Κύριε διευθυντά
Με μεγάλη καθυστέρηση –ποτέ δεν είναι αργά– αλλά με πολύ ενδιαφέρον διάβασα το άρθρο της κ. Γιώτας Συκκά με τίτλο: «Πολιτισμός στον αστερισμό του Ταύρου» (13.07.2014), που αναφέρεται στο Ιστορικό Αρχείο του ΠΙΟΠ.
Στο εκτεταμένο άρθρο ορθώς αναδεικνύεται η σπουδαιότητα της ύπαρξης αυτού του αρχείου για την οικονομική και κοινωνική ιστορία της χώρας μας. Χάρηκα ιδιαίτερα που το αρχείο εκσυγχρονίστηκε και εμπλουτίστηκε, όπως αναφέρεται στον υπότιτλο, όπως επίσης και για τις δηλώσεις της προέδρου του ΠΙΟΠ, Σοφίας Στάικου, για την πρόθεσή της να δημιουργηθεί εκεί «ένας νέος πόλος πολιτισμού».
Ωστόσο, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση που τόσο η συντάκτρια του άρθρου, όσο και κυρίως η κ. πρόεδρος δεν βρήκαν μια λέξη (αριθμητικά 1), να αναφερθούν στην Ιστορία της δημιουργίας αυτού του αρχείου, αφού το όλο δημοσίευμα δίνει την εντύπωση ότι αυτό οφείλει την ύπαρξή του στο ΠΙΟΠ.
Δεν υπήρξε ούτε μια μικρή αναφορά στο γεγονός ότι το Ιστορικό Αρχείο ιδρύθηκε το 1984 με πρωτοβουλία του τότε διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας, Βασίλη Καφίρη, σε μια εποχή που η συλλογική συνείδηση αναφορικά με τη σπουδαιότητα των αρχείων ήταν ανύπαρκτη. Καμία λέξη για το γεγονός ότι το μεγάλο μέρος του αρχειακού υλικού συγκεντρώθηκε στο πέρασμα πολλών χρόνων με οδυνηρές προσπάθειες κατά των προκαταλήψεων που επικρατούσαν και ότι ακόμη κι αυτό το ίδιο κτίριο διασώθηκε μέσα από την ύπαρξη του Ιστορικού Αρχείου της Αγροτικής Τράπεζας κόντρα σε μεγάλες αντιξοότητες που αντιμετώπιζε.
Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να θυμίσω αυτονόητους κανόνες δεοντολογίας και καλής κοινωνικής συμπεριφοράς σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι ταγοί θεσμών και παραδόσεων. Και μια τελευταία υπόμνηση:
Στην Ιστοριογραφία δεν στηλιτεύουμε μόνον τις παραποιήσεις και πλαστογραφήσεις, αλλά και τις αποσιωπήσεις της, που τελικά είναι εξίσου διαβρωτικές για την ιστορική συνείδηση μιας κοινωνίας.
Δρ Κων/νος Λουλος – Τέως προϊστάμενος Ιστορικού Αρχείου ΑΤΕ, Τέως επικ. καθ. Σύγχρονης Ελληνικής & Ευρωπαϊκής Ιστορίας Τμ. ΕΜΜΕ/ ΕΚΠΑ
Παράπονα για την Ακρόπολη
Κύριε διευθυντά
Στις 19/12/2014 αποφάσαμε με τρεις ανιψιές μου που ζουν μόνιμα στη Νέα Υόρκη να επισκεφτούμε την Ακρόπολη Αθηνών.
Τα κορίτσια ήλθαν στην Ελλάδα για τρεις ημέρες και ο χρόνος τους ήταν πολύ περιορισμένος.
Εμαθαν από το Internet ότι το τελευταίο εισιτήριο το έκοβαν στις 4.30 μ.μ. και ο χώρος της Ακρόπολης έκλεινε στις 5.
Φθάσαμε τρέχοντας στις 4 παρά πέντε και κόψαμε εισιτήρια σε μια αγέλαστη ταμία, η οποία δεν δεχόταν ούτε τις ηλεκτρονικές φοιτητικές ταυτότητες των κοριτσιών ούτε τη δική μου παλιά, της δεκαετίας του ’70, ξεναγική ταυτότητα.
Ανεβήκαμε στα Προπύλαια και προχωρήσαμε προς τον Παρθενώνα κατά τις 4.30 μ.μ., οπότε εμφανίστηκαν φωνάζοντας δυο-τρεις γυναίκες (φύλακες, ξεναγοί) και με πολύ άσχημο τρόπο μάς είπαν να προχωρήσουμε προς την έξοδο και δεν επιτρεπόταν να συνεχίσουμε την επίσκεψή μας. Τους εξήγησα ότι τα κορίτσια είχαν έρθει από τη Ν. Υόρκη να θαυμάσουν τον Παρθενώνα και σε λίγο θα έφευγαν. Δυστυχώς, εκείνες δεν πτοήθηκαν και, μιλώντας αγριεμένα, προσπαθούσαν να οδηγήσουν φωνάζοντας τον κόσμο προς την έξοδο, θυμίζοντας βοσκό που με τη βίτσα του οδηγεί τα πρόβατα στο μαντρί.
