Kύριε διευθυντά
Η ροπή της άφθαρτης και άμεμπτης κυβερνητικής συμπαράταξης προς την άκρατη υποσχεσιολογία και τα έωλα προεκλογικά φληναφήματα αποτέλεσε επιτυχημένη και κλασική συνταγή πλειοψηφικής νίκης σε τρεις κρίσιμες κάλπες. Η συστημική εναντίωση και η ακραιφνής επιθυμία στήριξης της δοκιμαζόμενης λαϊκής μάζας αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα επικράτησης αυτού του νεοαριστερού «ανανεωτικού» φαινομένου, με προοπτικές κάθαρσης των βαρωνιών του μεταπολιτευτικού νεποτισμού. Οι πομπώδεις, πλην όμως πτερόεσσες, προεκλογικές δηλώσεις για την πολυπόθητη αυτή πολιτική κάθαρση εξανεμίστηκαν μετεκλογικά, καθιστώντας τη στρατηγική των κυβιστήσεων πάγια κυβερνητική πρακτική της τελευταίας διετίας.
Η λέξη-κλειδί που δύναται να χαρακτηρίσει τα κίνητρα και τους διακαείς πόθους αυτής της ετεροκαθοριζόμενης συγκυβέρνησης είναι αυτή της διασκέδασης, με την αρχαία απόδοσή της, αυτή της δια-σκόρπισης και σύγχυσης του νου (εκ του αρχαίου διασκεδάννυμι). Το κομματικό λάβαρο με το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» κατέστη σύγχρονη μετεξέλιξη των πάλαι ποτέ προεκλογικών «θα, θα, θα», με την οριακή κυβερνητική πλειοψηφία να γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως, αγκαλιασμένη με το σύστημα που η ίδια «αντιμάχεται». Το πομπώδες σκίσιμο του μνημονίου μετεξελίχθηκε σε μια ταπεινή αποδοχή αυτού, με την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά να γίνεται το πολιτικό καραβάνι της Ευρώπης, ανεβάζοντας αρχαία τραγωδία και αναμένοντας τους από μηχανής θεούς της τρόικας, ευελπιστώντας σε ανακατάληψη των θώκων για ακόμα μία τετραετία. Η πολιτική πρακτική των στροφών, των περιστροφών και των μεταστροφών, αν κάποτε αποτελούσε παραδοσιακή και αποτελεσματική συνταγή πολιτικών διακρίσεων και νικών, πλέον ζαλίζει. Ζαλίζει τους εφαρμοστές της και τους δέκτες αυτής. Ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός έχει κουράσει και πλέον αδυνατεί να χρησιμοποιήσει επιτυχώς τον ξύλινο λόγο αποπροσανατολισμού, καθώς η περίοδος χάριτος έχει παρέλθει. Οι μνείες πυγμής για την κάθαρση του πολιτικού βίου από νταβατζήδες και βαρώνους φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός, καθώς η αρχή οφείλει να επέλθει πρωτίστως από τους ίδιους του εξαγγέλλοντες. Και όταν σφάλλει το σώμα, σφάλλει και η σκέψη. Γεγονός το οποίο θα αποτελέσει και τη δαμόκλειο σπάθη της συμπαράταξης, γνωρίζοντας και η ίδια πως η πληγή που θα προκληθεί θα είναι και το κύκνειο άσμα της.
Κωνσταντινος Κωστας – Kτηνίατρος, Ηράκλειο Κρήτης