Κύριε διευθυντά
Δεν νομίζω πως υπήρξε αναγνώστης του άρθρου σας «Οι χούλιγκαν της ασχήμιας», ο οποίος να μην κούνησε για πολλοστή φορά το κεφάλι του με θλίψη αλλά και οργή για τα χάλια στα οποία έχουν φέρει την Αθήνα τα παιδιά οικογενειών τουλάχιστον ανοικοκύρευτων.
Γιατί άραγε η «βομβαρδιζόμενη» από σπρέι πόλη μας να είναι αναγκασμένη να κρύβεται στο καταφύγιο του μετρό για να δείξει ένα ευρωπαϊκό πρόσωπο;Από κάπου, λοιπόν, πρέπει να ξεκινήσουμε το συμμάζεμα. Oσο και αν ψάξω δεν βρίσκω καλύτερη να ηγηθεί μιας τέτοιας σταυροφορίας από την εκλεκτή αρθογράφο κ. Ελένη Μπίστικα (Σωτηρία Πολυκατοικιών λ. Αλεξάνδρας) Σημ.: Ο εντός παρενθέσεως χαρακτηρισμός δικός της, δικαίως. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τις περίφημες πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η κ. Μπίστικα κινείται και ανήκει σε ευρύ κύκλο πολιτιστικής ελίτ αυτής της πόλης, κύκλο ο οποίος περιλαμβάνει και συμπολίτες μας οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και εύποροι, σε σημείο που να είναι και οι πρώτοι που θα μπορούσαν να δώσουν το καλό παράδειγμα. Αν, τώρα, ο λόγος της ερειπιώδους εμφάνισης δεν είναι άλλος από το να μας θυμίζει την καταστροφή της Σμύρνης, τότε ζητώ συγγνώμη για τα όσα έγραψα.
Πανος Δοβας – Αθήνα