει τα δημόσια ελλείμματα και να ελέγξει το δημόσιο χρέος, ενώ παράλληλα προώθησε και μια πολιτική διαρθρωτικών αλλαγών. Συνάντησε, ωστόσο, λυσσώδη αντίδραση από τα συνδικάτα, λόγω του ευρέος προγράμματος αποκρατικοποιήσεων που υλοποιούσε. Πάντως, ήταν η πρώτη φορά που έγινε φανερή προσπάθεια αλλαγής πλεύσης στην οικονομία. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη διακόπηκε βιαίως, λόγω της πτώσης της κυβέρνησής του εκ των έσω, εξαιτίας του «Σκοπιανού».
Aδικη επίσης κριτική ασκεί ο αρθρογράφος σας και για την περίοδο διακυβερνήσεως της Ν.Δ. (2004-2009) επιχειρώντας να αποδώσει την ευθύνη για τη βαθύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο κόσμος μέχρι σήμερα στη Ν.Δ. Χρησιμοποιεί μάλιστα ιδιαίτερα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Η αλήθεια, ωστόσο, για την περίοδο εκείνη έχει ως εξής: Η κυβέρνηση Καραμανλή (2004-2009) εφάρμοσε μια πολιτική κεϊνσιανισμού, με ιδιαίτερο βάρος στα έργα υποδομής. Με αρχιτέκτονα τον υπουργό Δημοσίων Εργων Γ. Σουφλιά προωθήθηκαν μεγάλα έργα, κυριότερα των οποίων ήταν το κτηματολόγιο, οι κεντρικοί οδικοί άξονες της χώρας, η επέκταση του τραμ, του μετρό και των σιδηροδρομικών γραμμών, το Μουσείο της Ακρόπολης και πολλά σωφρονιστικά καταστήματα. Συγχρόνως υπεγράφησαν σημαντικές για την Ελλάδα διεθνείς συμβάσεις, όπως με την κινεζική COSCO και τη γερμανική Deutsche Telecom για τον ΟΤΕ. Με την πολιτική εκείνη το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε από το 10,5% το 2004 στο 7,7% το 2008, ενώ μεταξύ 2004 και 2008 δημιουργήθηκαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας. Επίσης, ο μέσος πληθωρισμός ήταν στο 3,3% και οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονταν κατά 1,7% τον χρόνο. Αλλά και όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις, ο πρώην πρωθυπουργός σε αγαστή συνεργασία με την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη είχε επιβάλει μιαν ανεξάρτητη εθνική πολιτική και έλαβε κρίσιμες αποφάσεις σε πολλά ευαίσθητα ελληνικά ζητήματα, όπως π.χ. η στάση απέναντι στο Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν και βέβαια με το «βέτο» στην είσοδο των Σκοπίων στο NATO κ.λπ. Είναι αλήθεια πως η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 (ισοδύναμη και μεγαλύτερη της μεγάλης ύφεσης του ’29) επίσπευσε, αλλά όμως δεν γέννησε τις εσωτερικές αντιφάσεις του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος το οποίο διαχρονικά εναντιώνεται σε κάθε μεταρρύθμιση και αρνείται να θεσμοθετήσει αποτελεσματικούς θεσμούς που θα μπορούσαν να κατευνάσουν ακόμα και διεθνείς οικονομικοκοινωνικές κρίσεις.
Η θλιβερή αυτή διαπίστωση επαναβεβαιώθηκε το 2009, όταν ο Κ. Καραμαλής καλούσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε εθνική συνεννόηση ώστε να ληφθούν μέτρα και να γίνουν μεταρρυθμίσεις, με τον Γ. Παπανδρέου να απαντά με το μνημειώδες «λεφτά υπάρχουν», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πάγια βρισκόταν στην «αντίσταση».
