Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το θανατηφόρο ατύχημα της Αίγινας προβληματίστηκα με την όλη αντιμετώπιση από την πολιτεία της συγκεκριμένης υποχρεωτικής ασφάλισης. Ιστορικά, το 1999 (νόμος 2743 /99) καθορίζεται ένα σχετικά επαρκές για τα δεδομένα της εποχής ελάχιστο όριο υποχρεωτικής ασφάλισης για σωματικές βλάβες ύψους 300.000 ευρώ ανεξαρτήτως αν εμπλέκεται ένα ή περισσότερα άτομα.
Στατιστικά στα θαλάσσια ατυχήματα οι σωματικές βλάβες ναι μεν δεν έχουν τη συχνότητα του κλάδου αυτοκινήτων, αλλά όταν επισυμβούν είναι εξαιρετικά σοβαρές και σε σημαντικό ποσοστό θανατηφόρες. Η ελληνική πολιτεία, που υπήρξε μία από τις πρώτες χώρες της Ε.Ε. που υιοθέτησαν την υποχρεωτική ασφάλιση της αστικής ευθύνης των σκαφών όχι μόνον έχασε τον βηματισμό της αλλά έκανε βήματα προς τα πίσω. Ετσι, το 2014 (νόμος 4256/2014) η πολιτεία αναπροσαρμόζει τα όρια της υποχρεωτικής ασφάλισης και με νεότερη απόφασή της, αντί να βελτιώσει την κάλυψη ουσιαστικά τη χειροτερεύει, περιορίζοντας σημαντικά τα όρια της κατ’ άτομο κάλυψης σωματικών βλαβών στο ποσό των 50.000 ευρώ (μέχρι τώρα δεν υπήρχε οροφή) όταν συγκρίνουμε τα νέα αυτά όρια με το κατ’ άτομο όριο του κλάδου αυτοκινήτων, που σήμερα είναι 1.000.000 ευρώ με περαιτέρω προβλεπόμενη αύξηση από την 1η Ιανουαρίου του 2017 (1.220.000 ευρώ).
Η αύξηση με τον νέο νόμο του κατ’ ατύχημα ποσού στις 500.000 ευρώ (από 300.000 ευρώ) λόγω του προηγουμένου περιορισμού δεν θεραπεύει το πρόβλημα. Επειδή η υποχρεωτικότητα της ασφάλισης θεσμοθετείται για κοινωνική προστασία, στην περίπτωσή μας με τα νέα αυτά όρια τόσο ο προξενήσας τη σωματική βλάβη όσο και ο παθών ουσιαστικά μένουν απροστάτευτοι.
Κλείνοντας, σας καλώ να αναλογιστείτε ότι το ποσό της ασφαλιστικής κάλυψης για το περιστατικό της Αίγινας για τα 4 θύματα προσδιορίζεται στις 200.000 ευρώ το πολύ.
Μωρις Καπουανο
Χημικός μηχανικός ΕΜΠ