Πολιτικός επιστήμων Βαριά βιομηχανία και μεταλλεία χρυσού

Πολιτικός επιστήμων Βαριά βιομηχανία και μεταλλεία χρυσού

Κύριε διευθυντά

Με αφορμή την έντονη διαμάχη για την εκμετάλλευση χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, καθώς και ορισμένες αναφορές στο σχετικό άρθρο του γνωστού αρθρογράφου-οικονομολόγου Μπ. Παπαδημητρίου στην «Καθημερινή» (14.09.2017), θεωρώ ότι ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία βοηθούν στην πληρέστερη ενημέρωση γύρω από το θέμα αυτό. Ετσι, η πρώτη συστηματική εκμετάλλευση χρυσού στην Ελλάδα έγινε με την εξόρυξη του προσχωματικού χρυσού στον Γαλλικό ποταμό, που, όπως είναι γνωστό, δεν παρουσίασε σοβαρά τεχνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Απλώς, τα αποθέματα του δευτερογενούς χρυσού, προερχομένου από τη διάβρωση των πρωτογενών εμφανίσεων στα πετρώματα εκατέρωθεν της διαδρομής του ποταμού, εξαντλήθηκαν σχετικά σύντομα και το μεταλλείο έκλεισε. Διαφορετική, όμως, είναι η περίπτωση των αποθεμάτων εξορυγμένου θειούχου μεταλλεύματος πυριτών –που περιέχουν σημαντικό ποσοστό αρσενοπυριτίου και ελάχιστο ποσοστό χρυσού (Ολυμπιάδα, Μαντέμ Λάκκος κ.ά.)– αλλά και του πρωτογενούς κοιτάσματος χαλκούχων ορυκτών με πολύ μικρό ποσοστό χρυσού στις Σκουριές. Στο σημείο αυτό πρέπει να τοινισθεί ότι η παρουσία του αρσενικού στη θειούχο μεταλλοφορία της ευρύτερης περιοχής στη Χαλκιδική αποτελεί ένα ιδιαίτερο και κρίσιμο στοιχείο, δεδομένου ότι δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στην απόληψη των χρησίμων ορυκτών του μεταλλεύματος. Αυτά θα πρέπει να ήταν γνωστά στην εταιρεία πριν από την υπογραφή της σύμβασης. Εκ προοιμίου θεωρούμε ότι η μεγιστοποίηση, εντός νομίμων ορίων, του κέρδους, αποτελεί, ασφαλώς, θεμιτή επιδίωξη μιας μεταλλευτικής επιχείρησης, όπως είναι επίσης γνωστή και η συχνή αδυναμία προσέγγισης, με τη επιθυμητή ακρίβεια, των ποιοτικών και ποσοτικών παραμέτρων ενός μεταλλευτικού στόχου, γεγονός που οδηγεί συχνά σε πολύπλοκες νομικο-επιχειρηματικές ανατροπές. Στο πλαίσιο αυτό και υπό το πρίσμα των ανωτέρω, δικαιολογείται το «μπέρδεμα συμφερόντων» που αναφέρει ο κ. Παπαδημητρίου, αφού κατά την άποψη των αντιτιθέμενων στην εκμετάλλευση, είναι επωφελέστερη η συνέχιση της τουριστικής αξιοποίησης της περιοχής, την οποία θα βλάψει, κατ’ αυτούς, η λειτουργία του μεταλλείου. Η λύση, συνεπώς, βρίσκεται στη διασφάλιση μιας μεταλλουργικής μεθόδου που θα επιτρέπει την απόληψη των χρησίμων ορυκτών, με ταυτόχρονη πλήρη προστασία του περιβάλλοντος. Στο σημείο αυτό, σύμφωνα και με το ρεπορτάζ της «Καθημερινής», οι συμβατικοί όροι είναι ιδιαίτερα σαφείς και επιβάλλουν ως τελικό προϊόν την απόληψη καθαρού χρυσού-χαλκού και όχι συμπυκνώματος, το οποίο πιθανώς θα πρέπει να εξάγεται, χωρίς ιδιαίτερο οικονομικό έσοδο για το Δημόσιο. Επομένως, είναι πράγματι συμβατή η ταυτόχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα με την τουριστική ανάπτυξη μιας περιοχής, υπό  σαφώς καθοριζόμενες προϋποθέσεις.

Οσον αφορά, τέλος, τον Δημ. Μπάτση (που υπενθυμίζει ο κ. Παπαδημητρίου), τα σχέδιά του για την ίδρυση «Βαρειάς Βιομηχανίας στην Ελλάδα» (1947), με στόχο την ανάπτυξη της οικονομίας, είναι γνωστό ότι δεν στηρίζονταν σε έγκυρες συστηματικές μελέτες (που ήταν άλλωστε τότε ανύπαρκτες), αλλά σε ανεύθυνες, ατεκμηρίωτες απόψεις και έντονη φημολογία για την ύπαρξη αμύθητου ορυκτού πλούτου. Υπενθυμίζουμε, ότι η πρώτη ολιγομελής επιτροπή με ειδικούς επιστήμονες συστάθηκε το 1951 στο υπ. Συντονισμού και ακολούθησε το 1953 η ίδρυση του αρμόδιου ινστιτούτου (ΙΓΕΥ). Αρχισε τότε η συστηματική μελέτη του ορυκτού πλούτου της χώρας, παράλληλα με την ιδιωτική μεταλλευτική δραστηριότητα, και δόθηκε έτσι το ρεαλιστικό μέτρο των διαστάσεων του ορυκτού πλούτου της χώρας.

Β. Ανδρονοπουλος, Τ. γεν. δ/ντής ΙΓΜΕ – Ψυχικό

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή