Κύριε διευθυντά
Πέρα από ημεδαπές φραστικές φανφάρες, υπερβολές της πεντάρας και σχήματα λόγου που μας έχουν κουράσει (και αηδιάσει εν πολλοίς), ακούσαμε τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν να αναφέρεται στην προσωπικότητα και στο έργο του Αζναβούρ, κατα τη μεγαλειώδη τελετή στη μνήμη του. Κατέληξε με τη φράση: «… γιατί στη Γαλλία οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ». Συγκίνηση τα τόσο απέριττα και περιεκτικά λόγια, που υπογραμμίζουν άξια τον σεβασμό, την αποδοχή και την αναγνώριση της αξίας του τιμώμενου. Σε αυτό οι Γάλλοι είναι πρωτοπόροι, όσο εμείς πρωταγωνιστούμε στην απαξίωση, στον εμπαιγμό και στο μουντζούρωμα εκείνων –ως επί το πλείστον– που μας στήριξαν και έριξαν φως στη μιζέρια μας. Υπάρχει –έστω αμυδρή ελπίδα– εφαρμογής του περίφημου «φιλότιμού» μας;
Μαιρη Αγαθοκλη, Βρυξέλλες