Κύριε διευθυντά
Ο ήρωας του μυθιστορήματος του Οσκαρ Ουάιλντ «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», παραμένει νέος και όμορφος απολαμβάνοντας τον έκλυτο βίο του, ενώ τα σημάδια του γήρατος, της φθοράς από τις καταχρήσεις, του κυνισμού και των εγκλημάτων του αποτυπώνονται στο πορτρέτο του, που σταδιακά αλλοιώνεται. Οταν δεκαοχτώ χρόνια αργότερα θα το μαχαιρώσει, νομίζοντας ότι έτσι θα απαλλαγεί από τον μοναδικό εν ζωή μάρτυρα της αληθινής του εικόνας, θα βρεθεί ο ίδιος μαχαιρωμένος, γερασμένος και αγνώριστος, ενώ το πορτρέτο θα ανακτήσει το αρχικό κάλλος του ήρωα.
Ο Ουάιλντ αποδέσμευσε τον άνθρωπο από το είδωλό του που κανονικά είναι αχώριστα, όπως όταν ο μυθικός Νάρκισσος είδε την εικόνα του στη λίμνη και ερωτεύτηκε τον εαυτό του. Αυτό ισχύει και στην πολιτική, όπου τα στελέχη μιας κυβέρνησης σε αποδρομή επιβεβαιώνουν με τη συμπεριφορά τους τη δημόσια εικόνα της: είναι αμήχανοι ή απολογητικοί, προσποιούνται χωρίς επιτυχία τους αισιόδοξους, δυσκολεύονται να κρύψουν ότι έφτασε η ώρα τους.
Με την παρούσα κυβέρνηση όμως συμβαίνει ό,τι και στο μυθιστόρημα του Ουάιλντ: η εικόνα τους έχει φθαρεί αλλά οι ίδιοι συμπεριφέρονται ως εάν ο χρόνος να μην τους άγγιξε καθόλου. Εμφανίζονται ως σωτήρες και ευεργέτες, είναι αγέρωχοι και αλαζόνες, δείχνουν φρέσκοι και άφθαρτοι σαν να εκλέχθηκαν χθες· ενώ το 2015 μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, ανέκοψαν βίαια την ανάκαμψη της οικονομίας, την επιβάρυναν με 100 έως 200 δισ. και τη δέσμευσαν μέχρι το 2060· ενώ προκάλεσαν καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων και νέα ανακεφαλαιοποίηση στις τράπεζες, υποθήκευσαν την κρατική περιουσία για τα επόμενα 99 χρόνια και συμφώνησαν σε νέες αχρείαστες περικοπές στα εισοδήματα· ενώ αφαιμάσσουν τους δημιουργικούς Ελληνες για να αιμοδοτήσουν το νέο πελατειακό κράτος τους· ενώ βυσσοδομούν κατά των δημοκρατικών θεσμών και καταβαράθρωσαν την παιδεία.
Μάταια όμως θα περιμένετε να δείτε κάποια καθαρτική χειρονομία ή να ακούσετε μια κραυγή φρίκης, σαν αυτή που έβγαλε ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγουορντ, όταν αντίκρισε το παραμορφωμένο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Διότι μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές να θυμίζουν σε εμάς σύγχρονους Ντόριαν Γκρέι, αλλά οι ίδιοι δεν νιώθουν ότι βρίσκονται σε διάσταση με το είδωλό τους. Ισχυρίζονται ότι η εικόνα που έχουμε εμείς είναι ψεύτικη (fake, είναι νομίζω ο όρος), καθώς οι ίδιοι συνεχίζουν να καθρεφτίζονται, ως άλλοι Νάρκισσοι, στα νερά της πρώτης-φοράς-Αριστεράς, αιώνια ερωτευμένοι με το είδωλό τους.
Μιχαηλ Πασχαλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας