Κύριε διευθυντά
Δεν θέλω να ξεχωρίσω τον δάσκαλό μου από τους άλλους δασκάλους. Κάτι τέτοιο δεν θα το δεχόταν και ο ίδιος και θα μου τραβούσε το αυτί… Ούτε να τον συγκρίνω με άλλους συναδέλφους του, γιατί δεν γνώρισα σαν μαθητής δημοτικού σχολείου άλλον. Θεωρώ όμως χρέος μου, μετά 61 χρόνια από την αποφοίτησή μου, από το δημοτικό σχολείο, να του αφιερώσω ένα μικρό «θυμίαμα» ευγνωμοσύνης.
Με «μάζεψε» από την αυλή του σχολείου, κάποιο παγωμένο πρωινό, στα τριάμισι χρόνια μου, και με έμπασε στη μοναδική αίθουσα του μονοθέσιου σχολείου, με μία συμφωνία: Μιχάλη, μόνο θ’ ακούς και δεν θα μιλάς! Ετήρησα αυτή τη συμφωνία και μαθήτεψα εννιά ολόκληρα χρόνια στο δημοτικό σχολείο του μικρού χωριού μου. Ακουσα εννιά φορές τα μαθήματα όλων των τάξεων!
Κάποιον Ιούνιο έκλαιγα που όλοι έπαιρναν το ενδεικτικό τους για την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη και εγώ δεν έπαιρνα τίποτα… Ο δάσκαλός μου για να με παρηγορήσει μου έδωσε ένα «ψεύτικο» ενδεικτικό που έγραφε ότι πήγαινα από την Πρώτη τη… Μικρή στην Πρώτη τη… Μεγάλη.
Τον Ιούνιο του 1957, όταν μου έδινε το απολυτήριο για να πάω στο γυμνάσιο, πάλι έκλαιγα. Δεν ήθελα να αποχωριστώ το σχολείο μου, τον δάσκαλό μου, τους συμμαθητές μου, που πήγαιναν στις μικρότερες τάξεις! Στις 10 Σεπτέμβρη, που χτύπησε η καμπάνα του σχολείου, έτρεξα πάλι στην αγαπημένη αυλή για να ζήσω το πρώτο κάλεσμα για τη νέα σχολική χρονιά!..
Πολλές φορές στη ζωή μου, ακόμα και σήμερα, προσπαθώ να διακρίνω τους ανθρώπους εκείνους, που αποτέλεσαν πρότυπα ήθους, αρχών και ιδεών, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Κάθε φορά καταλήγω στην ίδια διαπίστωση. Τη μεγαλύτερη επίδραση άσκησε ο δάσκαλός μου, ο Φώτης Καμπισιούλης (1917-1997), από το μικρό μας χωριό, το Σταυροδρόμι Γορτυνίας, άσχετα εάν τα κατάφερα να μιμηθώ τις αρετές του.
Πολλές φορές είναι σαν να ακούω τη φωνή του, να βλέπω τη μορφή του, τις κινήσεις των χεριών του, το φως των ματιών του, τη φλόγα της καρδιάς του, τη μαγεία της μετάδοσης της γνώσης, τον παιδαγωγικό θυμό του και τις δίκαιες και ισορροπημένες σωφρονιστικές του ιδέες.
Οι δάσκαλοι, αναμφισβήτητα, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη διάπλαση των χαρακτήρων των μαθητών και μπαίνουν βαθιά στην ψυχή τους. Η φλόγα τους δεν σβήνει, αλλά μεταλαμπαδεύεται στους μαθητές, οι μαθητές την περνάνε στα παιδιά τους, από αυτά στα εγγόνια τους και ούτω καθεξής. Ετσι λοιπόν οι δάσκαλοί μας μετέχουν της αθανασίας.
Μιχαλης Ι. Μιχαλακοπουλος, Σταυροδρόμι Γορτυνίας