Κύριε διευθυντά
Προσυπογράφω κάθε λέξη του έξοχου κειμένου του συγγραφέα κ. Απόστολου Δοξιάδη που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», για τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς που αιτούνται πολιτικό άσυλο.
Θέλω μόνο να προσθέσω λίγες σκέψεις. Τυχόν απόρριψη του αιτήματός τους θα αποτελεί αιώνια ντροπή των αρεοπαγιτών που θα συμπράξουν στην απόφαση της απόρριψης και προσβολή στον αρχαιοελληνικό θεσμό του ασύλου και στην έννοια του σύγχρονου κράτους δικαίου. Θα είναι ενθάρρυνση της αυταρχικής οπισθοδρόμησης και των δεσποτικών τάσεων ενός Ερντογάν, που επιδιώκει ακόμη και την επαναφορά της ποινής του θανάτου, που και στην Τουρκία είχε καταργηθεί για να συμπλεύσει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Οταν πρόκειται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκπτώσεις για οποιαδήποτε σκοπιμότητα δεν είναι ανεκτές.
Φοιβος Ιωαννιδης
Πρώην βουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής Αναθεωρήσεως του Συντάγματος του 2001
«O tempora! o mores!»
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή δεδομένη δράση και επαγωγό λόγο ορισμένο περιστατικό που επισυνέβη τη 10η Δεκεμβρίου 2016 κατά τη γενική συνέλευση, ετήσια τακτική, των μελών της «Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων» στην αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών, καταγράφονται οι σκέψεις αυτές υπό την επίκληση του λεκτικού του ανωτέρω τίτλου-αναφώνησης του Κικέρωνος (Catil. I 1 και Verrines: De Signis 25, 36). Συγκεκριμένα, ο διευθύνων τις εργασίες της συνέλευσης αυτής, δικαστής πολυετούς ενεργού υπηρεσίας και συνεπώς έμπλεος εμπειρίας, διακατεχόμενος προδήλως από ανεξήγητη εμπάθεια, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «χαιρετισμού» της προέδρου του Αρείου Πάγου, δηλαδή της Προκαθημένης του Ανωτάτου Δικαστηρίου Πολιτικής και Ποινικής Δικαιοσύνης, ακούσθηκε να λέγει «είναι η τελευταία συνέλευση στην οποία συμμετέχετε ως εν ενεργεία δικαστής», λησμονώντας πως το του Σωκράτους «ώρα εστίν απιέναι» ισχύει οριακώς και είναι για όλους μας –σε εύθετο χρόνο– προ των πυλών, επιπλέον δε να επιχειρηματολογεί για τον καθορισμό της θέσης που ορίσθηκε για την πρόεδρο του Αρείου Πάγου ως τέως πρωθυπουργού και δη στο άκρο αριστερό της πρώτης σειράς των επίσημων προσκεκλημένων, επικαλούμενος εγκύκλιο ρύθμιση επ’ αυτού, ήτοι του τηρούμενου πρωτοκόλλου επί του αντικειμένου αυτού, διοικητική του υπουργείου Εσωτερικών. Το διττώς επισημαινόμενο αυτό γεγονός κυριαρχείται από ασύστολη παρρησία, ωμή αναφορά σκέψης ενέχουσας προσβολή της κοινωνικής αξίας, καθώς και απομείωση της θεσμικής οντότητας, επιπροσθέτως δε τουλάχιστον αμετροέπεια, αν όχι αναισχυντία-αναίδεια προς τον Προκαθήμενο Ανωτάτου Δικαστηρίου, και διακρίνεται ελεγχόμενο για παραθεώρηση στοιχειωδών κανόνων και δη συνταγματικώς οριζομένων που συνθέτουν την ισότιμη και ισόκυρη θέση της δικαστικής λειτουργίας έναντι των λοιπών δύο τον αριθμό λειτουργιών του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Σε γενική συνέλευση Δικαστικών Λειτουργών –και όχι σε δημόσια τελετή και εκδήλωση με τελετάρχες διοικητικούς υπαλλήλους υπακούοντες σε εγκυκλίους οδηγίες υπουργού–προέχουν αναμφιλέκτως και προκάθηνται άνευ άλλου τινός ο πρόεδρος και ο εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου, με βάση την «παράδοση» του Δικαστικού Σώματος και την «ηθική ευαισθησία» των καθ’ ύλην αρμοδίων για την ενδεικνυόμενη ρύθμιση. Παρά ταύτα, υπήρξε προς τούτο ανεπιτρέπτως ανατροπή υπό την επίκληση διοικητικής εγκυκλίου οδηγίας, δηλαδή προσχηματικού λόγου, παρότι επί έτη πολλά η τάση αυτή της Διοίκησης να υποβαθμίζει στο «πρωτόκολλο της πρωτοκαθεδρίας» τους δικαστικούς λειτουργούς και απαρέσκεια δημιουργούσε και στην εφαρμογή της μη αποδεκτή υπήρξε, έτι δε περαιτέρω κατ’ επίφαση «τυπικού» αναφερθείσα εστερείτο αντικειμένου, καθ’ όσον δεν αφορούσε δημόσια τελετή και εκδήλωση. Αυτά ακριβώς τα γενόμενα και από συνέλευση δικαστικών λειτουργών εκπορευόμενα, συνειρμούς αρνητικούς δημιουργούν και απογοητευτικές διαπιστώσεις διαμορφώνουν για τον θεσμό της Δικαιοσύνης, που φαίνεται ως σκάφος εν μέσω «τρικυμίας» να κλυδωνίζεται, αλλά θα πλεύσει σε «ήρεμα νερά» και δεν θα βυθισθεί, και ως λειτουργία να κακοποιείται, αλλά θα ιαθεί και δεν θα καταπέσει ως ασθενής και αδύναμη, διότι η κατά προορισμόν ύπαρξή της, ανεξάρτητη των φιλοδοξιών, των κενών ευγενούς σκοπού και εύλογου στόχου, ορισμένων, ευτυχώς ολίγων, συνδικαλιστών δικαστικών λειτουργών, αναφέρεται στην αδιάλειπτη προσπάθεια των διακονούντων αυτή λειτουργών της και διακρίνεται από την επίμονη επιδίωξη των λυσιτελών δυνάμεών της για την εμπέδωση της ευνομίας και την επικράτηση της ευδικίας υπό την καθοδήγηση, στη δύσβατη αυτήν πορεία, της ιδέας της Δικαιοσύνης.
