Κύριε διευθυντά
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 2009, όταν ο Γ. Παπανδρέου μίλησε για μοντέλο Ιρλανδίας ή Σουηδίας. Τι ακριβώς σήμαινε όμως το καθένα; Το ιρλανδικό μοντέλο ήταν πάντοτε η οικονομία με τις μικρές δαπάνες, τις μικρές παροχές του κράτους, που περιορίζονταν στα απολύτως απαραίτητα, και την ιδιωτική πρωτοβουλία να ανεβάζει συνεχώς υψηλές ταχύτητες σε όλους τους τομείς, καθώς η φορολογία ήταν αντίστοιχα πολύ μικρή και η αγορά – κατανάλωση αρκετά φθηνή με μεγαλύτερους από τον μέσο όρο τιμών μισθούς. Το σουηδικό μοντέλο, αντίστοιχα, είχε μεγάλες παροχές κράτους και πολύ μεγάλη φορολογία σε σχέση με τον μέσο όρο. Βασιζόταν πάντα σε επιδόματα και όχι τόσο σε ευκαιρίες εργασίας προς όλους. Ο δημόσιος τομέας θεωρούνταν διογκωμένος αλλά και ταυτόχρονα αποτελεσματικός. Θιασώτης αυτού του μοντέλου ο Γιούνκερ και οι Ευρωσοσιαλιστές, δηλαδή και ο Παπανδρέου.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία έξι επτά χρόνια έθετε το δίλημμα του μνημονίου, μια και υπήρχε και άλλος δρόμος. Oταν λοιπόν, το επιχείρημα αυτό καταρρίφθηκε (μια και η έξοδος από το ευρώ ενείχε πάλι μνημόνιο και δανεισμό ), αναγκαστικά θα έπρεπε ο κ. Τσίπρας να επιλέξει σε ποιο δρόμο θα κινηθεί. Η επίσκεψη Γιούνκερ ήταν η πρώτη στην Ελλάδα. Ακολούθησαν και άλλοι. Ο πρωθυπουργός όμως, έκανε τα πηγαδάκια του με τους Ευρωσοσιαλιστές. Επομένως λογικό ήταν να επιλέξει και στρατόπεδο οικονομικής πολιτικής στο οποίο δεν ανήκει ο Σόιμπλε. Και επειδή έπρεπε να πάρει και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κάτι, εφευρέθηκε ο «κόφτης». Σαν να τους λέει «παίξτε όσο θέλετε, αλλά, όταν αποτύχετε, θα γίνει με το δικό μου τρόπο».
Τι προσπαθεί να επιτύχει ο κ. Τσίπρας; Μία κοινωνία με μεγάλους φόρους, με φροντίδα του κράτους και μεγάλο δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα, μέλημα για τους φτωχούς προφανώς και δεν θα είναι η εξεύρεση εργασίας, αλλά η επιδοματική πολιτική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Μία κοινωνία, δηλαδή, που θα προτιμά από γενιά σε γενιά να παίρνει επιδόματα, όπως ανεργίας, παρά να εργάζεται. Μια από τα ίδια;
Προφανώς… Eτσι όμως θα εκλέγεται ξανά και ξανά. Η κεκτημένη ταχύτητα των παχυλών δόσεων θα ξετεντώσει το ελατήριο και τα επόμενα δύο χρόνια όντως θα υπάρχει ανάπτυξη μετρήσιμη και μεγάλη, η σοσιαλιστική κατεύθυνση, όμως, θα κρατήσει την ανεργία δυστυχώς ψηλά και τους διορισμούς από ρουσφέτια επίσης ψηλά και τη γραφειοκρατία ακόμα πιο ψηλά, αλλά και μία αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία.
Συμπέρασμα πρώτο, ο κ. Τσίπρας θα κάνει τα πάντα να μην γίνουν εκλογές τα επόμενα δύο χρόνια – ακόμα και τις παρελάσεις και τα Θρησκευτικά θα «θυσιάσει» για να μην πέσει η κυβέρνηση. Συμπέρασμα δεύτερο, σε μία τουριστική και αγροτική χώρα προφανώς και χρειάζεσαι χαμηλές τιμές, χαμηλούς φόρους και μικρή γραφειοκρατία, διαφορετικά θα πρέπει να βρεις άλλους πόρους για να χρηματοδοτείς το Δημόσιο.
Θωμας Παπαθανασιου
Ραδιοφωνικός παραγωγός
οικονομολόγος/ σύμβ. επιχειρήσεων MSc