Κύριε διευθυντά
Για την πρώτη θέση στο βάθρο και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα Olympic Games του Ρίο, μπορεί να κομπάζει η διοργανώτρια χώρα, στο κορυφαίο των αθλημάτων, αυτό του κοινωνικού στίβου. Καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ, αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στην κοινωνική αδιαφορία και αμέλεια, παραγκωνίζοντας το ήδη περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας της, αυτό των φαβελών. Η προσπάθεια εγκλεισμού αυτού σε μια γυάλα απομόνωσης, υψώνοντας τείχη και συρματοπλέγματα κατά τα πρόσφατα ευρωπαϊκά πρότυπα, όχι απλώς δεν ευόδωσε, αντιθέτως, μάλιστα, φώτισε το αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό χάσμα μεταξύ ενός σύγχρονου «πολιτισμού» εντός των ολυμπιακών σταδίων και ενός εξοβελισμένου, υπανάπτυκτου παράλληλου κόσμου στις φαβέλες. Ο τραγέλαφος της ταυτόχρονης συνύπαρξης δύο αντίθετων κόσμων, τόσο διαφορετικών ταχυτήτων και σε τόσο μικρή απόσταση, αποτελεί ασχημοσύνη κοινωνική και ανθρωπιστική. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εν γένει αξία καθημερινά ευτελίζονται με το πιο χυδαίο προσωπείο μιας δήθεν σύμπλευσης ευγενούς άμιλλας και υψηλού ιδεώδους. Αγωνιζόμενοι βιοπαλαιστές στον στίβο της επιβίωσης, στον πυρήνα της άναρχης εγκληματικότητας και των ναρκωτικών των φαβελών, το βράδυ της τελετής έναρξης έγιναν οι έξωθεν παρείσακτοι θεατές παρέλασης πολλών εκατομμυρίων εξαργυρωμένων σε φανταχτερά πυροτεχνήματα διάρκειας λίγων λεπτών και τα οποία αυτόματα κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων. Εκατομμυρίων προς τέρψη και όχι προς ανάπτυξη ή έστω βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στις παραγκουπόλεις. Αναγκαία έξοδα για «άρτο και θεάματα», τα οποία προ ολίγων ετών δεν αποτελούσαν συνετή κυβερνητική δαπάνη για την κοινωνική πρόνοια και υγεία.
Το κυρίαρχο συναίσθημα το οποίο γεννάται και μόνο στη σκέψη, αν όχι και στη διά ζώσης θέα αυτού του θλιβερού γεγονότος, είναι η ντροπή. Ντροπή κοινωνική, ανθρωπιστική, ατομική. Το πιο θλιβερό γεγονός, όμως, είναι πως μετά το πέρας των Αγώνων, όταν σβήσει ο τηλεοπτικός φακός, μαζί του θα σβήσει και η προβολή αυτής της κοινωνικής παθογένειας που αποτελεί ντροπιαστική κατάκτηση του σύγχρονου «νοήμονος» και κατά τα φαινόμενα «καλλιεργημένου» ανθρώπου. Και μαζί με αυτή, θα σβήσει και η όποια, έστω και εφήμερη, ανθρωπιστική επαγρύπνηση επ’ αυτής. Τουλάχιστον, η εξωτερικά άμεμπτη και εσωτερικά φλεγμαίνουσα αυτή διοργάνωση ας αποτελέσει την απαρχή μιας πιο καθολικής και ουσιαστικής κινητοποίησης, κοινωνικής αλληλεγγύης και ευαισθησίας προς την αδικία που τελείται με τη σιωπηρή ανοχή, αν όχι και συγκατάβαση όλων.
Κωνσταντινος Κωστας – Kτηνίατρος, Ηράκλειο Κρήτης
«Ζητείται βραχοπροστασία»
Κύριε διευθυντά
Οποτε τα τελευταία χρόνια διαβάζω στην εφημερίδα «βράχια της Υδρας» (βλ. π.χ. 23/8/2016, σε άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα σ. 13), μου σηκώνεται η τρίχα! Aλλο τα βράχια στους πίνακες του Τέτση που δεν κουνιούνται κι άλλο όταν τα βράχια της Υδρας πέφτουν στη μέση του σπιτιού σου από ψηλά, όπως π.χ. στο σπίτι στη γειτονιά Καλά Πηγάδια εδώ και τρια χρόνια και στο δικό μου σπίτι εδώ και 16 μήνες στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα στο Καμίνι. Πρέπει να θρηνήσουμε θύματα στο στενό της «Λαγουδέρας», από όπου περνούν χιλιάδες τουρίστες, ή κάτω από το άγαλμα του Μιαούλη ή οπουδήποτε αλλού απ’ όπου πέφτουν από δημόσιους χώρους πέτρες και βράχια επί συστηματικής βάσεως, συνήθως λόγω παρανομιών διαφόρων, για να ενδιαφερθεί κάποιος στις μέρες μας, έξω από τις μακροχρόνιες επιστολές σε δημάρχους και θεσμούς για «βραχοπροστασία». Κάνουμε τον σταυρό μας που η τύχη έχει βοηθήσει και δεν έχουμε ακόμη ανθρώπινα θύματα. Ζω από τις 28 Μαΐου του 2015 με ένα βράχο 7 τόνων, όπως τον υπολόγισαν οι μηχανικοί, που έπεσε από δημόσιο χώρο και έκανε μέρος του σπιτιού μου θρύψαλα εσωτερικά, ευτυχώς χωρίς θύματα, αλλά και με άλλους βράχους να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια εμού και των γειτόνων μου και απάντων των διερχομένων, χωρίς να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όπως παλιά τα σπίτια μας, αφού δεν γίνεται τίποτε πέρα από τις φανφάρες και διάφορα «πατριωτικά» των τοπικών αρχόντων και των με τέλεια αδιαφορία διαφόρων ΜΜΕ να ασχοληθούν με το θέμα των βράχων στα σοβαρά. Αρκετά με προτομές και βιολιά αυτό το καλοκαίρι.
Καλά όλα αυτά, αλλά η αλήθεια κάποια στιγμή πρέπει να λέγεται. Και σε αυτό φοβάμαι ότι δεν συμβάλλει δυστυχώς και η προσφιλέστατη και καθημερινά διαβαζόμενη από μένα «Καθημερινή» εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Για να μη μπω σε λεπτομέρειες που θα διακινδύνευαν ίσως την παρούσα δημοσίευση.
Αντωνης Κ. Αντωνιαδης – Μόνιμος κάτοικος Υδρας, Αρχιτέκτων-πολεοδόμος/συνταξιούχος, τ. καθηγητής Αρχιτεκτονικής UTA