Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του κ. Νίκου Κωνσταντάρα «Τα πλοκάμια του χρυσού» (15/12) περιγράφεται ο δαιδαλώδης, περίεργος αλλά καταλυτικός ρόλος που διαδραματίζει το πολύτιμο αυτό μέταλλο στις διεθνείς σχέσεις των κρατών και όχι μόνο. Είναι γεγονός ότι στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από το χρυσάφι σαν αντικείμενο πόθου. Είναι επίσης το μέταλλο για το οποίο έχουν γραφτεί οι περισσότεροι μύθοι και παραμύθια. Ηταν και παραμένει το όνειρο κάθε ανθρώπου το οποίο φθάνει μέχρι τρέλας. Στη μυθολογία έχει θεοποιηθεί. Οι θεοί θεωρούνταν ότι ήταν φτιαγμένοι από χρυσό.
Οι Τελχίνες, παιδιά του πλούτου, είχαν ονόματα όπως Χρυσός και Αργυρος. Το κέρας της Αμάλθειας ήταν γεμάτο από χρυσάφι. Λατρεύτηκε με τον χρυσό μόσχο. Οι δε Μάγοι μεταξύ των τριών δώρων, χρυσό προσέφεραν στον νεογέννητο Χριστό. Το αμείωτο κυνήγι απόκτησής του έχει και αυτό μυθοποιηθεί με την αρπαγή του χρυσόμαλλου δέρατος από τον Ιάσονα, των χρυσών μήλων των Εσπερίδων από τον Ηρακλή και του Χρυσού του Ρήνου από τον Αλμπεριχ, αφού πρώτα καταραστεί την αγάπη, φθάνοντας στα νεότερα χρόνια με την αναζήτηση της χώρας του χρυσού (Eldorado) και τους αμέτρητους ανθρώπους να ζουν την πραγματοποίηση του ονείρου για το σπάνιο αυτό μέταλλο με κάθε τίμημα και να δημιουργούν τον «Πυρετό» του χρυσού τον οποίο ο Βιργίλιος ονομάζει «Αuri sacra fames», δηλαδή «η επάρατη λαιμαργία του χρυσού». Αναζητήθηκε τέλος μέσα από τη γνώση με τους Αλχημιστές.
Τεράστια αλλά και επικίνδυνη η δύναμή του. Στον «Τίμωνα τον Αθηναίο» ο Σαίξπηρ την περιγράφει «…χρυσάφι, κίτρινο, ακριβό, γυαλιστερό χρυσάφι. Τόσο απ’ αυτό κάνει το άσπρο μαύρο, το άσχημο ωραίο, τ΄ άδικο δίκαιο, το χυδαίο ευγενικό, το παλιό νέο, τη δειλία αντρεία… Τούτος ο κίτρινος ο δούλος δένει λύνει νόμους, ευλογάει καταραμένους, κάνει λατρευτή τη λέπρα, δίνει στους κλέφτες θέσεις, σε γερουσιαστές και τίτλους, προσκυνήματα, χειροκροτήματα. Τούτο ξαναπαντρεύει χήρα μαραμένη, γυναίκα απ’ το Νοσοκομείο με σπυριά ομπυασμένα που προκαλεί εμετό, αυτό μπαλσαμώνει και την αρωματίζει πάλι με ανθό του Απρίλη… Ε, κολασμένο χώμα, πόρνη εσύ κοινή της ανθρωπότητας, που βάζεις τις διχόνοιες ανάμεσα στον όχλο των Εθνών…».
Ι.Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Καρδιολόγος