Κύριε διευθυντά
Μάλλον επιδερμικώς ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, στην «Καθημερινή της Κυριακής» της 1ης Απριλίου 2018, καταλογίζει στα «ολιγοπώλια» τη συνεχιζόμενη ακρίβεια, τις υψηλές τιμές, στην αγορά των χρειωδών της ζωής, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων, στη διάρκεια της τρεχούσης κρίσεως. Ομως, αφού η προηγηθείσα περίοδος δανεικής ευημερίας μας στην Ελλάδα ήταν μη διατηρήσιμη και μη βιώσιμη, το πραγματικό βιοτικό μας επίπεδο ήταν αναμενόμενο να πέσει. Εάν οι τιμές έπεφταν σε ίσο ποσοστό με τα εισοδήματά μας, τότε το βιοτικό μας επίπεδο θα είχε παραμείνει στην πραγματικότητα σταθερό. Και βεβαίως, δεν θα μιλούσαμε για οικονομική κρίση, αλλά για γενική και ανώδυνη αναπροσαρμογή των ονομαστικών τιμών. Ούτε είναι δυνατόν, σε ελευθέρα αγορά, ανοικτή στον διεθνή ανταγωνισμό, να διατηρηθούν επί μακρόν ολιγοπώλια. Εάν, λοιπόν, οι τιμές αγαθών ευρείας καταναλώσεως παραμένουν, σε κάποιο βαθμό, αδικαιολογήτως υψηλές, πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την αιτία. Προτείνω δύο ερμηνείες που δεν αποκλείουν η μία την άλλη:
Στην πλευρά της ζητήσεως, το αδικαιολογήτως υψηλό κόστος λειτουργίας του ελλαδικού πελατειακού και παρασιτικού κράτους (και παρακράτους) μετατρέπεται σε αδικαιολογήτως υψηλά εισοδήματα (και συντάξεις) για τους τροφίμους του. Την υπερβάλλουσα ζήτηση ενισχύουν και τα εισοδήματα από τη «μαύρη», αδήλωτη και ανεπίσημη οικονομία.
Στην πλευρά της προσφοράς, η υπερυψηλή φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση επιβαρύνει εξίσου όλες τις νομίμως λειτουργούσες επιχειρήσεις, οπότε και μπορεί να μετακυλίεται στις τελικές τιμές καταναλωτού χωρίς τον φόβο εκ των ανταγωνιστών. Αυτή η ιδία επιβάρυνση αποτρέπει και την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην οικονομία, στηρίζοντας, με τον τρόπο αυτό, την όποια ολιγοπωλιακή τάση έχουν οι ήδη υπάρχουσες επιχειρήσεις.
Γεωργιος Ιακ. Γεωργανας