Κύριε διευθυντά
Κατά τους θεωρητικούς της διάκρισης των εξουσιών, η συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε ένα πρόσωπο οδηγεί στην αυθαιρεσία, αντιθέτως ο διαχωρισμός τους αποτρέπει αυθαιρεσίες και καταχρήσεις και το κράτος γίνεται ευνομούμενο, έχει δηλαδή έννομη τάξη. «Για να μην μπορεί κανείς να κάνει καταχρήσεις από τη ρύθμιση πραγμάτων, η εξουσία να σταματά στην εξουσία» (Μοντεσκιέ). Η θεωρία της διάκρισης των εξουσιών υιοθετήθηκε με πάθος, αλλά και αμφισβητήθηκε, ενώ από τους οπαδούς της λαϊκής κυριαρχίας κρίνεται εντελώς περιττή, γιατί η εξουσία «ανήκει» στον λαό κι αυτός δεν βλάπτεται όταν η εξουσία «ασκείται» από τους εντολοδόχους και τις συνελεύσεις (!). Σ’ εμάς, το Σύνταγμα, παρά τις όποιες αποκλίσεις, διασώζει τον στόχο της οργανικής διάκρισης των εξουσιών (αρχή κράτους δικαίου, εγγυήσεις ατομικών δικαιωμάτων, απαγόρευση καταχρηστικών ασκήσεων, υπερβάσεων της αρχής αναλογικότητας κ.λπ.). Τα τελευταία, ωστόσο, χρόνια των κρίσεων και μνημονίων, οι συνταγματικές εγγυήσεις μπαίνουν προκλητικά και αλαζονικά στο περιθώριο και ο λαός ρίχνεται στη δυστυχία και στο χάος. Τα φαινόμενα σύγχυσης των εξουσιών επιτείνονται, οι τρεις εξουσίες ουσιαστικά γίνονται μία, καθώς η νομοθετική και η εκτελεστική συγκεντρώνονται στο κόμμα που πλειοψηφεί, και η δικαστική, με εξαίρεση τους όποιους φωτισμένους δικαστές που αναμφισβήτητα υπάρχουν, παραδίδεται, και ενίοτε ασμένως, στον ολέθριο εναγκαλισμό της μοναδικής εξουσίας (εκτελεστικής) και από προπύργιο της αλήθειας και της ασφάλειας του δικαίου φαίνεται να ξεπέφτει στον αξιοθρήνητο ρόλο θεραπαινίδος του «ηγεμόνος», ρόλο που επιδιώκουν τα αυταρχικά καθεστώτα για να κυβερνούν με καταπιέσεις και καταναγκασμούς.
Με λαβωμένη, όμως, τη δικαστική εξουσία, η δημοκρατία μετεωρίζεται πάνω από κενό που βαθαίνει, ενώ κάποιοι εραστές των Σοδόμων και της Γομόρρας, άνθρωποι αγκυλωμένοι στον χρεοκοπημένο άθεο υλισμό, είναι έτοιμοι να τη σπρώξουν στον αβυσσαλέο γκρεμό. Να γιατί το πλοίο της πατρίδας βολοδέρνει μεσοπέλαγα ουσιαστικά ακυβέρνητο χωρίς ελπίδα, γιατί ο κυβερνήτης του αγνοεί αυτό που ξέρει ο συνετός και έμπειρος ναυτίλος: όταν το πλοίο κλυδωνίζεται επικίνδυνα, το πρώτο που κάνει είναι να πετάξει τη σαβούρα στη θάλασσα. Γι’ αυτό κι ο καραβοκύρης λαός, αφού επιτέλους καταλάβει πως άκαρπες ρίζες ωφέλιμο άνθος και καρπό ποτέ δεν βλαστάνουν, να φροντίζει το πλοίο τούτης της ζωής του να επανδρώνεται με κυβερνήτη και πλήρωμα που διαθέτουν καθαρό νου, διαμορφωμένο από το κοντύλι της χάρης του Θεού.
Αναστασιος Γ. Λεκκας, Συν/χος Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω