Κύριε διευθυντά
Ο αρθρογράφος καθηγητής Θ. Διαμαντόπουλος («Καθημερινή», 16-1-2018) με τον ευρηματικό τίτλο «Το ανεύρετο όνομα» αναφέρεται στην ονοματοθεσία του «ακατονόμαστου γείτονα», όπως λέει. Είναι μια εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη περιγραφή του «προβλήματος», γιατί πράγματι δημιουργήσαμε ένα πρόβλημα, σαν αυτά που εμείς οι μαθηματικοί (και οι Ιησουίτες) κατασκευάζουμε για να παιδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Αναφέρεται και στις σχέσεις και στα αισθήματα που έτρεφαν/τρέφουν μεταξύ τους Βόρειοι και Νότιοι Ελληνες.
Μεγάλωσα σε μια κοινότητα ανταλλάξιμων προσφύγων κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη. Τη δεκαετία του ‘30, αλλά και μεταπολεμικά έως τα μέσα του 20ού αι., τον χωροφύλακα (συνήθως Κρητικό ή Χαμουτζή, αδιακρίτως) τον βλέπαμε σαν εχθρό και όχι σαν προστάτη.
Οσο για τη μόρφωση των κατοίκων, πράγματι «πολλοί κατανοούσαν ανεπαρκώς την ελληνική». Επειδή οι ανάγκες πολλές, στις «Νέες Χώρες», όπου δεν υπήρχαν δάσκαλοι με πτυχίο, όποιος έλεγε πως τελείωσε το 4τάξιο «Ελληνικό Σχολείο» (μετά το 4/τάξιο Δημοτικό), αν δεν είχε τίτλο σπουδών, πήγαινε στον Ειρηνοδίκη με δύο μάρτυρες που βεβαίωναν το γεγονός και έπαιρνε το «Δίπλωμα» επάρκειας για διδασκαλία. Αυτοί οι δάσκαλοι «των δύο μαρτύρων» επιβίωσαν ώς τις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Ολα καλά με το «ανεύρετο όνομα», όμως ο κ. καθηγητής δεν ερμηνεύει ορθώς τη ρήση του αείμνηστου Κ. Μητσοτάκη.
Οταν έλεγε «σε 10 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται πια το θέμα του ονόματος», το εννοούσε με την προϋπόθεση ότι θα το δεχόμασταν τότε και δεν θα έριχνε την κυβέρνηση ένας μετέπειτα πρωθυπουργός. Συνεπώς, δεν διαψεύστηκε η πρόβλεψη, αλλά εμείς φταίμε «που βγάζουμε τα μάτια μας με τα χέρια μας», όπως λέει και ο κ. καθηγητής.
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, Μαθηματικός – νομικός, Χολαργός