Γεωργιος Εμμ. Σιωπης, Εισαγγελεύς Εφετών Θράκης
«Το μεν όνομα της ειρήνης…»
Κύριε διευθυντά
Αυτές τις ημέρες ας αφήσουμε για λίγο τα πεζά και τα καθημερινά, ας ακούσουμε την προτροπή του ενανθρωπίσαντος Χριστού που μας λέει: «Μηδέν μεριμνάτε», γιατί «Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής » (Ματθ. στ΄, 34), και ας πούμε λίγα λόγια για την Ειρήνη, ένα αγαθό «εν ελλείψει και ανεπαρκεία», ένα ζητούμενο και μια διαχρονικά επίκαιρη ευχή που μόνο αυτή μπορεί να διώξει την απελπισία και να θεραπεύσει την ψυχή του ανθρώπου.
Ο Αγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης μας λέει: «Το μεν όνομα της ειρήνης πανταχού, το δε πράγμα ουδαμού».
Αυτό πράγματι συμβαίνει. Ο σύγχρονος, ταλαιπωρημένος και εξουθενωμένος άνθρωπος αγωνιά για πράγματα της καθημερινότητας, ενδιαφέρεται για την παγκόσμια ειρήνη, οραματίζεται έναν κόσμο χωρίς πολέμους και όπλα, βλέπει να γίνονται διασκέψεις για αφοπλισμούς, ανακωχές και άλλα σχετικά. Ολοι μιλούν για ειρήνη και όλοι ετοιμάζονται για πόλεμο! Ετσι, μένει στον άνθρωπο ένας απέραντος πόνος και ένας πόθος πάντα απραγματοποίητος, γιατί ειρήνη δεν έχει, ούτε μπορεί να τη δώσει αυτός που δεν τη ζει, αυτός που δεν έχει την εσωτερική ψυχική ειρήνη που μόνο αυτή αποβάλλει από την καρδιά πάθη και συγκρούσεις, αυτός που δεν στηρίζεται στον «Θεό της ειρήνης» (Φιλιπ. δ΄ 9), αυτός που «συσχηματίζεται» με τις δυνάμεις της φθοράς και του κακού.
Οσο, λοιπόν, ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό που του φωνάζει: «Ιδού πάρειμι» ( Ησ. νη΄ 9) («Μη φοβάσαι, εδώ κοντά σου είμαι, θα βρεις τη λύση των προβλημάτων σου κοντά μου»), όσο αγνοεί αλαζονικά Εκείνον που: «λύσας το μεσότοιχον τού φραγμού» και «καταργήσας την “έχθραν” για να φτιάξει τον αναγεννημένο “καινόν άνθρωπον” και την “καινήν κτίσιν”», για να ενώσει τους λαούς «τους εγγύς» και «τους μακράν», άλλο τόσο θα πυκνώνουν τα σύννεφα του μίσους και της αλαζονείας, οι εντάσεις και οι πόλεμοι, η δυστυχία και ο θάνατος. Ας μην αναζητούμε, λοιπόν, την ειρήνη της ψυχής μας και του κόσμου μέσα στο ψέμα, γιατί αυτό μας γκρεμίζει στο σκοτάδι και στα αδιέξοδα, αλλά να αφηνόμαστε μέσα στο φως της μοναδικής αλήθειας που είναι ο Χριστός: «Αυτός γαρ εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας». Ολοι, δηλαδή, που ήταν και είναι ξένοι μεταξύ τους έγιναν και γίνονται φίλοι και οικείοι του Θεού «εν τω αίματι του Χριστού» με τη θεανθρώπινη Γέννηση και κυρίως την Ανάστασή Του. Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα για τον άνθρωπο, ακόμα και για εκείνον που γκρεμίζεται από τον κατακλυσμό της φθοράς στον γκρεμό και στο χάος της απελπισίας και του θανάτου, αρκεί μονάχα να τρέχει και να αφήνεται σ’ Εκείνον που πάντα στέκει δίπλα του, σ’ Εκείνον που έδωσε τη δική Του σάρκα σαν λύτρο για τη δική μας σωτηρία. «…την οικείαν σάρκαν λύτρον υπέρ ημών δεδωκώς» ( Θεοδώρητος).
Καλή χρονιά, με πραγματική ειρήνη στην καρδιά μας και γύρω μας!
Αναστασιος Γ. Λεκκας, Συν/χος Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω