Κύριε διευθυντά
Η είδηση του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου, που έχασε τη ζωή του έπειτα από επίθεση και ξυλοδαρμό, προκάλεσε σοκ στο πανελλήνιο. Από τα πρώτα λεπτά τα social media πήραν φωτιά. Οπως περιγράφει πολύ εύστοχα ο κ. Φάνης Ουγγρίνης («Καθημερινή» 30.9.2018), «γύρω από το περιστατικό ξέσπασε άξαφνα μία νέα εμφύλια διαμάχη. Ο νεκρός δεν ήταν ο συνηθισμένος άσημος τοξικομανής – ήταν οροθετικός και δραστήριο μέλος της αθηναϊκής ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, με διάφορους φίλους του αμέσως μετά στα κοινωνικά δίκτυα να καταφέρονται κατά των “νοικοκυραίων”. Απέναντί τους συγκροτήθηκε γοργά μια αντίπαλη παράταξη, έξαλλοι και αυτοί με τα “πρεζόνια” και γενικά με όσους θεωρούν απειλή. Μαζική παράνοια στην πλατεία Διχονοίας».
Για ακόμα μία φορά τα κοινωνικά δίκτυα θύμισαν κάτι από ρωμαϊκή αρένα. Οι χρήστες τους χωρίζονται σε στρατόπεδα και οι κάθε είδους βεβαιότητες και η επιθετικότητα παίρνουν τη θέση ενός ψύχραιμου και νηφάλιου διαλόγου. Χωρίς να έχουμε πλήρη εικόνα των γεγονότων ή επιλέγοντας αποσπασματικά και αποκρύπτοντας ηθελημένα πτυχές τους που επιβεβαιώνουν ή ακυρώνουν αντίστοιχα τους συλλογισμούς μας, προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους υπολοίπους. Στην ουσία δεν επιδιώκουμε να πείσουμε ή να πειστούμε, αλλά να διακηρύξουμε την «αλήθεια» μας και να πάρουμε θέση απέναντι στους «άλλους».
Ο ετεροπροσδιορισμός, στοιχείο της ταυτότητας του σύγχρονου Ελληνα, έρχεται να κουμπώσει με τον τρόπο λειτουργίας ενός μέσου που επιβραβεύει τις άμεσες και αιχμηρές απαντήσεις, προτάσσοντας το θυμικό έναντι της λογικής. Σε αυτόν τον εικονικό (αλλά τελικά όχι και τόσο) κόσμο θύτες και θύματα ενός ιδιότυπου e-bullying εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους, σε σημείο που τα όρια των δύο γίνονται δυσδιάκριτα. Ο θύτης γίνεται θύμα χωρίς καν να το αντιληφθεί και το αντίστροφο. Παράπλευρη απώλεια η κοινή λογική…
Δημήτρης Τζινης, MSc Management – The University of Glasgow