Κύριε διευθυντά
Είναι γνωστό ότι η δημόσια διοίκηση είναι ο μεγάλος ασθενής του ελληνικού κράτους. Υπάρχει το αντίδοτο όμως για τις παθογένειες του Δημοσίου; Και αν υπάρχει, αυτό είναι ένα ή πολλά διαφορετικά; Εχουν γραφτεί δεκάδες σελίδες για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης – γι’ αυτόν τον λόγο δεν επιθυμώ να ανακυκλώσω προτάσεις που έχουν ήδη διατυπωθεί. Θέλω, όμως, να καταθέσω μια πρόταση που δεν έχει αναπτυχθεί, αλλά τη θεωρώ εξαιρετικά σημαντική. Η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα, πέραν όλων των άλλων προβλημάτων που έχει, πάσχει και ως εφαρμοσμένη επιστήμη. Πάσχει, όχι διότι δεν υπάρχουν καλά πανεπιστήμια ή καταρτισμένο ακαδημαϊκό προσωπικό, αλλά επειδή η επιστημοσύνη της σταματά στο πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα απουσιάζει το «τυπικό και ουσιαστικό» Διοικητικό Επιμελητήριο. Το κράτος, η επιστημονική κοινότητα και οι ίδιοι επαγγελματίες του κλάδου δεν έχουν αναλάβει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία (θα προτιμούσα τη λέξη «οργάνωση» από τη «δημιουργία») του Διοικητικού Επιμελητηρίου υπό τη μορφή ΝΠΔΔ, όπως ακριβώς το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, οι δικηγορικοί σύλλογοι, το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας και δεκάδες άλλοι επιστημονικοί φορείς της χώρας, που κατά κύριο λόγο με τη λειτουργία τους προάγουν το δημόσιο συμφέρον. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι η οργάνωση σε ΝΠΔΔ του Πανελληνίου Επιμελητηρίου Φυσικοθεραπευτών, το οποίο προβλέφθηκε στον νόμο 4461/2017. Η δημιουργία του Διοικητικού Επιμελητηρίου δεν συνάδει με τις αναχρονιστικές και συντεχνιακές λογικές, αλλά αποσκοπεί στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την κατοχύρωση της επιστήμης, την προώθηση της επαγγελματικής αρτιότητας της δημόσιας διοίκησης και κυρίως την τεκμηριωμένη διασύνδεση της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής πορείας των μελών του. Η υφιστάμενη μορφή του Διοικητικού Επιμελητηρίου, ως ΝΠΙΔ σωματειακής μορφής, δεν παρέχει την πλήρη, αποκλειστική και θεσμική εξασφάλιση των μελών του ως ισότιμων συνομιλητών με το κράτος για τα θέματα που τα αφορούν. Βεβαίως, όμως, αναγνωρίζω πλήρως την κεφαλαιώδη προσπάθεια και τις προσωπικές θυσίες που έχουν κάνει όσοι βρίσκονται στην ηγεσία του διαχρονικά. Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι η λειτουργία του εν λόγω φορέα θα οφείλει να είναι δημοσιονομικά ουδέτερη και να μην επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός, ενώ τα έξοδά του θα πρέπει να καλύπτονται από τις εισφορές των μελών του και τα εν γένει έσοδά του.
Μάριος Ψυχάλης, Yποψήφιος διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών, σπουδαστής στην ΕΣΔΔΑ