Κύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο του κ. Σταύρου Τζίμα (27-8-16) «Η “oδύσσεια” ενός σχολείου» και δεν μπόρεσα να πιστέψω αυτά που διάβαζα. Για τον Θεό βρε παιδιά! Ο Δήμος του Μονάχου έδωσε στην εκεί ελληνική παροικία οικόπεδο για να χτίσουν ελληνικό σχολείο και για 14 ολόκληρα χρόνια περιμένουν από το ελληνικό κράτος να τους χρηματοδοτήσει για την ανέγερση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα; Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι η πλειονότητα των πολιτικών που διοικούν τη χώρα μας ενδιαφέρονται περισσότερο για τα ατομικά τους συμφέροντα παρά για την πατρίδα; Γιατί λοιπόν περιμένουν και ζητούν από το ελληνικό κράτος «να σταθεί αντάξιο των περιστάσεων» κατά τον Πρωτοπρεσβύτερο κ. Απόστολο Μαλαμούση και δεν παίρνουν την πρωτοβουλία να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι την ανέγερση του σχολείου; Ετσι τουλάχιστον θα μπορούν να πουν ότι κάτι έκαναν και αυτοί για τα παιδιά τους.
Οικονομικά δεν έχω σπουδάσει, ούτε λογιστική ούτε καν τελείωσα το γυμνάσιο στην Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας όμως κοινή λογική και απλή αριθμητική, λέω: Εάν από τους 28.000 Ελληνες έδιναν ένα ευρώ ο καθένας την εβδομάδα, μια πενταμελής οικογένεια πέντε ευρώ την εβδομάδα, –σπουδαία τα λάχανα– 28.000×1Χ52= 1.456.000 ευρώ σε ένα χρόνο. Και εάν το έκαναν αυτό για τα τελευταία 14 χρόνια, τα χρήματα υπερβαίνουν τα είκοσι εκατομμύρια. Πόσα σχολεία θα μπορούσαν να χτιστούν; Διαφωνεί κανείς;
Βασιλης Βαλταδωρος – Μίτσιγκαν ΗΠA