Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 28ης Αυγούστου φιλοξενείτε άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη, με τίτλο «Οι “αποστάτες” δεν αρκούν», στο οποίο εκφράζει την άποψή του για το πώς πρέπει να κινηθούν οι κεντρώες πολιτικές δυνάμεις – αλλού και στην Ελλάδα. Με τη μεγάλη εκτίμηση που τρέφω στον εκλεκτό αρθρογράφο, παρακαλώ για την καταχώριση δύο ενστάσεών μου σε αντίστοιχα καίρια σημεία της επιχειρηματολογίας του.
Η πρώτη ένσταση έχει σχέση με τον σημερινό πρωθυπουργό μας, τον οποίο θεωρεί «αποστάτη» από τη ριζοσπαστική ιδεολογία του (συνθήκη ευνοϊκή αλλά όχι ικανή κατά τον κ. Μαραντζίδη, προκειμένου να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Με άλλα λόγια –δικά μου– μακάρι να είχαμε πολλούς Τσίπρες).
Αντίθετα με τον κύριο καθηγητή, πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει αποστατήσει από τη βασική ιδεολογία με την οποία γαλουχήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Το μόνο που έχει κάνει είναι να «δείχνει» ότι έχει προσαρμοστεί σε ένα διεθνές περιβάλλον, προτιμώντας να το πολεμήσει από μέσα, παρά να το αντιστρατεύεται χωρίς εξουσία, μόνο από το πεζοδρόμιο. Και με μοναδικό κίνητρο την κατοχή και διατήρηση αυτής της εξουσίας, πολεμάει με κάθε μέσο οτιδήποτε φιλελεύθερο.
Απόδειξη, η απερίφραστη δήλωσή του ότι τα μέτρα που παίρνει του τα επιβάλλουν οι δανειστές και η μηδέποτε υιοθέτηση της ιδιοκτησίας του προγράμματος αυτού. Εις επίρρωσιν, η επιλογή υπουργών που συνειδητά και φανερά «μπλοκάρουν» κάθε μεταρρύθμιση και ιδιωτικοποίηση, προσπαθώντας, αντίθετα, να κρατικοποιήσουν και το κομμάτι της εκπαίδευσης που λειτουργεί σωστά στον τόπο μας. Για να μην αναφέρω τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ και στις ανεξάρτητες αρχές. Είναι αυτό «αποστασία»; Και το πραγματικό πρόσωπο του «αποστάτη» θα φανεί σε όλο του το μεγαλείο όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση. Στοιχηματίζω ότι αυτή τη φορά δεν θα ανεβεί, απλά, σε ένα τρακτέρ, για να εκφωνήσει λόγο. Θα πάρει το τιμόνι και θα το οδηγήσει ο ίδιος στην Αθήνα. Για τέτοια «αποστασία» μιλάμε!
Η δεύτερη ένστασή μου έχει να κάνει με τα «δημοψηφίσματα», για τα οποία δεν πρέπει να ανησυχούν οι υπέρμαχοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αν μιλάμε για δημοψηφίσματα σαν το περσινό, μάλλον πρέπει να ανησυχούν. Τα δημοψηφίσματα, εκτός από διχαστικά, είναι ενδεχομένως χρήσιμα σε εντελώς κρίσιμα (κυρίως εθνικά) θέματα και προϋποθέτουν όχι μόνο εντελώς σαφή και κατανοητά ερωτήματα αλλά –κυρίως αυτό– ενημερωμένους επαρκώς πολίτες για τις επιπτώσεις των αποτελεσμάτων τους. Υπάρχουν (ή μπορεί να υπάρξουν στο ορατό μέλλον) τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα; Αντί των προτεινόμενων τοπικών ή/και εθνικών δημοψηφισμάτων, λαϊκών πρωτοβουλιών κ.λπ., γνώμη μου είναι ότι εκείνο που χρειάζεται είναι ενίσχυση της διάκρισης των εξουσιών, που τώρα έχει σχεδόν καταργηθεί υπέρ της εκτελεστικής και σε βάρος των άλλων δύο, ενίσχυση των θεσμών των ανεξάρτητων αρχών και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και ευθυνών. Μικρότερο κράτος, ισχυρότερη Τοπική Αυτοδιοίκηση και σωστή λειτουργία των θεσμών. Απ’ αυτά πάσχουμε, όχι από έλλειψη άμεσης δημοκρατίας. Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν, π.χ., ο Μεταξάς έκανε δημοψήφισμα μετά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι (ή και πριν από αυτό, αφού ήδη το περίμενε) ή ο Κ. Καραμανλής για να ρωτήσει τον λαό αν θέλει να μπούμε στην (τότε) ΕΟΚ ή όχι. Μαύρο φίδι που θα μας έτρωγε… Τις περισσότερες φορές, τα δημοψηφίσματα αποτελούν υπεκφυγές και γι’ αυτό είναι σκοπίμως ασαφή ή εκβιαστικά και το αποτέλεσμά τους ερμηνεύεται κατά το δοκούν.
Συμπέρασμα: Oπως λέγεται για τη δημοκρατία ότι είναι το λιγότερο κακό πολίτευμα που έχει εφεύρει ο άνθρωπος, έτσι και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το λιγότερο κακό είδος δημοκρατίας.
Θεμης Kεσισογλου – Αγία Παρασκευή, Αθήνα