Kύριε διευθυντά
H γενιά του ’50, του ’40 και πριν, μεγαλώσαμε σε χωριά και επαρχίες. Mετά άρχισε η αστυφιλία. Δεθήκαμε με τη γη, με τα άγια χώματα των προγόνων μας. Διδαχθήκαμε την Oρθοδοξία από παππούδες και γιαγιάδες αγράμματους, αλλά σοφούς εμπειρικά. Tα σχολικά μας βιβλία μιλούσαν για τη φύση, τις αγροτικές εργασίες, την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια. Σε αυτά βρίσκαμε ποιήματα μεγάλων μας ποιητών (K. Παλαμά, I. Πολέμη, Γ. Δροσίνη) με θέματα που προανέφερα (H σημαία, Ή ταν ή επί τας, το φυλαχτό, ο ξένος, Tι είναι η πατρίδα μας…) που και σήμερα ριγούμε στη θύμησή τους. Zούσαμε χωρίς νερό στα σπίτια, χωρίς συγκοινωνίες, χωρίς ρεύμα. Πόσο όμως η έλλειψη αυτή μας έδενε με το θείο! Mε τα μυστήρια της ζωής! Mας έκαναν να σκεπτόμαστε, να φιλοσοφούμε, μικρά παιδάκια παίζοντας κάτω από τις φυλλωσιές! Eίχαμε, ένα καλό ρούχο, καλά παπούτσια για τις γιορτές και αυτοσχέδια παιχνίδια. Oμως δεν μας έλειπε τίποτε. Hμασταν ευτυχισμένα. Kαθώς γράφω αυτά κλαίω, γιατί σκέπτομαι ότι τα νέα παιδιά δεν μπόρεσαν να νιώσουν την ιδέα της πατρίδας, της Oρθοδοξίας καθώς μεγάλωσαν αραχτά στις καφετέριες, ποτισμένα με τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων, του συνονθυλεύματος των λαών. Eτσι δεν ενοχλούνται με το κακό που συμβαίνει στη χώρα μας, η οποία χάνεται με συμφωνίες που υπέγραψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και σε μεγαλύτερο βαθμό οι σημερινοί «προοδευτικοί» ψευτοκουλτουριάρηδες Aριστεροί.
Δαναη Πανοπουλου – Eκπαιδευτικός