Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της εφημερίδας της 22.09.2016 και στη στήλη ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ, η εύστοχη παρατήρηση του συντάκτη κ. Τ. Θεοδωρόπουλου για τη διαφθορά, ότι λειτουργεί σαν «ηρωίνη της ελληνικής κοινωνίας», μου ενεργοποίησε τον συνειρμό να τη συνδυάσω με την εξής προσωπική αντίληψη. Η ίδια κοινωνία είναι ανεκτική και επιρρεπής στην επιπόλαιη αντίληψη της δημόσιας ζωής (λαϊκισμός). Αυτό το στοιχείο λειτουργεί σαν «υπνωτικό» της κοινωνίας! Και τα δύο χαρακτηριστικά εδώ και δεκαετίες έχουν παρεισφρήσει σταδιακά ως νοοτροπία στον λαό μας. Eνα κοινό τους αίτιο οφείλεται στην ελλειμματική παροχή παιδείας. Με την προϋπόθεση ότι η διαφθορά και η ροπή στον λαϊκισμό χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας, δεν είναι δύσκολο το αυτονόητο συμπέρασμα ότι η λεγόμενη «κρίση» δεν έχει μόνο οικονομικά αίτια αλλά και βαθύτατες ρίζες σε κοινωνικά αίτια. Eτσι, ορθότατα –κατά τη προσωπική μου γνώμη– ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τοποθέτησε τον τομέα της Παιδείας ως σημαντική και πρωταρχική παράμετρο στην κυβερνητική στρατηγική που ανάπτυξε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο μιας διεξόδου από την οικονομική ασφυξία. Εδώ και δεκαετίες η πολιτική κάθε κυβέρνησης είχε στόχο τα απλά συμπτώματα της δημόσιας ζωής και μάλιστα συχνά επιχειρείτο από άτομα με ελλειμματική –στην πλειονότητά τους– επαγγελματική ή τεχνοκρατική αντίληψη ή έστω της θέλησης να γνωρίσουν τα χαρακτηριστικά του τομέα που διαχειρίζονται.
Δεν είναι έκπληξη ότι ως κοινωνία βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στο σημερινό πολλαπλό αδιέξοδο. Ισχυρίζομαι ότι το αδιέξοδο δεν είναι μόνο οικονομικό ή πολιτικό μόνο, αλλά έχει και βαθύτατα κοινωνιολογικά αίτια. Η συνεργασία της κοινωνίας με την όποια κυβερνητική στρατηγική (αρκεί να υπάρχει μια στρατηγική…) είναι η αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία κάθε σχεδίου απεγκλωβισμού της χώρας και του λαού μας από τα σημερινά αδιέξοδα. Μια τέτοια συνθήκη εξασφαλίζεται α) με την ενίσχυση ή ενεργοποίηση της παιδείας του λαού και β) τη στελέχωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα από άτομα με την κατάλληλη εκπαίδευση στον τομέα που διαχειρίζονται. Αυτά τα αυτονόητα συμπεράσματα αναδεικνύουν τη σημασία που έχει το άρθρο 16 του Συντάγματος αλλά και τον ρόλο των αρμόδιων υπουργείων που διαχειρίζονται τους κλάδους παιδείας και εκπαίδευσης. Ας μη συγχέουμε ετερόκλητα ζητήματα όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης με την παιδεία. Είναι επιτέλους καιρός να χαραχθεί μια συνολική εθνική στρατηγική και στην παιδεία και στην εκπαίδευση.
Μαιρη Γ. Δουφεξοπουλου