Η ψήφος των ομογενών

Κύριε διευθυντά

Επιτρέψτε μου κατ’ αρχάς να χαιρετίσω με ενθουσιασμό την πρωτοβουλία του κ. Κυρ. Μητσοτάκη να προωθήσει σχέδιο νόμου που δίνει το δικαίωμα στους ομογενείς του εξωτερικού να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές στον τόπο διαμονής τους, δικαίωμα που έχουν υπήκοοι άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Επιτρέψτε μου, επίσης, να αντικρούσω τις αντιρρήσεις που εξέφρασε γι’αυτό το θέμα ο επιστολογράφος σας κ. Γεώργιος Αραμπατζής, ιατρός στο επάγγελμα, στις 6/5/2016 με το επιχείρημα ότι «οι ομογενείς δεν φορολογούνται, δεν στρατεύονται και δεν υφίστανται τα αποτελέσματα της κακοδιοίκησης», και γι’ αυτό δεν μπορούν να έχουν αντικειμενική άποψη για την ορθή διακυβέρνηση της χώρας. Ο γράφων, που ζει εκτός Ελλάδος για πάνω από πενήντα χρόνια, αποτελεί ζωντανή διάψευση των λεγομένων του κ. Αραμπατζή: φορολογείται στο ελληνικό του εισόδημα, έχει υπηρετήσει στο Ελληνικό Ναυτικό για δυόμισι χρόνια και υποφέρει από την κακοδιοίκηση του ελληνικού κράτους με τη δέσμευση των τραπεζικών του λογαριασμών. Oσο δε για αντικειμενική άποψη για την ορθή διακυβέρνηση της Ελλάδας, έχω λόγους να πιστεύω ότι η δικιά μου, λόγω επαγγέλματος, είναι πολύ καλύτερη από αυτήν του κ. Αραμπατζή: ενώ χάρις στο Διαδίκτυο έχουμε και οι δύο τις ίδιες πληροφορίες για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα, εμένα η ζωή μου στα ξένα μου δίνει ένα μέτρο σύγκρισης που αυτός δεν έχει. Για παράδειγμα, βλέπω ότι οι σημερινοί Ελληνες έχουν εθιστεί σε πρακτικές που θεωρούνται απαράδεκτες εκεί όπου ζω (π.χ. καταλήψεις δημοσίων χώρων από μικροομάδες που επιδιώκουν ίδια συμφέροντα) και που τους εμποδίζουν να βγούν απ’ το τέλμα στο οποίο βρίσκονται.  

Η δυνατότητα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές στον τόπο διαμονής τους αποτελεί δικαίωμα, όπως επίσης και πάγιο αίτημα των ομογενών, και είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να την πραγματοποιήσει. Η ομογένεια έχει προσωπική αντίληψη για το τι αποτελεί ορθή διακυβέρνηση, αφού ένα μεγάλο μέρος της ζει σε χώρες που αποτελούν πρότυπα σ’ αυτόν τον τομέα, όπως ο Καναδάς.  Και για να τελειώνουμε, η προσομοίωση του κ. Αραμπατζή μιας κακής κυβέρνησης με στενά παπούτσια που μπορείς να αλλάζεις με εκλογές δεν ανταποκρίνεται στην εμπειρία της Ελλάδας της κρίσης. Τέσσερα ζευγάρια παπούτσια άλλαξε σε έξι χρόνια η Ελλάδα, αλλά εξακολουθεί να κάνει σημειωτόν στο ίδιο μέρος, ενώ η Κύπρος βρίσκεται ήδη στις αγορές. Τα καινούργια παπούτσια δεν βοηθούν, αν εξακολουθείς να επιμένεις στον στραβό δρόμο. Αυτό το λένε οι οικονομολόγοι της διασποράς, τουλάχιστον από το 2011.

Στελιος Περρακης – Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Concordia Μόντρεαλ

«Οι 300 πρέπει να γίνουν 200»

Κύριε διευθυντά

Στην «Καθημερινή» 5ης Μαΐου 2016 δημοσιεύεται επιστολή του κ. Κογχυλάκη με τίτλο «Γιατί όχι 200 βουλευτές;». Επειδή πάλι αναφέρονται φράσεις χιλιοειπωμένες αλλά μάλλον λανθασμένες όπως «επιβάλλεται γι’ αυτό, κατά τη σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας, να προβλεφθεί η μείωση των βουλευτών στους 150 ή το πολύ σε 200 έδρες». Επειδή τα ίδια έχουν πει και αρκετοί πολιτικοί, ότι δηλ. στην αναθεώρηση του Συντάγματος να περιληφθούν άρθρα για μείωση του αριθμού των βουλευτών, έχω την απορία, εγώ που δεν είμαι νομικός, αν μπαίνει κανείς στον κόπο να ρίξει μια ματιά στο Σύνταγμα ή σκόπιμα διαστρεβλώνονται και οι απλούστερες ακόμα διατάξεις. Στο ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 51 παρ. 1) ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους.

