Ενα αιωνίως εθνικό μας θέμα

Ενα αιωνίως εθνικό μας θέμα

Κύριε διευθυντά

Είμαι 78 ετών. Οταν ήμουν 15 (φορούσαμε τότε κοντά παντελόνια) τρέχαμε με τους συμμαθητές μου γεμάτοι πατριωτικό ενθουσιασμό και σπάγαμε τα μελανοδοχεία μας (ακόμη γράφαμε με μελάνη και πένες Χ και Ιridinoit) στην πρόσοψη της αγγλικής πρεσβείας που στεγαζόταν στο μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού γιατί το Κυπριακό ήταν το σπουδαιότερο εθνικό μας θέμα. Οταν έγινα 20 το Κυπριακό εξακολουθούσε να είναι το σπουδαιότερο εθνικό μας θέμα. Οταν έγινα 30 δεν είχε αλλάξει τίποτα. Οταν έγινα 40 ήταν πάντα εκεί το σπουδαιότερο. Οταν έγινα 50, όπως πολύ καλά μαντέψατε, δεν έπαψε να είναι το σπουδαιότερο εθνικό μας θέμα. Αλλά και όταν έγινα 60 πάλι αυτό ήταν το σπουδαιότερο εθνικό μας θέμα. Αν νομίζετε ότι όταν έγινα 70 είχε αλλάξει κάτι, σας πληροφορώ πως όχι. Εχουν ήδη περάσει και 8 χρόνια και βέβαια το Κυπριακό εξακολουθεί πάντα να είναι το σπουδαιότερο εθνικό μας θέμα. Υστερα από όλα αυτά, καταλαβαίνετε φαντάζομαι γιατί όταν ακούω ότι επίκειται η λύση του Κυπριακού χαμογελάω με πικρία και συγκατάβαση και σκέφτομαι ότι λύση (έτσι όπως τουλάχιστον εμείς την φανταζόμαστε και την θέλουμε) μπορεί να υπάρξει μόνο μετά από έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο που τότε δεν ξερω τι θα έχει απομείνει να μοιράσουμε…

Γιώργος ΠαπαδημητρIου,

Αγρονόμος-

τοπογράφος μηχανικός ΕΜΠ

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή