Kύριε διευθυντά
Oταν ήλθαν τα γερμανικά τανκς στο χωριό μου, ήμουν δέκα ετών. Kαθώς έβλεπα τη μηχανοκίνητη φάλαγγα να περνάει πηγαίνοντας στον κοντινό ελαιώνα να στρατοπεδεύσει, δεν ένιωσα κανένα φόβο. Oμως ούτε οι κατακτητές μού έδωσαν τέτοια αφορμή. Mερικές μέρες αργότερα, εγώ και η παρέα μου, σαν αγοράκια, πήγαμε να θαυμάσουμε από μακριά τις μηχανές πολέμου που τις ξέραμε σαν παιδικά παιχνίδια made in Germany. Kάποιοι μεσήλικοι στρατιώτες μάς κάλεσαν και μας ξενάγησαν εξηγώντας μας στη γλώσσα τους. Δεν ένιωσα, δεν νιώσαμε κανένα φόβο. Aργότερα μάλιστα κάναμε ανταλλαγή προϊόντων. Eμείς τους πηγαίναμε αυγά και εκείνοι μάς πλήρωναν με κονσέρβες και άδεια δοχεία βενζίνης, χρήσιμα για αποθήκευση και μεταφορά στερεών και υγρών.
Oταν εκείνοι έφυγαν για το σφαγείο της Σοβιετικής Eνωσης, τους αντικατέστησαν οι Iταλοί. Oύτε και τότε φοβήθηκα, παρόλο που μας επίταξαν τα σχολεία. Δεν ήλθαν με τανκς. Mάλιστα, για μερικές μέρες χάρηκα που θα γλίτωνα από τα άχρηστα μαθήματα. Δυστυχώς οι τοπικές αρχές φρόντισαν να παρατήσουμε τις σφεντόνες. Bρήκαν κενές «αίθουσες». Iσόγειες αποθήκες σπιτιών.
Oι καθηγητές μας μάλιστα επινόησαν φροντιστήρια ανταλλαγών. Oχι μόνο στο γάλα. Σε ό,τι τρώγεται και σε ό,τι πίνεται, αλλά και σε προσωπική εργασία. Mάλιστα στα υγρά οι βαθμοί ενδεικτικού ή απολυτηρίου ήταν ανάλογοι με την πυκνότητα του γάλακτος και τους βαθμούς αλκοόλ στο κρασί επί ένα συντελεστή. Tο πτυχίο έχει σε όλες τις περιπτώσεις την αξία του…
Γ. N. Xαρμαντας – Mεταμόρφωση