Σωτηρης Χατζηγακης
Ταφόπλακα ο κρατισμός
Κύριε διευθυντά
Η ιδιωτική πρωτοβουλία στη χώρα μας συκοφαντείται συστηματικά. Εμπορευόμενος –ελεύθερος επαγγελματίας είσαι, άρα είσαι κλέφτης, απατεώνας, αιματοπότης του λαού. Μόνο όσοι ξεφεύγουν στην ξενιτιά προκόβουν – παράδειγμα, οι μεγάλοι ευεργέτες της χώρας μας. Χωρίς αμφιβολία, είμαστε η χώρα του παραδόξου και του κωμικοτραγικού. Και είναι πράγματι παράδοξο και εξωφρενικό, διότι είμαστε ένας έξυπνος λαός που μπορούμε να αναπτύξουμε την οικονομία μας σε ευρωπαϊκά επίπεδα. Εντούτοις οι Eλληνες μέσα στην ίδια μας την πατρίδα ζούμε διαρκώς στην οικονομική στασιμότητα, στην υπανάπτυξη και στον οικονομικό και πνευματικό μαρασμό. Τα έργα μας θαρρείς αντιπαραγωγικά, αντιαναπτυξιακά. Προγραμματισμοί κοντόφθαλμοι, δειλές και άτολμες οικονομικές προοπτικές. Και το περίεργο, όσοι ξεφεύγουν στην ξενιτιά ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους, προκόβουν και μεγαλουργούν. Αναφέρω «από τα παλιά» μερικά παραδείγματα για του λόγου το αληθές. Oλοι οι μεγάλοι ευεργέτες, Τοσίτσας, Αβέρωφ, Σίνας, Χατζηκώνστας, Ζάππας, και πάρα πολλοί άλλοι. Φτωχόπαιδα έφυγαν από τα χωριά τους και έγιναν μεγιστάνες του πλούτου σε ξένες πατρίδες και απέκτησαν τη δυνατότητα να μπορούν να βοηθήσουν την πατρίδα τους. Και το έπραξαν επάξια ανεγείροντας ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στάδια, μουσεία, φιλανθρωπικά και άλλα ευαγή ιδρύματα όπως ορφανοτροφεία κ.λπ., αναβαθμίζοντας έτσι με την ιδιωτική πρωτοβουλία και την οικονομική τους στήριξη την πατρίδα μας. Αντίθετα, το κράτος λειτουργεί με τους χιλιάδες αργόσχολους μανδαρίνους, άτομα που ήταν αδύνατον να προκόψουν και να επιβιώσουν στον ιδιωτικό τομέα, παρά μόνο ως υπάλληλοι στο Δημόσιο. Η ιδιωτική πρωτοβουλία συκοφαντήθηκε, σπιλώθηκε, διαπομπεύτηκε και εξακολουθεί μέχρι και τις μέρες μας να σπιλώνεται. Γιατί να ριχτεί ο νέος στον δύσκολο δρόμο τού ανταγωνισμού και της ευγενούς άμιλλας στην κονίστρα της ζωής; Εύκολη λύση η δημοσιοϋπαλληλία. Το κράτος ο πλέον ασφαλής και αξιόπιστος εργοδότης και βέβαια το καθεστώς αυτό βόλευε πάντα τους πολιτικούς μας. Κάθε διορισμός και μια σίγουρη ψήφος. Και παραφούσκωνε το κράτος και πληρώνει ο δύσμοιρος Eλληνας πολίτης τη γαλαντομία και την κουβαρντοσύνη των πολιτικών μας. Η δημοσιοϋπαλληλία με τον καιρό και με την ανοχή των πολιτικών γιγαντώθηκε, απέκτησε ισχύ, έγινε εξουσιαστική δύναμη, που δυναστεύει και πατρονάρει σήμερα και τα ίδια τα αφεντικά που την εξέθρεψαν. Ο κρατισμός στην Ελλάδα –αιτία πολλών κακών– οδηγεί τη χώρα στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στη μιζέρια και αναγκάζει χιλιάδες πανέξυπνα Ελληνόπουλα να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς. Βέβαια, αυτό το γνωρίζουν όλοι, άλλα κανείς δεν τολμά να το πει ξεκάθαρα, ότι τον κρατισμό τον εκτρέφει και τον συντηρεί –ακόμα– μια δράκα συνδικαλιστών της δημόσιας διοίκησης που συνεπικουρείται δυστυχώς και από κάποιους πολιτικούς μας.
Σωτηρης Γλυκος – Χαμηλοσυνταξιούχος