Κύριε διευθυντά
Είμαι τακτικός αναγνώστης της «Καθημερινής» και συνήθως αρχίζω τη «μελέτη» από τη δεύτερη σελίδα. Ο Φαληρεύς είναι πάντα «ευθύβολος» όταν σχολιάζει την επικαιρότητα. Ομως, στις 14 τρέχοντος σχετικά με τη στάση της ΔΕΗ, να μην παραστεί ως πολιτικώς ενάγουσα στη δίκη των συνδικαλιστών, σχολιάζει: «Είναι απλώς ανοίκειο ότι η ΔΕΗ αρνείται να υπερασπιστεί και το άμεσο συμφέρον της ως εταιρείας και το δημόσιον συμφέρον. Τέτοιος αμοραλισμός σε βάζει στον πειρασμό να τον χαρακτηρίσεις γαϊδουρινό.» Με ενόχλησε, θα έλεγα με εξόργισε ο χαρακτηρισμός «γαϊδουρινό». Βέβαια συνήθως λέμε (κακώς) «γαϊδουρινή» μια χοντροκοπιά στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, αλλά το αγαθό και άκακο γαϊδούρι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως amoraliste. Τα έχω ζήσει όλα τα ιπποειδή στην πρώτη μου νεότητα (δικά μου) και έπειτα κατά τη θητεία μου ανά τη Δυτική Μακεδονία (τα ξένα). Το γαϊδούρι είναι νομίζω το πιο «ευγενικό» από τα οικόσιτα ζωντανά. Τα λένε «ζωντανά» οι χωρικοί τα οικόσιτα κτήνη, όχι «ζώα» (το θεωρούν υποτιμητικό). Ο γάιδαρος υπομένει αδιαμαρτύρητα πολλές ταλαιπωρίες και υπηρετεί πιστά τον αφέντη του. Οι συνδικαλιστές ποιον υπηρετούν εκτός από την «πάρτη» τους;
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, Μαθηματικός – νομικός, τέως γυμνασιάρχης