Κύριε διευθυντά
Ο κ. υπουργός Παιδείας, αντικρούοντας την κριτική των μελών της Βουλής των Εφήβων, ανακοίνωσε στους μαθητές του λυκείου, βασιζόμενος αποκλειστικά στην «αυθεντία» που του παρέχει η θέση του και όχι oι επιστημονικές του γνώσεις, ότι τα αρχαία ελληνικά, δήθεν, δεν είναι «ζωντανή γλώσσα» και, επομένως, είναι ανάξια διδασκαλίας.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Οι σύνθετες λέξεις που όλοι χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας έχουν ως βάση την πανάρχαια ελληνική γλώσσα. Κανείς μας, π.χ., δεν λέει την πέτρα με το ομηρικό της όνομα «λας», όλοι όμως αναφερόμαστε στο λατομείο όταν θέλουμε να την αγοράσουμε σε μεγάλες ποσότητες. Η φράση «όρος» ασφαλώς και δεν είναι η καθημερινότητά μας, καθημερινά όμως αναφερόμαστε στην οροσειρά ή στην ορειβασία, ενώ ουδείς, φαντάζομαι ούτε και ο κ. Φίλης, θα αποκαλούσε τους ορειβάτες «βουνοβάτες». Δεν λέμε την πόρτα θύρα, όλοι όμως μιλάμε για θυρωρό, θυροκόλληση ή θυροτηλέφωνο. Πάμε στον οφθαλμίατρο και όχι στον «ματίατρο», οι γυναίκες έχουν ωορρηξία και όχι αυγορηξία, και οι κότες μεγαλώνουν στο ορνιθοτροφείο και όχι στο «κοτοτροφείο». Η αρχαία ναυς μπορεί μεν να έγινε στην καθημερινότητά μας πλοίο ή καράβι, ή ακόμα και βαπόρι, όμως εξακολουθεί να κατασκευάζεται στο ναυπηγείο, σε αυτό υπηρετούν ναυτικοί, εμείς για να το χρησιμοποιήσουμε πληρώνουμε ναύλο, ενώ και οι Αμερικανοί κάνουν λόγο για U.S. Navy. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι ο κ. υπουργός, σαν τον «μικρό ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη, ατενίζοντας μία νύκτα με φεγγάρι το πέλαγος, όπου «ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις, που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια», αντιληφθεί την αυταπάτη του και «ανακρούσει πρύμναν» ή, εφ’ όσον πιστεύει ότι η φράση αυτή ανήκει σε μια νεκρή γλώσσα, ας στρέψει έστω το πλοίο σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που τώρα το οδηγεί.
Αναστασιος Κ. Κοκκονος – Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Σπάρτη