Κύριε διευθυντά
Είμαι ένας Φοίνικας που τρέχει πίσω από εμπρηστές, είχε γράψει ο νομπελίστας Σολ Μπέλοου. Πόσες φορές άραγε έχουμε βρεθεί στο ίδιο έργο θεατές; Πόσες εκατοντάδες βαρύγδουπες δηλώσεις έχουν ακουστεί για την αναγέννηση της φύσης μέσα από τις στάχτες; Η ιστορία για τον Ελληνα είναι ένας κακός οιωνός και παράλληλα ένας αυστηρός δάσκαλος. Παρακολουθώντας τα δελτία των ειδήσεων, στις δηλώσεις του αξιότιμου πολιτικού κόσμου και της σόου μπιζ διακρίνεις τα κροκοδείλια δάκρυα και το αγαπημένο παιχνίδι τους, το πινγκ πονγκ. Δεν είναι η ώρα να επιρρίψει κανείς τις ευθύνες σε κανέναν. Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν με τον χειρότερο τρόπο, μέσα σε μια κόλαση που θα ζήλευαν πολύ τραγικοί ποιητές.
Η ελληνική κοινωνία νοσεί, ενώ το πολιτικό σύστημα κάπου σε κάποιο γραφικό ταβερνάκι προετοιμάζει τους επικήδειους λόγους. Ομως, για μία και μοναδική φορά, πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναλογιστούμε όλοι (θέλει θάρρος και τόλμη κάτι τέτοιο), γιατί έχουμε αφήσει εκτεθειμένους τους εαυτούς μας; Είμαστε ανήμποροι να κατανοήσουμε πως η Ελλάδα έχει μπει στην τρίτη ηλικία. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα στη χώρα μας, αλλά θέμα παιδείας. Ενας μεσο-ανατολίτικος λαός που ουδεμία σχέση έχει με την Ευρώπη (ανάθεμα να γνωρίζαμε και ποια ήταν η Ευρώπη στη μυθολογία) ζητεί να κοπούν κεφάλια. Οταν κόβεις ένα κεφάλι, φυτρώνουν άλλα δέκα. Η λογική του λιθοβολισμού πρέπει να σταματήσει. Ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός, ήταν η απάντηση και το μήνυμα που αναρωτιέμαι πραγματικά, αν ήμασταν καθημερινά μεταξύ μας τόσο αλληλέγγυοι θα είχαμε φτάσει ώς εδώ; Ας αφήσουμε όμως τη μακρηγορία και ας αρκεστούμε να σωπάσουμε, ως ένδειξη σεβασμού στις ψυχές που χάθηκαν. Ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, ούτε η ψυχή χωρίς τα δάκρυα, είχε πει κάποτε ένας σοφός που δεν έχει και σημασία πώς τον λένε. Τι σημασία, δηλαδή, να έχει οτιδήποτε συμβαίνει και ακούγεται, όταν χάνονται αθώες ψυχές;
Ενα πράγμα ζητώ από το ελληνικό κράτος. Αφήστε τα όλα όπως έγιναν, μην αλλάξετε τίποτα. Μην προσπαθήσετε να καλύψετε την ιστορία και τον πόνο. Ας γίνει ένα μάθημα για όλους μας, για όλες τις γενιές. Η μόνη μνήμη είναι ο πόνος για τον Ελληνα… Πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος τη φωτιά, όχι τις στάχτες…
Γρηγορης Μπακλωρης, Πανεπιστήμιο Κρήτης