Να ψηφιστεί επομένως άμεσα ένας απλούστατος νόμος με ένα μόνο άρθρο, που να ισχύει από την επαύριον, ότι ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται στους διακόσιους. Oσο για τους υπαλλήλους της Βουλής, που σύμφωνα με δημοσίευμα στο «Εθνος», φθάνουν τους 1.993, ενώ το 1993 ήταν 700, και το οποίο ως συνήθως διαψεύστηκε, με τον ισχυρισμό ότι η αναλογία των υπαλλήλων της Βουλής προς βουλευτές είναι όση ο μέσος όρος των κρατών της Ευρώπης, έπειτα από σχετική διερεύνηση, διαπιστώθηκε ότι η σχέση υπαλλήλων (μόνιμων και έκτακτων) προς βουλευτές στην Ελλάδα είναι 1.993/300 = 6,64, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 2,70 και με παραπλήσια προς εμάς κράτη (Αυστρία, Φινλανδία, Πορτογαλία κ.λπ.) είναι κοντά στο 2. Με λίγη, επομένως, καλή θέληση και όχι με πομπώδεις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, ο αριθμός των βουλευτών μπορεί να περιοριστεί στα 2/3, δηλαδή στους 200, των δε υπαλλήλων της Βουλής σχεδόν στο 1/5, δηλ. περίπου στους 400. Αυτά φυσικά είναι όνειρα θερινής νυκτός για την Ελλάδα τού σήμερα.

Νικος Περδικαρης – Λουτράκι Κορινθίας

Η Ιστορία για το Αγιον Φως

Κύριε διευθυντά

Παρακολουθώ ανελλιπώς την εφημερίδα και απολαμβάνω καθημερινώς ειδικότερα τους επιφυλλιδογράφους. Eνας εξ αυτών είναι ο κ. Μπουκάλας με την περίτεχνη γραφή του. Με το θάρρος, λοιπόν, του διαλεγόμενου καθημερινώς θέλω να κάνω μια επισήμανση στο άρθρο του «Ιερή Φλόγα και Αγιο Φως (2)» της 5/5/2016. Δεν θα διαφωνήσω μαζί του για το έλλειμμα πνευματικότητας που συνοδεύει κορυφαίες εκδηλώσεις ιδίως θρησκευτικές, αν και πολλές φορές η «οικειότητα» που νιώθουμε με το Θείο εξηγεί πολλά.

Με πίκρανε όμως πολύ σοβαρά ο τρόπος που επέλεξε να  αμφισβητήσει το θαυμαστόν του Αγίου Φωτός, τουλάχιστον για όσους το αποδεχόμεθα.

Δεν αντιλέγω ότι μέγας ο Κοραής αλλά το παρατιθέμενο κείμενο από τον «Διάλογο περί του εν Ιεροσολύμοις Αγίου Φωτός» είναι μια ατυχής επιλογή, τουλάχιστον ιστορικά. Αντιγράφει λοιπόν ο εκλεκτός επιφυλλιδογράφος  τον Αδ. Κοραή: «Μετά τους Αποστόλους, δεν το εγνώρισαν ούτε της Ανατολικής ούτε της Δυτικής Εκκλησίας οι πατέρες».

Αντλώ στοιχεία από το βιβλίο του κ. Χάρη Σκαρλακίδη «Το Aγιον Φως», Eκδοση «Κιβωτός», Αθήνα 2015, και βρίσκω ότι το χειρόγραφο του Μοναχού Βερνάρδου (9ος αι.) εκδόθηκε το 1672 (ό.π. σ. 46 επ.), αλλά αναφέρεται στο 867 μ.Χ. και περιγράφει την υπάρχουσα κατάσταση.  Για τον Ολδεμβούργο δεν βρήκα κάτι. Στο βιβλίο αυτό περικλείονται, λοιπόν, μαρτυρίες όχι μόνον Χριστιανών αλλά και αλλοδόξων (π.χ. του Aραβα φιλοσόφου αλ-Τζαχίζ (848), του επίσης Aραβα ιστορικού αλ-Μασούντι (940 μ.Χ.), του Aραβα νομοδιδασκάλου Ιμπν αλ-Κας (940 μ.Χ.) κ.ά., ενώ ο Aγγλος Βασιλιάς Αθελσταν δώρισε το 930 μ.Χ. «κανδήλα που άναψε ο Aγγελος» στη μονή του Eξετερ. Επίσης περιγράφονται και οι σχετικές τελετές. Διαδεδομένη, λοιπόν, η γνώση του Αγίου Φωτός. Η πρώτη μαρτυρία καταγράφεται περίπου το 330 μ.Χ. και αφορά τον Aγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή, εθνικό Aγιο και προστάτη της Αρμενίας, όπως καταγράφεται από τον Αρμένιο ιστορικό Kirakos Gandzaketsi (1201-1271), ενώ έκτοτε ψάλλεται και το «Φως Ιλαρόν» ακριβώς για το Aγιον Φως, που συμπίπτει με την ανέγερση του Ιερού Ναού της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα. Ατύχησε ιστορικά, λοιπόν, ο Κοραής (που σημειωτέον σεβόταν την Ορθοδοξία). Λογικό αν σκεφθούμε την έλλειψη πηγών τότε.

Η παρούσα είναι φυσικό ότι δεν αφορά την ιερότητα του Αγίου Φωτός, που είναι θέμα πίστεως και θρησκευτικών πεποιθήσεων, αλλά εκφράζει παράπονο γιατί με το πρόσχημα της ευλαβείας ίσως επιχειρείται έμμεση αμφισβήτηση ενός θαυματουργού για πολλούς φαινομένου.

Γιαννης Νικολαϊδης – Δικηγόρος, Αθήνα

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή