Κύριε διευθυντά
Κατά καιρούς γίνεται αναφορά στην ύπαρξη παραδικαστικών κυκλωμάτων, που μολύνουν τον ευαίσθητο, ευπαθή και συνάμα σεβαστό χώρο της Δικαιοσύνης. Είναι γεγονός ότι σε όλες τις εποχές, με τη μία ή την άλλη μορφή, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ανθούσαν αυτά τα παράσιτα και σαπρόφυτα.
Είναι ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική μια σχετική περίπτωση που ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Γεώργιος Ράμμος ανέφερε σαν παράδειγμα στους φοιτητές του, στη διδασκαλία για την «αρνησιδικία», περί τα μέσα της δεκαετίας του ’60.
«Ο δικαστής σε όλες τις υποθέσεις, που του υποβάλλονται για κρίση, οφείλει να εκδώσει απόφαση. Εάν δεν το κάνει, για οποιονδήποτε λόγο υποπίπτει σε βαρύτατο πειθαρχικό και όχι μόνο παράπτωμα. Αυτό λέγεται “αρνησιδικία”. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη προ πολλών ετών στο χωριό μου, το Κορακοβούνι Αρκαδίας, για να καταλάβετε καλύτερα τι σημαίνει για τον δικαστή αυτό το πράγμα.
Ο μπαρμπα-Γιώργης, γείτονας και μακρινός συγγενής μου, είχε κάποτε ένα δικαστήριο με ένα συγχωριανό μας, για συνοριακή διαφορά, σε όμορες ιδιοκτησίες τους. Την παραμονή της δίκης κατέβηκαν στο κεφαλοχώρι της περιοχής, όπου είχε την έδρα του το αρμόδιο δικαστήριο, το Ειρηνοδικείο. Συνάντησαν εκεί κάποια πρόσωπα, που μεσολαβούσαν σε δουλειές δύσκολες και λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινές. Ανθρωποι της «πιάτσας» που γνώριζαν για όλους και για όλα. Σε έναν από αυτούς ο μπαρμπα-Γιώργης παρέδωκε ένα λαγό, που είχε θηρεύσει το πρωί της ίδιας ημέρας, για να τον προωθήσει με τον τρόπο του στον κ. πρόεδρο. Ο αντίδικός του, με ένα άλλο πρόσωπο της «πιάτσας», προώθησε ένα αρνάκι του γάλακτος. Οι μεσάζοντες πήραν και αυτοί κάτι, κάτω από το χέρι, για την…εκδούλευση! Την άλλη μέρα, κατά την εκφώνηση της υπόθεσης, ο κ. πρόεδρος είπε ότι η συγκεκριμένη υπόθεση θα δικαστεί τελευταία, επειδή η εκδίκασή της απαιτεί πολύ χρόνο και είναι κρίμα να περιμένουν άδικα τόσοι άνθρωποι.
Οταν επανεκφώνησε την υπόθεση, έδωκε πρώτα τον λόγο στον αντίδικο του μπαρμπα-Γιώργη, που εξέθεσε με πάθος και άνεση χρόνου τους ισχυρισμούς του. Οταν τελείωσε, ο κ. πρόεδρος του είπε: “Οπως μου τα λες έχεις δίκιο”. Στη συνέχεια έδωκε τον λόγο στον μπαρμπα-Γιώργη. Τα είπε όμορφα και άνετα και αυτός. Ο κ. πρόεδρος ξεροκατάπιε και του είπε: “Οπως μου τα είπες και εσύ έχεις δίκιο”. Επακολούθησε για λίγο σιωπή, που τη διέκοψε ο γραμματέας: “Τι να γράψω στα πρακτικά, κ. πρόεδρε;” Τον κύτταξε στα μάτια, κούνησε το κεφάλι πάνω-κάτω δυο-τρεις φορές και του είπε: “Και εσύ όπως με ρωτάς, έχεις δίκιο”. Πάλι σιωπή. Ο πρόεδρος σκέφτεται την «αρνησιδικία» και ιδρώνει. Πρέπει να βγάλει απόφαση. Ξύνει αμήχανα το κεφάλι και βρίσκει τη σωτήρια λύση: “Θα ξανάρθετε στο δικαστήριο. Φέρτε κάνα μάρτυρα και κάνα χαρτί”. Απευθυνόμενος στον γραμματέα του λέει: “Το δικαστήριο αναβάλλει διά κρείσσονας (ισχυρότερες) αποδείξεις”!
Οταν μετά καιρό ήρθε πάλι η υπόθεση για να δικαστεί, ο πρόεδρος είχε πάρει μετάθεση για άλλο δικαστήριο. Είχε τελικά και αυτός… δίκιο!..».
Μιχαλης Ιω. Μιχαλακοπουλος
Κυψέλη