Μάλιστα, η μία (έχω τη φωτογραφία της στη διάθεσή σας), ευτραφής ξανθιά, ύψωσε το χέρι της κραδαίνοντας τη συσκευή της ενδοσυνεννόησης απειλητικά προς τα κορίτσια σαν να ήταν έτοιμη να χειροδικήσει εναντίον τους. Ολα αυτά επειδή της είπα ελληνικά ότι η Ακρόπολη κλείνει στις 5 και όχι στις 4.30 και δεν είναι αυτή εικόνα πολιτισμού που δείχνουμε στους ξένους.
Πράγματι, στην Ακρόπολη των Αθηνών δείχνουμε μια εικόνα του πολιτισμού μας που δεν συνάδει με τις αρχές της φιλοξενίας μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω παράπονα για τη συμπεριφορά του προσωπικού της Ακρόπολης ειδικά. Σε όλα τα άλλα μνημεία μας η αντιμετώπιση είναι άψογη. Και όμως, η Ακρόπολη των Αθηνών είναι κατεξοχήν το πιο επισκέψιμο μνημείο στην Ελλάδα και η εικόνα που δείχνουμε εκεί έχει μεγάλη βαρύτητα για τους ξένους επισκέπτες.
Μαρια Μουριαδου
Τα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας
Κύριε διευθυντά
Με το θάρρος του επί πολλές δεκαετίες αναγνώστη της «Κ», επιτρέψτε μου να σας απασχολήσω για ένα πολύ σοβαρό κατά την άποψή μου ζήτημα, του οποίου η λύσις δεν εμπίπτει αποκλειστικά στις δυνατότητές σας, αλλά η κατά το παρελθόν αντιμετώπισίς του και από εσάς με πείθει ότι μπορείτε να ασκήσετε κρίσιμη και αποφασιστική παρέμβαση επηρεασμού των αρμοδίων φορέων. Και μπαίνω αμέσως στο θέμα:
Σας παρακαλώ να περάσετε αυτές τις ημέρες έξω από τις προσφυγικές πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εγώ επειδή είμαι γείτονας τις βλέπω κάθε μέρα και ντρέπομαι. Διότι δεν δέχομαι ότι υπηρετεί τον πολιτισμό η διατήρηση «μνημείων» εθνικής και κοινωνικής συμφοράς. Και την αντίληψή μου αυτή ενισχύει η εικόνα με τις τρύπες από τους πολυβολισμούς των Δεκεμβριανών του 1944, που ακόμη σώζονται στην πρόσοψη της πρώτης επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας πολυκατοικίας, για να ξανάρχονται στα αυτιά και στα μάτια μας όσα εμείς της κάποιας ηλικίας εζήσαμε τότε, που εσείς μόνο από αφηγήσεις γνωρίζετε. Τι λοιπόν από τα δύο θέλουμε να θυμόμαστε, βλέποντας αυτήν την πολυκατοικία; Την καταστροφή της Σμύρνης ή τον Εμφύλιο;
Εάν εσείς και όσοι συμφωνούν μαζί σας υποστηρίζετε ότι υπάρχει λόγος να διατηρηθεί η μνήμη των γεγονότων που επέβαλαν την ανέγερση αυτών των πολυκατοικιών, ο σκοπός αυτός εξυπηρετείται με τη διατήρηση των δύο πολυκατοικιών στο βάθος της περιοχής και δεν αποσβαίνεται με την κατεδάφιση των μπροστινών, που για την ανάπλαση που έχει προγραμματίσει ο Δήμος Αθηναίων, με την κατάργηση του απέναντι γηπέδου του Παναθηναϊκού, θα ανασάνει μια γειτονιά που άλλοτε ήταν τόπος για τους πεζοπόρους εκδρομείς («στον ΘΩΝ») και σήμερα πολυάνθρωπο και πολυσύχναστο κέντρο της Αθήνας.
Η επί τρία και πλέον χρόνια διατήρηση κενής της «μπροστινής» πολυκατοικίας, που οφείλετο εις την προεργασίαν της ανάπλασης, κρίθηκε ήδη ως εγκατάλειψη, με συνέπεια σήμερα να βλέπουμε κάθε ημέρα και από έναν εξώστη της να φιλοξενεί τα σκεύη των νέων καταληψιών ενοίκων.
Με τον σεβασμόν μου και την απόλυτη εκτίμησή μου προς το προσωπό σας.
Ιωαννης Γ. Βουλτσης – Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Κάτοικος Αμπελοκήπων