Κύριε διευθυντά
Αθεράπευτα πιστή αναγνώστρια της «Καθημερινής», τούτη τη φορά με κέντρισε το σχόλιο του κ. Κώστα Λεονταρίδη, με τίτλο «Επτάψυχη κι η κοροϊδία;», της 15ης-11-2017. Στην πορεία του προβληματισμού του υπάρχει μια διάθεση σαρκαστική, που υποκρύπτει όμως μια αγωνία έκδηλη για το ερώτημα που ταλανίζει διαχρονικά τον άνθρωπο. Η ζωή με τις τόσες προκλήσεις και αντιφάσεις της σου αφήνει περιθώρια να την «παλεύεις» ελπίζοντας και πάντα αισιόδοξα;
Διερωτώμαι –μαζί του φυσικά– είναι η ελπίδα αντίδωρο, όταν μας τη στερεί ασύστολα η τόση ανευθυνότητα και η άμετρη φαυλότητα των ιθυνόντων και άλλων ανεγκέφαλων, όχι για προσδοκίες και υψηλά οράματα αλλά στη «στοιχειώδη ασφάλεια» της καθημερινότητάς μας;
Από το πρώτο ξύπνημα ηχούν στ’ αυτιά μας η οργή των πολιτών, η απαξίωση θεσμών, η αλαζονεία αδαών και ένα όργιο ανομιών! Πώς να αμυνθούμε για να βιώνουμε με κάποια ανθρωπιά το πνιγηρό παρόν και να ελπίζουμε για ένα ελπιδοφόρο μέλλον; Τι να προσδοκάμε, όταν βλέπουμε τη γνώση σε απόγνωση, καθώς γίνεται κτήμα μόνον ειδημόνων και ελαχίστων βιβλιοφάγων εραστών; Η γλώσσα –ταυτότητα– ενός λαού απούσα στην εκπαίδευση και στο ευρύ κοινό πια αποστεωμένη… Το Διαδίκτυο «βαβελικό!» και τα «κουμπιά» της νιότης καταφύγιο, αλλά μαρτύριο ενδοοικογενειακό! Οχι, δεν είμαι μίζερη κι απαξιωτική. Στο πυρ το εξώτερον από πλευράς μου ο μηδενισμός… Νιώθω όμως αμήχανη και τρομερά ανήσυχη για τη γενιά που ζω και βλέπω να βολοδέρνει ανίσχυρη για να ορθοποδήσει και για μελλοντικές, αν θ’ αξιώνονται να κάνουν όνειρα και να αισιοδοξούν. Ισως κάτι παρήγορο μες στην απελπισία. Του έγκριτου Τύπου η δυναμική, που επιδρά λυτρωτικά, όταν αντιμάχεται με φρόνηση και πείσμα την απανθρωπιά! Είθε ν’ ανανήψουμε σήμερα –όσο ποτέ– ως κοινωνία και λαός, ως κράτος και ως έθνος, κάνοντας συνειδητό πως η ελπίδα ιστορικά άνοιξε δρόμους αντοχής κι η κοροϊδία ευτελισμού και ενοχής… Μόνον επτάψυχη; Και σατανική…
Φονη Ρεπουλη, Φιλόλογος