«Οχι, δεν μας άξιζε κάτι τέτοιο»…

«Οχι, δεν μας άξιζε κάτι τέτοιο»…

Κύριε διευθυντά

Τόσος λόγος αυτές τις μέρες για μέτρα, χρέος, ηρωική αντίσταση, είναι βιώσιμο, θα «κουρευτεί»; Τόσα ΘΑ, λες κι αυτά θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας! Τη δεκαετία του ’80 (Δεκαετία ΠΑΣΟΚ) έγιναν σημεία και τέρατα. Εισέρρευσαν από την Ευρωπαϊκή Ενωση «τζάμπα» πόροι, που τόσοι δεν είχαν εισρεύσει από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Την ίδια περίοδο δανειστήκαμε άλλα τόσα, εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος.

Τι έγινε τότε; Πού πήγαν αυτοί οι πόροι, που αρκούσαν για να αλλάξει η Ελλάδα ριζικά; Αντ’ αυτού μπήκαν γερές (μπετόν αρμέ) οι βάσεις την διαπλοκής, άρχισε να λειτουργεί «δυναμικά» το «ένστικτο αυτοσυντήρησης» πολλών στελεχών της δημόσιας ζωής μερικά από τα οποία ελέγχθηκαν και καταδικάστηκαν, άλλα (τα περισσότερα) ευδαιμονούν. Ακόμη χειρότερα, γιγαντώθηκαν ο λαϊκισμός, ο κρατισμός κ.λπ. Με κύρια ευθύνη του ανθρώπου που μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ακολούθησε η Ν.Δ., που σχεδόν μεταλλάχθηκε σε λάιτ ΠΑΣΟΚ (με εξαίρεση τον Κων. Μητσοτάκη και μια ομάδα υπουργών του –π.χ. Μάνος, Σιούφας, Παλαιοκρασσάς κ.λπ.), και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Αναδύονται μερικά ενοχλητικά ερωτήματα. Είναι δυνατόν να τελεσφορήσουν τα όποια μέτρα, το «κούρεμα» ή ρύθμιση του χρέους χωρίς:

– Μεταρρύθμιση και αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα βασισμένη σε αυστηρότατη αξιολόγηση και κριτήρια για να γίνει παραγωγικός και να παίξει τον ρόλο του;

– Μεταρρύθμιση στην Παιδεία;

– Μεταρρύθμιση στον συνδικαλισμό, που όλοι γνωρίζουμε πώς και υπέρ ποίων λειτουργεί;

– Απεμπλοκή του Δημοσίου από τις ΔΕΚΟ και όλους τους άχρηστους οργανισμούς της Κεντρικής Κυβέρνησης και της Αυτοδιοίκησης;

– Οριστική λύση του συνταξιοδοτικού σε αντικειμενική βάση και όχι με οριζόντιες περικοπές, λαμβάνοντας υπόψη τον χρόνο εργασίας, το συνολικό ύψος των καταβληθεισών εισφορών, την ηλικία; Μία σύνταξη κατ’ άτομο.

– Θέσπιση σταθερού φορολογικού καθεστώτος, που να προσκαλεί επενδύσεις κι όχι να τις διώχνει;

– Μέτρα επιτάχυνσης απονομής της Δικαιοσύνης, καθώς και απλούστευσης, όπου είναι εφικτό κι όχι επιζήμιο;

Το κλειδί είναι ότι για να θεσπισθούν και εφαρμοσθούν όλα αυτά χρειάζεται άλλο είδος πολιτικού προσωπικού και όχι αυτό που παράγεται από την αφισοκόλληση, τον συνδικαλισμό, τους φοιτητοπατέρες κ.λπ. 

Αρνητικό παράδειγμα ξεκάθαρο είναι η σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν. Τα χειρότερα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ και της λαϊκίστικης Δεξιάς, που σαν ποντίκια σε καράβι που βουλιάζει πήδησαν σε άλλο πλεούμενο που ερχόταν. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει σοβαρά ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση;

Αλκης Λογοθετης

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή