Κύριε διευθυντά
Διάβασα απνευστί τη συγκλονιστική μαρτυρία του τελευταίου στρατοπεδάρχου της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) το 1974, ταξιάρχου εν αποστρατεία Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου. Αυθορμήτως, τρεις έννοιες προέβαλαν με τη συμπλήρωση της αναγνώσεως του βιβλίου. Σεμνότης ανυπόκριτη του αυθεντικού μαχητού της πρώτης γραμμής. Θαυμασμός για τον ηρωισμό των παιδιών που έβαλαν τα σώματά τους ανάχωμα για να σταματήσουν τον βάρβαρο εισβολέα. Ντροπή για την ατιμώρητη προδοσία εκείνων των ημερών αλλά και συνειδητό καταχώνιασμα των καλών κι αγαθών.
Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται τον δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό και τις εκπομπές από τον σταθμό της ΥΕΝΕΔ. Τον Ιούνιο του 1975, μου επρότεινε να συμμετάσχω σε εκπομπή για την 1η επέτειο της εισβολής και είχαμε μία προκαταρκτική ενημερωτική συνάντηση. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, του εξέφρασα την επιθυμία να μιλήσω για τη μεγαλειώδη μάχη και θυσία των Ελδυκαρίων που έτυχε να γνωρίζω.
Η πρώτη του αντίδραση ήταν ότι η αναφορά στην ΕΛΔΥΚ αποτελεί απαγορευμένο θέμα διότι ήταν ταυτισμένη με το πραξικόπημα. Οταν του κατέστησα σαφές ότι δεν με ενδιέφερε να πω κάτι άλλο, προς τιμήν του, ανέλαβε την πρωτοβουλία και τον κίνδυνο να δυσαρεστήσει υψηλά ιστάμενους και μετέδωσε χωρίς την παραμικρή περικοπή όσα συζητήσαμε. Σε μεταγενέστερες συζητήσεις μας (ήταν λάτρης της Ιστορίας), μου είπε ότι προέβαλε εκείνη την εκπομπή κατ’ επανάληψιν λόγω αιτήματος του κόσμου και ήταν περήφανος που ήταν η πρώτη φορά που τολμούσε κάποιος σε κρατικό κανάλι να αναδείξει αυτό το κρυμμένο διαμάντι της ελληνικής Ιστορίας.
Ο τιμημένος στρατηγός-πατέρας τόσων ηρώων σίγουρα καταλαβαίνει γιατί είχε τότε τη συμπεριφορά που του επεφυλάχθη από τους μαχητές των γραφείων…
Δρ Νικος Ερρ. Ιωαννου – Καρδιολόγος