Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται για την προσευχή στα σχολεία. Προτείνω μία λύση που εφάρμοσα κατά τη θητεία μου ως διευθυντής Γυμνασίου από τη δεκαετία του 1970. Πρόσεξα πως την ώρα της προσευχής, εκτός από τη «βαβούρα» πεντακοσίων και πλέον ατόμων στην αυλή, μερικοί μαθητές του Λυκείου (που «συγκατοικούσαμε») ακουμπισμένοι στον μαντρότοιχο κάπνιζαν αρειμανίως, ενώ αρκετοί καθηγητές «κατέφθαναν» όταν οι μαθητές βρίσκονταν ήδη στις τάξεις. Είπα στους μαθητές του Γυμνασίου να μπαίνουν στις αίθουσες μόλις σημάνει το κουδούνι, χωρίς παράταξη στην αυλή, και οι καθηγητές να προηγούνται για να μη δημιουγείται οχλαγωγία. Στις αίθουσες οι μαθητές (25-30), παρόντος του καθηγητή, έκαναν προσευχή «ήσυχα, ήρεμα και σεμνά». Αν ο διδάσκων καθυστερούσε, έμπαινα στην αίθουσα, έκανα προσευχή, και όταν ερχόταν, ζητούσα συγγνώμη «διότι παρενέβην στα καθήκοντά του», γιατί τα παιδιά ατακτούσαν κατά την απουσία του. Εκτοτε ήταν πάντα στην ώρα τους. Για όσους απορούσαν για την «παραβίαση» της εγκυκλίου του υπουργείου «για ομαδική προσευχή κ.λπ.», είχα πρόχειρη την απάντηση:
«Και όταν προσεύχη, ουκ έση ώσπερ οι υποκριταί, ότι φιλούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχεσθαι, όπως αν φανώσι τοις ανθρώποις. Αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι τον μισθόν αυτών. Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου (σ.σ.: το απόμερο δωμάτιο) και κλείσας την θύραν σου πρόσευξε τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ. Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε (σ.σ.: βαττολογώ – φλυαρώ) ώσπερ οι εθνικοί. Δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται».
Βεβαίως, υπάρχει και ο ψαλμός «εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν…», αλλά ο λόγος του Κυρίου είναι μείζων του ψαλμού, ο οποίος απευθύνεται σε άλλα ακροατήρια, άλλων εποχών.
Οσον αφορά τους όρκους και κατάρες της μορφής… «παρακαλώ τον Εσταυρωμένο Χριστό να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν υπογράψει τέτοιο διάταγμα», μου θυμίζουν το «ανάθεμα» του Ελ. Βενιζέλου.
Θα προτιμούσα τη σοφία των κειμένων: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» Ματθ. ε΄ 9, & «νυνί δε (τώρα) μένει, πίστις ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη» Κρ. Α΄ ιγ΄ 13.
Αυτά ας έχουμε υπόψη μας όλοι: λαϊκοί, άρχοντες και… μητροπολίτες!
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος – Μαθηματικός, τ. γυμνασιάρχης