Κύριε διευθυντά
Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει εγκαίρως τις δύσκολες –και συνεπώς αντιδημοφιλείς– ανάγκες. Ακόμα και τις νομοθετημένες συμβατικές υποχρεώσεις –και τις ομολογημένα αναγκαίες– τις δαιμονοποίησαν ως «μνημονιακές», τις ανέβαλαν, τις υπονόμευσαν και τις ματαίωσαν στην πράξη. Αποτέλεσμα των μεθοδεύσεων αυτών ήταν να επιδεινώνονται οι δυσκολίες με υψηλότατο κόστος. Με τη «δημιουργική ασάφεια» στις διαπραγματεύσεις κάθε «μνημόνιο» επαναλάμβανε επιβαρυμένο το ανεκτέλεστο μέρος των προηγουμένων, με αποκορύφωμα τον τελευταίο εγγύτατο κίνδυνο του Grexit.
Με τους αγρότες η χώρα αφέθηκε να ασφυκτιά μέχρις εξαντλήσεως. Τραυματίστηκαν βαρύτατα οι υπερπολύτιμες εξαγωγές, επλήγη καίρια η κοινωνική αντοχή με την αγνόηση της ανάγκης ελεύθερης διακίνησης. Το κόστος υπήρξε και άμεσο οικονομικό και έμμεσο κοινωνικό με τη διάχυση του αισθήματος της αποθράσυνσης και ατιμωρησίας.
Εγκαταλείφθηκαν οι συνοριακές έξοδοι των οδικών συνδέσεων και των σιδηροδρομικών γραμμών του Προμαχώνα, της Ειδομένης κ.ά. αρχικά στα αγροτικά τρακτέρ και μετά στους μετανάστες – πρόσφυγες. Για λόγους πανανθρώπινης αλληλεγγύης και ευρωπαϊκού ανθρωπισμού εμπιστευθήκαμε τα θαλάσσια σύνορά μας στον Frontex και στο ΝΑΤΟ, ανεχόμενοι την επανειλημμένη κατάληψη του Καστελλόριζου.
Βεβαίως τα άθλα δεν ανήκουν μόνο στην Πρώτη Φορά Αριστερά. Η Αθήνα κάηκε το 2008 υπό το δόγμα της παθητικής άμυνας των σωμάτων ασφαλείας με υπεύθυνο υπουργό τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Εστω και καθυστερημένα πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συμφωνήσουν ότι οι ένοπλες δυνάμεις έχουν απαλλαγεί από το στίγμα της δικτατορίας και έχουν πλήρη δημοκρατική νομιμοποίηση στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους, που περιλαμβάνουν, εκτός από τη διαφύλαξη των συνόρων της και την ελεύθερη πρόσβαση προς και από τη χώρα μέσω των εξόδων της και την εξασφάλιση της ελεύθερης οδικής επικοινωνίας σε ολόκληρη την επικράτεια. Το dolce far niente δεν το αντέχει άλλο ο τόπος.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης