Κύριε διευθυντά
Μου προξενεί εντύπωση πώς πέρασε απαρατήρητη από κοινή γνώμη, σχολιαστές κ.λπ. η σοβαρότερη παράμετρος του τελευταίου «σόου» του Πάνου Καμμένου (ο οποίος είχε ήδη παραιτηθεί) με τη ρίψη στεφάνου στα Ιμια. Κανείς δεν αξιολόγησε το γελάκι του ικανοποιήσεως ότι ξεγέλασε τα ραντάρ της απέναντι τουρκικής ακτής και κατάφερε και πέταξε, σαν τον κλεφτη, για μια στιγμή πάνω από τα Ιμια, λες και πέταξε πάνω από την Αγκυρα. Δυστυχώς, αυτό που, μέσα στη φαιδρότητά του, επιβεβαίωσε ήταν η περιορισμένη κυριαρχία που ασκούμε στον υποτιθέμενο εθνικό μας χώρο. Απέναντι στον άρπαγα γείτονα που μας εξετόπισε από τα πατρογονικά μας εδάφη και που, ισχυροποιούμενος τελευταία, αμφισβητεί και αυτά που μας έμειναν.
Αυτόν που ονειρεύεται τις πατρίδες της καρδιάς του, δηλαδή τις δικές μας, και τελευταία τη γαλάζια του πατρίδα, δηλαδή τη δική μας, αυτόν που μας απαγορεύει επ’ απειλή πολέμου τη νόμιμη επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Απορώ πώς δεν έχουν χάσει τον ύπνο τους οι κυβερνώντες μας και πώς ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πλην από το συγκεκριμένο ζήτημα ζωής και θανάτου.
Το ζοφερό είναι ότι, μέσα στη γενικότερη παρακμή μας, χάσαμε σταδιακά και τη ναυτοσύνη που μας χαρακτήριζε πάντα ως λαό και ήταν το στοιχείο υπεροχής μας απέναντι στους γείτονες.
Τώρα πλέον υστερούμε και σε άψυχο (απαρχαιωμένα πολεμικά πλοία έναντι φρενήρους ρυθμού ναυπηγήσεως συγχρόνου στόλου από τους απέναντι) και σε έμψυχο υλικό. Ας σημειώσω και ότι η σημερινή νεολαία δεν θέλει το ναυτικό επάγγελμα και ας είναι το καλύτερα αμειβόμενο και παρά την πρωτοφανή ανεργία.
Με λίγα λόγια, ακούει κανείς;
Μιχ. Λιωσης, Πλοίαρχος Ε.Ν.